Πώς πρέπει να βλέπει η Δεξιά το Κοινωνικό Κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Γράφει ο Ελευθέριος Μαστρογιάννης, Φοιτητής Νομικής

Μέχρι και τις πρόσφατες εκλογές, όσο η ΝΔ ήταν αντιπολίτευση και ξεδίπλωνε το πρόγραμμα της για την επόμενη μέρα με αυτήν στην εξουσία εισέπραττε κριτική από όλο το γνωστό αριστεροκρατούμενο και φιλοκρατιστικό καθεστώς της χώρας το οποίο είδε τα διαπλεκόμενα του συμφέροντα με το κράτος να τίθενται εν κινδύνω. Αυτή η κριτική εκφράστηκε τόσο από την ναυαρχίδα αυτού του συστήματος, τον Σύριζα, όσο και από λοιπούς μικρότερους ψευτοκεντρώους και, φευ, ψευτοδεξιούς σχηματισμούς, και τα δημοσιογραφικά συγκροτήματά τους. Όλα αυτά βέβαια μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου τα πήρε σβάρνα το κύμα – ή μάλλον τα κύματα – των τεσσάρων διαδοχικών συντριπτικών νικών του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Υπήρξε όμως παραδόξως και μία ακόμη πηγή κριτικής. Αυτή της φιλελεύθερης καθαρής Δεξιάς. Τόσο απλός κόσμος εντός ΝΔ, όσο και διάφοροι κομματικοί σχηματισμοί στα δεξιά της, εξέφραζαν την κριτική τους για τις κατά καιρούς παραφωνίες σε σχέση με το όντως φιλελεύθερο οικονομικό της πρόγραμμα. Μερικές από αυτές: Μη απόλυση περιττών δημοσίων υπαλλήλων, μη μείωση της δαπάνης του Προϋπολογισμού του Κράτους για τις συντάξεις, διατήρηση του αναδιανεμητικού, κρατικού και υποχρεωτικού χαρακτήρα του κύριου πυλώνα ασφάλισης, υπερρύθμιση της αγοράς όσον αφορά επιχειρήσεις τύπου Über και Airbnb, διατήρηση των πελατειακών επιδομάτων του Σύριζα, θεσμοθέτηση 13ης σύνταξης, διατήρηση της ΕΡΤ (με το υπάρχον μέγεθός της) κ.α. Οικοδομήθηκε έτσι μία εύλογη και, ίσως η μοναδική, βάσιμη αντιπολιτευτική ρητορική που αναπτύχθηκε προεκλογικά κατά της ΝΔ, η οποία μάλιστα εκκινούσε από κοινή ιδεολογική αφετηρία.

Τι ισχύει λοιπόν εν τέλει; Είναι ή δεν είναι φιλελεύθερο το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, ενόσω περιέχει τέτοιες όντως σημαντικές κρατικιστικές παραφωνίες;

Να πούμε σε αυτό το σημείο πως η ατζέντα αυτή φαίνεται πως μετεκλογικά εξακολουθεί να ισχύει, και άρα το ίδιο και η κριτική. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

1)  Πρόκειται για εξαιρέσεις. Όταν κάποιος τα βλέπει όλα μαζί εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί “σαν πολύς κρατισμός δεν μαζεύτηκε εδώ;”. Μια προσεχτικότερη ανάλυση όμως θα έδειχνε ότι σχεδόν όλα είναι εξαιρέσεις σε βαθιές τομές.

Επί παραδείγματι, οι μη απολύσεις περιττών δημοσίων υπαλλήλων έρχονται μαζί με την, συνειδητή πλέον, διατήρηση του 5 προς 1 στην σχέση αποχωρήσεων/προσλήψεων, με τις αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης να φτάνουν τις 60.000 κάθε χρόνο, δλδ περίπου 500.000 αποχωρήσεις δημ. υπαλλήλων στην δεκαετία.

Η μη μείωση του ποσοστού του γενικού Προϋπολογισμού για τις συντάξεις, η απόδοση μάλιστα και 13ης σύνταξης πάλι (!) και η παραμονή του κρατικού χαρακτήρα της εθνικής κύριας σύνταξης, έρχεται μετά από τον αδιανόητο για τα Ελληνικά δεδομένα σχεδιασμό το επικουρικό μέρος της σύνταξης να περάσει πίσω στους ασφαλισμένους. Για πρώτη φορά το Ελληνικό Κράτος παραιτείται από την εξουσία του να κάνει τα χρήματα μας ό, τι θέλει, και πλέον αυτό το επικουρικό, ρυθμιζόμενο από εμάς ποσό, περνάει πλήρως στην ιδιοκτησία μας και με πλήρη ανταποδοτικότητα! Κανείς Αντρέας δεν θα τα μοιράσει πλέον σε όποιον βαφτίσει αναξιοπαθούντα (ψηφοφόρο) και κανείς Τσίπρας δεν θα τα διαπραγματευτεί “υπερηφάνως”!

Η Über και η Airbnb όντως εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με νοοτροπίες 1929-1970, όμως αυτό παράλληλα με την σάρωση της γραφειοκρατίας από τον Υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνι Γεωργιάδη, των τραγελαφικών εργασιακών παραλογισμών από τον Υπουργό Εργασίας Νίκο Βρούτση, και το από το μηδέν κτίσιμο του ψηφιακού Ελληνικού Κράτους από τον Κυριάκο Πιερρακάκη.

Τα επιδόματα, και ναι ακόμα και 13η σύνταξη, θα δίδονται αλλά στην Ελληνική Κοινωνία – ας μου επιτραπεί η έκφραση – της το ξέκοψαν, ότι τα παιδιά της στο Δημόσιο δεν θα βολευτούν.

2) Έχουμε Δημοκρατία και κυρίαρχος συνταγματικά είναι ο Λαός. Και άρα και η κοσμοθεωρία του για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Το να πάρεις εντολή φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων από έναν λαό που από την άκρα αριστερά ως το κέντρο και την άκρα δεξιά του είναι σφόδρα υπέρ (με διακυμάνσεις) κρατικιστικών πολιτικών, ακούγεται ως ο ορισμός του παράδοξου.

Πόσο μάλλον όταν μετά από 45 χρόνια μιάς πολύ… μπερδεμένης Μεταπολίτευσης, έχουν καταφέρει να έχουν όλοι άδικο! Πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι παρασιτούσαν στο κράτος, μεγαλοεπιχειρηματίες επιχειρούσαν εξ ολοκλήρου εσωστρεφείς και κρατικοδίαιτοι, μίκροεπιχειρηματίες στους δείκτες για το management των επιχειρησεων τους σκόραραν όσο χαμηλότερα γινόταν, αγρότες με μηδαμινή φορολογία που αντί να την εκμεταλευτούν για να παράγουν, προσπορίζονταν από επιστροφές φόρων λόγω ψευδών δαπανών και από επιδοτήσεις, καθηγητές και φοιτητές έκαναν ό,τι μπορούσαν για την υποβάθμιση του Πανεπιστημίου τους, υπάλληλοι απεργούσαν με αίτημα την εξάλειψη της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας, ελεύθεροι επαγγελματίες δεν δήλωναν τίποτα στην εφορία, άνεργοι πάλευαν για το δικαίωμά τους στον διορισμό, δανειολήπτες για το δικαίωμα τους στο τζάμπα χρήμα. Τρικυμία εν κρανίω για μισό αιώνα!

Και μέσα σε αυτό το πολιτικό φάσμα, δύο νησίδες λογικής υπέρ της γνήσιας οικονομικής ελευθερίας και του οικονομικού ορθολογισμού, μία στην Δεξιά και μία στο Κέντρο, διασκορπισμένες μέσα σε όλο τον εργασιακό/κοινωνικό χώρο. Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω λοιπόν αγαπητοί φιλελεύθεροι αλλά με ιδεολογικό (και λογικό) δογματισμό, μόνο εξουδιοδότηση από τους εκλογείς για βαθειές μεταρρυθμίσεις δεν θα κέρδιζε η ΝΔ…

Και όμως η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη κέρδισε με το ασύλληπτο 40%! Τέσσερις μονάδες περισσότερες και από το παιδί του Λαού τον Αλέξη στα ντουζένια του! Και το έκανε ακριβώς επειδή έταξε στον Λαό όλες τις ωφέλειες του Οικονομικού Φιλελευθερισμού, με την δέσμευση ότι δεν θα πειράξει τα ιερά τοτέμ του συναισθηματικά βαθειά εντυπωμένου Κρατισμού του. Έτσι καθησύχασε το θυμικό του (και μάλιστα όχι όλων! Η Επανάσταση του κρατικιστικού θυμικού του Έλληνα εκτόξευσε τον Πρωθυπουργό των Πρεσπών και του Ματιού από το 23% στο 32% μέσα σε ένα μήνα! Τόση είναι η δύναμή του επί του Έλληνα!).

Είναι απλώς τυχερό ευτύχημα ότι σε αυτή την ιστορία, βρέθηκαν πριν τρία χρόνια οι Κυριάκος Μητσοτάκης, Άδωνις Γεωργιάδης, Κωστής Χατζηδάκης, Γιάννης Βρούτσης, Νίκη Κεραμέως και η υπόλοιπη ομάδα, με τον Αντώνη Σαμαρά να τους φυλά τις πλάτες για να δουλεύουν απερίσκεπτοι (κάτι που ο ίδιος δεν είχε ποτέ), οι οποίοι κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: την κατάρτιση ενός σχεδίου βαθέων ζωτικής σημασίας τομών, που παράλληλα σέβεται αλλά και αδρανοποιεί τα προαναφερθέντα ιερά τοτέμ, ώστε να πάει την χώρα επιτέλους μπροστά με την συγκατάθεση των κυρίαρχων Ελλήνων (χωρίς σφων ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν).

Ο Κρατισμός της Ελλάδος δυστυχώς δεν ηττήθηκε ακόμα λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη όμως από όταν πήρε την εξουσία τον πολεμάει κάθε μέρα και, τουλάχιστον αυτόν τον πρώτο μήνα, τις κερδίζει τις μάχες της. Ο πόλεμος συνεχίζεται και, στο θετικό σενάριο, θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια ακόμα. Μέχρι τότε, δλδ την τελική μεταβολή του τρόπου λειτουργίας του Ελληνικού Κράτους και των αντιλήψεων της Ελληνικής Κοινωνίας για την λειτουργία της Οικονομίας, θα πρέπει να πληρώνουνε τον απαραίτητο φόρο υποτέλειας στον κυρίαρχο Κρατισμό της. Είναι το νοίκι για να μπορέσει να συνεχιστεί η δουλειά.