Σκοπιανό: Οι εμμονές του Νίμιτς κι οι ανάλογες διεθνείς περιπτώσεις
Γράφει ο Αγκιτάτορας,
Ο Νίμιτς, κατάλοιπο της διπλωματικής λογικής των ’90ς, καλείται να ξεπεράσει τις εμμονές του και το επί δυο δεκαετίες έργο του, σκεπτόμενος εκτός του… κουτιού. Εύκολο. Μάλλον απίθανο.
Οι υποτιθέμενες νέες προτάσεις είναι μονίμως οι ίδιες (προστέθηκε και το “Μακεδονία του Βαρδάρη). Μέχρι και η γραφή της ονομασίας στην Κυριλλική προϋπάρχει ως ιδέα από την πρώτη στιγμή. Τι το καινούριο μπορούμε να αναμένουμε; Άραγε ποιο πακέτο προτάσεων, πέρα από το όνομα, είναι ικανό να διασφαλίσει την άρση του αλυτρωτισμού;
Η ανάγκη της Δύσης να αποκτήσει έναν επιπλέον σύμμαχο στην Βαλκανική είναι θεμιτή. Όπως και η διάθεση να υπάρξει ένα ακόμη αδύναμο και διαχειρίσιμο πιόνι αφορά στην περιοχή. Μόνο που δεν μπορεί να γίνεται μέσω της ιστορικής παραχάραξης και της νοοτροπίας των “τακτοποιήσεων” και των τεχνητών αδιεξόδων.
Την στιγμή της μεγαλύτερης εσωτερικής έντασης στα Σκόπια, με τον Πρόεδρο τους να μην υπογράφει το διάταγμα για την διεύρυνση χρήσης της αλβανικής γλώσσας εφόσον ομιλείται από άνω του 20% του πληθυσμού, εμείς δείχνουμε κατανόηση στην διάθεση Ζάεφ να μας… επιτρέψει να χρησιμοποιούμε τον όρο Μακεδονία αρκεί να προσθέσουμε έναν προσδιορισμό!
Φοβόμαστε το βέτο, λησμονούμε ανάλογες ιστορικές περιπτώσεις. Οι οπαδοί του “ρεαλισμού” αποφεύγουν να μας παραθέσουν γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ανάλογη συμβιβαστική συμπεριφορά αποδείχθηκε εθνικά επωφελής για κάποια χώρα.
Αντίθετα ενοχλούνται όταν υπενθυμίζουμε τι συνέβη πχ με την Μεγάλη Βρετανία (και τις γαλλικές αντιδράσεις που έφεραν τον όρο Ηνωμένο Βασίλειο), την μη αναγνώριση της Ταϊβάν, της Ανατολικής Γερμανίας ή της Ιρλανδίας.
Παραβλέπουν ότι οι ΗΠΑ επέμεναν σταθερά στην διακοπή των σχέσεων με την Κούβα για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους μέχρι και μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου. Εμείς είμαστε… μεγαλόψυχοι και λέμε να να δώσουμε περιθώριο στον “αυτοπροσδιορισμό” οποιουδήποτε. Τι κι αν δεν στηρίζεται σε εθνολογικά και γλωσσικά τεκμήρια.
Κάνοντας την αρχή με τα Σκόπια θα βρεθούν πολλοί καλοθελητές να εκμεταλλευτούν το παράθυρο “ευκαιρίας” που έχουμε ανοίξει…