Ρομά: Παραβατικότητα, Ανοχή, Ρατσισμός

Γράφει ο Άγγελος Στάγκος

Με πλήρη συναίσθηση του γεγονότος ότι ζούμε σε μία εποχή που η τεχνολογία έχει φροντίσει όχι μόνο να μένουν και να διατηρούνται τα γραπτά, αλλά και τα λόγια – κάτι που δεν έχουν καταλάβει πολλοί από τους Έλληνες πολιτικούς, όπως και γενικότερα πολλοί από αυτούς που ασχολούνται ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με τον δημόσιο λόγο -, λέω ότι ο σοβαρότατος τραυματισμός του 16χρονου από τον αστυνομικό έφερε στην επιφάνεια ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στην Ελλάδα, που μπορεί να διατυπωθεί με μία λέξη: Ρομά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα πραγματικά στοιχεία που γνωρίζουμε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο αστυνομικός που καταδίωξε και πυροβόλησε τον νεαρό λειτούργησε ανεύθυνα, αντιεπαγγελματικά, ανόητα και δίχως ψυχραιμία. Δεν ξέρουμε αν γνώριζε ότι κυνηγούσε έναν 16χρονο Ρομά, κάτι που ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο στον τρόπο που λειτούργησε. Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι ο νεαρός καταδιωκόταν από τους αστυνομικούς γιατί προηγουμένως είχε παρανομήσει, κλέβοντας ουσιαστικά από ένα πρατήριο βενζίνης, φαίνεται ότι έχει φορτωμένο ποινικό μητρώο με άλλες παράνομες πράξεις, που σημαίνει ότι πρόκειται για άτομο που συστηματικά παραβίαζε τους ποινικούς νόμους, άρα έπαιρνε τα ρίσκα και τους κινδύνους που εγκυμονούσε η συμπεριφορά του. Όχι φυσικά ότι μία σφαίρα στο κεφάλι αντιστοιχεί στην κλοπή ενός εικοσάρικου.

Αυτά είναι σε αδρές γραμμές τα πραγματικά γεγονότα, όπως αποτυπώθηκαν από τα μήντια, που έχουν προκαλέσει την οργή των άλλων Ρομά. Οργή που εκδηλώθηκε με πυρπολήσεις, λεηλασίες, πυροβολισμούς, άσκηση βίας σε βάρος αθώων συμπολιτών, κραυγές για δικαιοσύνη, αλλά και απειλές για αντίποινα σε βάρος των παιδιών του αστυνομικού που πυροβόλησε, αν δεν φυλακιστεί (από τον πατέρα του 16χρονου μπροστά στις κάμερες) με συνοπτικές διαδικασίες. Οργή επίσης που αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται αμήχανα έως ενοχικά από την αστυνομία, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό –όχι πλήρως – το μέγεθος της παραβατικότητας που χαρακτηρίζει την καθημερινή συμπεριφορά πολλών Ρομά, με ανοχή της Πολιτείας.

Αυτή η συμπεριφορά είναι ορατή στους δρόμους με τη μορφή κλοπών –από πορτοφόλια, κινητά, τιμαλφή, μέχρι υλικό του ΟΣΕ – και επαιτείας, στα νοσοκομεία όπου γιατροί και νοσοκόμοι τρέμουν την επέλαση και τους τρόπους τους, νοιώθοντας παράλληλα ότι απειλούνται, στην εκπαίδευση, καθώς δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία, στις καταλήψεις δημοσίων χώρων (οι λεγόμενοι καταυλισμοί) στην αδιαφορία απέναντι σε νόμους και διατάξεις. Το χειρότερο, είναι πολλές πια οι συμμορίες Ρομά που έχουν βουτήξει στο βαρύ έγκλημα, στις ένοπλες ληστείες, στη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων,  σε εμπρησμούς και άλλες ανάλογες  «μπίζνες».  Δεν είναι ασφαλώς όλοι οι Ρομά μπλεγμένοι στην παρανομία και το έγκλημα, είναι όμως αρκετοί ώστε αφενός να «δικαιολογούν» στερεότυπα που βασίζονται σε φόβο και αντιπάθεια, μακριά πια από την αντιμετώπισή τους ως γραφική κοινότητα.

Κάποιοι, από τους άφθονους «δικαιωματιστές» που διαθέτει η χώρα, πολλοί από τους οποίους δημοσιολογούν ασύστολα και με περίσσεια «δηθενειά», θα βάλουν το στοιχείο του ρατσισμού στα παραπάνω. Μάλλον δεν έχουν άδικο στην περίπτωση της αντιμετώπισης των Ρομά από την υπόλοιπη κοινωνία. Και μάλιστα την αγία ελληνική που ξεχειλίζει από ρατσιστικές απόψεις. Ωστόσο, είναι δύσκολο να πει κανείς αν «το αυγό έκανε την κότα, ή η κότα το αυγό», δηλαδή αν η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία οδηγεί τους Ρομά στο περιθώριο και στην εκτεταμένη παραβατικότητα, ή αν εκείνοι τροφοδοτούν τον ρατσισμό με παραβατικές  συμπεριφορές,  αρνούμενοι πεισματικά να ενταχθούν στην υπόλοιπη κοινωνία ή να προσαρμοστούν σε νόμους και κανόνες της Πολιτείας.

Τούτων λεχθέντων, εγώ ως πολίτης δεν θέλω μία αστυνομία χαμηλής εκπαίδευσης που να τραβάει εύκολα και το όπλο και να πυροβολεί κατά το δοκούν, ούτε να αντιμετωπίζει με ρατσιστικά ή πολιτικά κριτήρια τους ανθρώπους. Ανησυχώ όμως σφόδρα όταν βλέπω  τα μέλη μίας κοινότητας να κατέχουν όπλα και να πυροβολούν όργανα του κράτους, να δέρνουν άλλους πολίτες, να κλέβουν και να καίνε περιουσίες, να αντιλαμβάνονται την απονομή δικαιοσύνης με δικά τους κριτήρια, να απειλούν ανοιχτά, να μη πολυνοιάζονται για τα παιδιά τους, φθάνοντας στο σημείο να τα χρησιμοποιούν σαν ασπίδες, όταν οι ίδιοι παρανομούν, ή και να τα προτρέπουν στην παρανομία. Αναμφίβολα, το θέμα των Ρομά είναι δύσκολο στην αντιμετώπισή του, εξίσου δύσκολη είναι η ένταξή τους στην υπόλοιπη κοινωνία, αλλά δεν νοείται και κράτος που ανέχεται την παραβατικότητα και την παρανομία στη βάση φυλετικών κριτηρίων…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.