Πόσα… τοστ φάγατε σήμερα;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Δεν ξέρω πόσοι θυμόσαστε εκείνη την παλιά διαφήμιση που δημιουργήθηκε για την προώθηση της κατανάλωσης πορτοκαλιών, όταν η παραγωγή ξεπερνούσε κατά πολύ τη ζήτηση και τόνοι φρούτων σάπιζαν αχρησιμοποίητα. “Πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα;”, μας ρωτούσε προτρέποντας μας να μην περιοριζόμαστε σε 1-2 τεμάχια.
Τις τελευταίες μέρες εκείνη η εμβληματική, για την εποχή της, φράση, βρήκε την αναβίωση της στο.. τοστ! Ένας τηλεοπτικός σχολιασμός γύρω από το πόσα τοστ αρκούν για να χορτάσει μια οικογένεια, έφεραν μετέτρεψαν αυτό το γρήγορο φαγητό σε υλικό χιουμοριστικών αλλά και θεωρητικών συζητήσεων.
Η ακρίβεια, έχει αναλυθεί επαρκώς ως φαινόμενο. Από παγκόσμιο δεδομένο λόγω της ανισορροπίας στην προσφορά και τη ζήτηση, τον καιρό της πανδημίας, περάσαμε στην ενεργειακή κρίση μετά τις κυρώσεις στη Ρωσία, τον πληθωρισμό της απληστίας των εγχώριων και πολυεθνικών διατροφικών κολοσσών για να καταλήξουμε στις γεωπολιτικές επιπτώσεις λόγω Μέσης Ανατολής και θαλασσινής πειρατείας.
Είναι σίγουρο ότι η μέση οικογένεια έχει επιβαρυνθεί δυσανάλογα από όλες αυτές τις εξελίξεις και καμιά επιδοματική πολιτική ή τα επιμέρους πρόστιμα σε εταιρείες που καταχρώνται τους κανόνες του ανταγωνισμού, δεν αρκούν για να επαναφέρουν πλήρως την κατάσταση στην κανονικότητα. Όπως, δεν βοηθά κανέναν ο εκατέρωθεν τηλεοπτικός, και όχι μόνο λαϊκισμός.
Το περιβόητο στιγμιότυπο και η στιχομυθία περί των 4 φετών τυριού ή αλλαντικών, που για τον έναν παρουσιαστή αντικατοπτρίζει τη γενικευμένη ανέχεια και για τον άλλον δεν αποτελεί καμία ένδειξη οικονομικής δυσπραγίας, αποκαλύπτει τον διπλό ανορθολογισμό στον οποίο οδηγεί τη σκέψη η τάση για ανακύκλωση μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Δεν είναι αρκετό στον διαγωνισμό λαϊκισμού, ότι η χώρα διαθέτει ακόμη υψηλά ποσοστά ατόμων και οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, θα πρέπει να το “επισημοποιήσουμε” αναγάγοντας την αγορά μικρής ποσότητας ενός προϊόντος υποχρεωτικά σε οικονομικούς λόγους κι όχι απλά στη συγκεκριμένη ανάγκη της στιγμής.
Δεν είναι αρκετό στον διαγωνισμό ωραιοποίησης της πραγματικότητας ότι η χώρα επανήλθε σε σταθερά ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης και η ανεργία γυρνά σε μονοψήφια ποσοστά, θα πρέπει να πέσουμε στην λαικίστικη παγίδα, της λογικής ότι έπαψαν ως δια μαγείας να υπάρχουν προβλήματα, άρα οφείλουμε να αναγάγουμε εξορθολογίσουμε μια καταναλωτική συμπεριφορά με βάση αυτό το ουτοπικό πλαίσιο.
Τελικά, όπως όσα πορτοκάλια κι αν φάγαμε… πορτοκαλάδα δεν μάθαμε να φτιάχνουμε, μάλλον όσες… φέτες τυρί κι αν αγοράσουμε ούτε τοστ θα μάθουμε να φτιάχνουμε. Φαίνεται ότι είναι κατασκευαστικό το σφάλμα!
