Πόσο… δημοκρατική είναι η μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας;
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας
Χρειάστηκε να περάσουν 45 ολόκληρα χρόνια απ’ την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, για να συνειδητοποιήσουν πολλοί από μας ότι η επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές στις 17 Νοεμβρίου 1974 για να τιμήσει την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο ένα χρόνο πριν, ήταν το τέλειο άλλοθι της Αριστεράς για να οικειοποιηθεί την αίγλη του αντιστασιακού δια της νεολαίας της.
Το τέλειο άλλοθι για να αυτοανακηρυχθεί σε ”ηττημένο νικητή” των μεταπολιτευτικών χρόνων και να καρπώνεται έκτοτε αυτάρεσκα, αυθαίρετα και αλαζονικά τα προϊόντα της συστηματικής προπαγάνδας της περί ηθικής και ιδεολογικής υπεροχής της έναντι της Δεξιάς.
Τα μόνιμα όπλα της ήταν τα αντι-ιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά συνθήματά της, που ”πρωτοπορούσαν” στους αγώνες των φοιτητών και προετοίμασαν με τον αριστερό προσανατολισμό τους τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας, ο οποίος βρήκε τον τέλειο εκφραστή του στο πρόσωπο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου (1981).
Από ‘κει κι ύστερα το ”Εδώ Πολυτεχνείο!..” πήρε – βάσει σχεδίου – διαστάσεις συλλογικού μύθου, που έδεσε θαυμάσια με τα μεταπολιτευτικά δεδομένα του Αθηνοκεντρικού κράτους, το οποίο χρόνο με τον χρόνο έδινε όλο και λιγότερα εχέγγυα της δημοκρατικότητάς του, με κίνδυνο να θεωρηθεί η Δημοκρατία του ”νομιζόμενη” από τους ίδιους τους πολίτες του, που διεκδικούσαν ορμητικά να ασκήσουν τα δικαιώματά τους μετά την 7χρονη καταπίεση που τους τα στέρησε.
Φευ!.. Ζητούσαν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους σε μια Δημοκρατία που όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν καταφανώς ψευδεπίγραφη, αφού κυριαρχούσαν μεταπολιτευτικά στην πολιτική μας σκηνή εντυπωσιοθήρες πολιτικοί, λαϊκιστές, εξουσιομανείς, δημαγωγοί και κομματάρχες, που γίνονται ”πρότυπα” διαφθοράς και εθνικής υποτέλειας.
Έτσι έφτασε ο ελληνικός λαός να πένεται πνευματικά και ηθικά. Να δείχνει ανιστόρητος και ασυνείδητος εξαιτίας της ανημποριάς του. Να επενδύει στην ύλη κι όχι στο πνεύμα του. Να ανέχεται αυτούς που τον τρομοκρατούν, που καταστρέφουν τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία του, τα κληροδοτήματα των προγόνων του και τα εθνικά σύμβολά του.
Για χρόνια ολόκληρα οι αντιεξουσιαστές της Αριστεράς εκμεταλλεύονταν άγρια το πανεπιστημιακό άσυλο, βανδάλιζαν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ασχημονούσαν κατά των καθηγητών και των πολιτικών τους αντιπάλων, μέχρι που ήρθε η ώρα να δοθεί ένα τέλος σε όλα αυτά τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, με την κατάργηση του ασύλου στους ασεβείς της Δημοκρατίας μας.
Και επειδή αυτό δεν αρκεί από μόνο του, ήδη σκέπτονται στην κυβέρνηση να καθιερωθεί η κάρτα εισόδου, για να μπει ένα τέλος στις βιαιοπραγίες και τις καταλήψεις και για να αποτραπεί η είσοδος στους επίδοξους κατασκευαστές βομβών μολότοφ και άλλων εκρηκτικών υλών, οι οποίες κατατρομοκρατούν τον κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως όλα αυτά είναι δείγματα μιας εκφυλισμένης Δημοκρατίας, προφανώς ψευδεπίγραφης, που πνέει τα λοίσθια και αναζητά επειγόντως συσκευή οξυγόνου για να επιζήσει, αφού δε συναρτώνται πλέον μαζί της – ατομικά και συλλογικά – έννοιες όπως η αξιοκρατία, η εμπιστοσύνη και η διασφαλισμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Το υπαρκτό δίλημμα των εκλογών της 17ης Νοεμβρίου 1974, όπως το έθεσε με σαφήνεια ο Μίκης Θεοδωράκης, ήταν ”Καραμανλής ή τανκς”. Και ήταν, πράγματι, υπαρκτό εκείνο το δίλημμα, γιατί μέσα στο στράρευμα ανθοφορούσαν ακόμα τα ”μπουμπούκια” της Χούντας, που με το ζόρι κρατιούνταν για να μην… ξαναεπαναστατήσουν.
Ως εκ τούτου, ήταν ανάγκη να ακουστεί μυριόστομη η φωνή της Δημοκρατίας από εκείνες τις εκλογές, για να επέλθει η ομαλότητα στο πολίτευμα και την κοινωνία. Κι αυτό επιτεύχθηκε, πράγματι, χάρη στους χειρισμούς δύο κυρίως ανθρώπων: του Κωνσταντίνου Καραμανλή (νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού με 54,37 τοις εκατό) και του υπουργού Αμύνης του, Ευάγγελου Αβέρωφ.
Έκτοτε άνοιξε ο δρόμος για αλλαγή φρουράς στο πολιτειακό και πολιτικό μας σύστημα. Η Χούντα και ο βασιλιάς έγιναν πλέον παρελθόν και εγκαταστάθηκε πανηγυρικά στη θέση τους η Κοινοβουλευτική Προεδρευόμενη Δημοκρατία, που γιόρτασε για πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 24 Νοεμβρίου 1974…
Τι απέμεινε από τότε; Ίσως ελάχιστα… Τα συνθήματα ατόνισαν με τον καιρό, για να χαθούν παντελώς στα χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα. Η 45χρονη αδιάλειπτη Δημοκρατία ξέφτισε μες στον ορυμαγδό του κομματικού φανατισμού και αποσύρθηκε πληγωμένη δεχόμενη απανωτά χτυπήματα.
Θύτες της ήταν η μεταπολιτευτική διαφθορά και η χρεοκοπημένη μνημονιακή περίοδος, μαζί με τα ιδεοληπτικά ”πραξικοπήματα” της ”Κυβερνώσας Αριστεράς” των τελευταίων 4,5 χρόνων, που ανέδειξαν στο έπακρο τον εθνομηδενισμό και την γκαιμπελίστικη προπαγάνδα της, αλλά και την απέχθειά της προς τον σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας και κυριαρχίας (μετατροπή του ”ΟΧΙ” σε ”ΝΑΙ” // ”συμφωνία Πρεσπών”).
Ανέδειξαν ακόμη τον Νεποτισμό, την αλαζονεία της εξουσίας, την μακιαβελική πολιτική της, την κατακρήμνιση του ”ηθικού της πλεονεκτήματος” και τον αμοραλισμό της, μετά την υπογραφή του Γ’ και σκληρότερου μνημονίου, την υποθήκευση για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας της χώρας στους δανειστές μας και τα τραγικά γεγονότα στο Μάτι, που στοίχισαν τη ζωή σε 102 συνανθρώπους μας.
Ανέδειξαν ακόμα την ιδεοπολιτική σύγχυση της Αριστεράς, που απ’ τα εμπεδωμένα αντιαμερικανικά σύνδρομα κατέληξε σε λάγνα σφιχταγκαλιάσματα με τον καπιταλισμό (διακοπές με εφοπλιστικά κότερα για τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, καταθέσεις εκατομμυρίων για πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κλπ), σαν να μην κυβερνούσαν οι εκπρόσωποι της 4,5 χρόνια, αλλά οι εκπρόσωποι της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας, με ακριβά κοστούμια χωρίς γραβάτα…
Όλα αυτά μέχρι ”χθες”, τη μέρα της επετείου του Πολυτεχνείου, όπου βρήκαν την αφορμή να γίνουν και πάλι οι παλιοί ”αγωνιστές” της Αριστεράς των μεταπολιτευτικών συλλαλητηρίων. Σαν να γύρισε ο χρόνος πίσω ξαφνικά και θέλησαν να ξαναθυμηθούν, με μπροστάρη τον π. πρωθυπουργό, τα… νιάτα τους στα παθιασμένα χρόνια των διεκδικήσεων και του αγώνα.
Ωστόσο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν η Φωτίου, ο Τσίπρας, ο Βούτσης, η Δούρου, ο Δρίτσας, ο Παπάς, ο κυρ-Αλέκος και τ’ άλλα παιδιά, για να θυμίσουν στον κόσμο το επαναστατικό παρελθόν τους, δεν κατάφεραν τίποτε άλλο παρά να προκαλέσουν τον κόσμο με το θράσος τους να μπουν στην πορεία για την αμερικανική πρεσβεία (αν και ο π. πρωθυπουργός έκανε την μισή πορεία, ως την πλατεία Συντάγματος, κι απομακρύνθηκε έγκαιρα, για ν’ αποφύγει την γελοιοποίηση).
– Ώρα είναι να τον ακούσουμε να φωνάζει το ”φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, κάγχασα ειρωνικά, καθώς τον παρακολουθούσα στην οθόνη του υπολογιστή μου.
Όμως αντί γι’ αυτό, τον είδα να χαμογελάει ανέμελα, μ’ εκείνο το παιδιάστικο χαμόγελο, το αφοπλιστικό, που έχει πάντα καρφιτσωμένο στα χείλη.
– Είναι ολοφάνερο ότι παίζει θέατρο, ψιθύρισα ενοχλημένη, καθώς σκεπτόμουν πως με όπλο της γοητείας του αυτό το χαμόγελο πήρε τις ψήφους πολλών αφελών φιλενάδων μου, που χαίρονταν να τον βλέπουν να το ‘φοράει’ μονίμως σε γάμους και σε κηδείες…
– Το άσυλο ανήκει σε όλο τον λαό!!!., άκουσα να φωνάζουν οι φοιτητές στην κεφαλή της πορείας διαμαρτυρόμενοι για την κατάργηση του ασύλου, παρόλο που ήταν προς όφελος των σπουδών τους και των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τους.
Σχεδόν ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου το κυρίαρχο σύνθημα των παλαιότερων χρόνων, που έγινε όργανο τελικά των λαϊκιστών της Αριστεράς, μέχρι να ανέβουν στην εξουσία:
– Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!!!..
”Είναι απ’ τα βασικότερα στοιχεία της Δημοκρατίας αυτά”, συλλογίζομαι. ”Μόνο που έχουν ξεφτίσει πολύ στη συνείδηση των Ελλήνων, όπως έχει ξεφτίσει το ”Πολυτεχνείο” ως μνημείο εξέγερσης και η Δημοκρατία μαζί, η οποία ασθενεί βαριά λόγω της διαφθοράς, της δημαγωγίας και της Αναρχίας, που την είχε υποκαταστήσει μέχρι πρότινος σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχουν πειστεί οι περισσότεροι πως – μέχρι να βρει γιατρειά αυτή – θα είναι αστείο να λέμε πως είναι… δημοκρατική”
”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
