Πολυπολιτισμικότητα, Ισλάμ και Αριστερά

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Με τον όρο πολυπολιτισμικότητα εννοούμε την συνύπαρξη, σε ένα δεδομένο γεωγραφικό χώρο, πληθυσμιακών ομάδων διαφορετικής εθνοτικής, θρησκευτικής και γλωσσικής προέλευσης, που έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ως προς το σύστημα αξιών τους, την κοινωνική τους οργάνωση, τις πολιτισμικές τους παραδόσεις, τα πρότυπα ζωής, διαβίωσης και συμπεριφοράς, τις αντιλήψεις τους για την τέχνη και την λογοτεχνία και την εν γένει φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου. Δεν πρέπει να συγχέουμε την πολυπολιτισμικότητα με τον πλουραλισμό, ο οποίος παραπέμπει στη φιλελεύθερη δημοκρατία, στην «ανοιχτή κοινωνία» του Καρλ Πόπερ, στην ανεκτικότητα και την ποικιλία των απόψεων, τις οποίες σέβεται, ως έκφραση ισονομίας και ισοπολιτείας, χωρίς όμως να «αποθεώνει» την διαφορετικότητα, όπως απαιτεί και επιδιώκει να επιβάλλει η πολυπολιτισμικότητα.. Η οποία, συχνά στην πράξη, κατατείνει να παραβλέπει την αντικοινωνική συμπεριφορά εκείνων που επικαλούνται την διαφορετικότητά τους, ως λόγο για την μη τήρηση υποχρεώσεων και για την άρνηση συμμόρφωσης προς τους νόμους, που διέπουν την κοινωνία εντός της οποίας διαβιούν. Αυτή ακριβώς η πιεστική εμμονή στην επιβολή της διαφορετικότητας είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο διαμορφώνονται σταδιακά αντιλήψεις και συμπεριφορές που υπονομεύουν την ειρηνική συνύπαρξη, στην οποία, υποτίθεται, αποβλέπει, κατ’ αρχήν η πολυπολιτισμικότητα, και καταλήγουν τελικά στην αντιπαλότητα, την εχθρότητα και την σύγκρουση, που, στην ακραία εκδοχή της, προσλαμβάνει την μορφή της βίας.

Στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες είναι δεδομένη η συνύπαρξη πολλών εθνοτικών ομάδων μέσα στον ίδιο κρατικό χώρο. Βασική αιτία αυτής της συνύπαρξης είναι η μετανάστευση, η οποία, από αρχαιοτάτων χρόνων, αποτελεί εγγενές φαινόμενο της ανθρώπινης εξέλιξης και εκδηλώνεται με τη μετακίνηση μεμονωμένων ατόμων ή/και μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, λόγω κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών μεταβολών, επαναστάσεων και πολέμων. Η απειλή κατά της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών, σε εμπόλεμες περιοχές ή αυταρχικά καθεστώτα, τα οποία δεν σέβονται και παραβιάζουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών τους, αλλά και η έμφυτη επιθυμία αναζήτησης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και οικονομικής ευημερίας, προκαλούν την φυγή προς τις δυτικές χώρες, όπου είναι απόλυτα κατοχυρωμένα και σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσα σε καθεστώς δημοκρατίας και ελευθερίας. Η μετανάστευση έχει μονόδρομη κατεύθυνση προς την Δύση, διότι, ακόμη και αυτοί που την εχθρεύονται και την πολεμούν ποικιλοτρόπως, αδυνατούν να απαρνηθούν και να στερηθούν τα αγαθά του υπέρτερου πολιτισμού της, την ασύγκριτη υπεροχή των κοινωνιών της έναντι των άλλων και τα δικαιώματα και την προστασία που το κράτος δικαίου παρέχει και στον πλέον επικίνδυνο των πολεμίων του. Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε οι μεταναστευτικές ροές θα κατευθύνονταν σωρηδόν προς τις ζάμπλουτες και ομόδοξες, αραβικές χώρες, «γεγονός» το οποίο ασφαλώς και δεν συμβαίνει…

Όμως, τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι πολιτισμικές παραδόσεις και ο ηθικός κώδικας κάποιων εθνοτικών ομάδων, όχι απλώς δεν συμβαδίζουν με τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά εμπεριέχουν, ως βασική και κατευθυντήρια αξιακή επιλογή, την σύγκρουση, με στόχο την κυριαρχική επιβολή των αντιλήψεών τους στις δυτικές κοινωνίες.

Οι ισλαμικές κοινωνίες, από τις οποίες προέρχονται, σε συντριπτικό βαθμό, τα σημερινά μεταναστευτικά ρεύματα, κυρίως, προς την Ευρώπη, είναι εκείνες που διαμορφώνουν ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο αντιλήψεων και αξιών από αυτό που κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο.

Το Ισλάμ δεν είναι μια ακόμη θρησκεία, που διδάσκει την ειρήνη, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Δεν αποβλέπει στην ουράνια βασιλεία, όπως ο Χριστιανισμός, αλλά στην επί της γης επιβολή των πιστών έναντι των «απίστων». Είναι πολιτική φιλοσοφία, που καλλιεργεί το μίσος, ενθαρρύνει την σύγκρουση και επιδιώκει την επιβολή, σε όλη την οικουμένη, της «Σαρία», δηλαδή του ισλαμικού νόμου, που ορίζει τον κώδικα ηθικών αξιών και τους κανόνες διαβίωσης των μουσουλμάνων. Η θρησκευτική πίστη συγκροτεί ιδεολογία, επιδρά καταλυτικά στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και διαμορφώνει πολιτικό πρόγραμμα, που αποβλέπει στην παγκόσμια κυριαρχία, στην εξόντωση των «απίστων» και στην επιβολή των μουσουλμανικών ηθών και αντιλήψεων ακόμη και με την βία.

Το Ισλάμ δεν αποδέχεται και δεν ανέχεται την ισότητα των φύλων, την ελευθερία του λόγου, την ανεξιθρησκεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, που είναι οι πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ακόμη χειρότερα, τιμωρεί αυστηρά τις παρεκκλίσεις από τον ισλαμικό νόμο και θεωρεί την προσβολή των αξιών του δυτικού πολιτισμού ως έργο θεάρεστο, που εξαγνίζει και καταξιώνει τον πιστό μουσουλμάνο.

Η πρακτική της πολυπολιτισμικότητας, αναγνωρίζει, αναδεικνύει και επιδοκιμάζει τις διαφορές των μειονοτήτων, ενώ, παράλληλα, αρνείται την ενσωμάτωσή τους στον κύριο κορμό της κοινωνίας, εμποδίζει και καταδικάζει ακόμη και την προσπάθεια στοιχειώδους προσαρμογής στις συνήθειες και τις συμπεριφορές που απορρέουν από το πολιτισμικό επίπεδο και τις κοινωνικές κατακτήσεις του δυτικού κόσμου και θεωρεί «ηγεμονική», άρα εξ ορισμού, αυταρχική κάθε διαδικασία ικανή να διευρύνει τους ορίζοντες, πέρα από τον περιορισμένο και κλειστό κύκλο της εθνοτικο-θρησκευτικής κοινότητας αυτών των μειονοτήτων. Ο «ιερός νόμος», η σαρία, τα καλύπτει όλα: δεν αναγνωρίζει καμία εξω-θρησκευτική περιοχή, καμιά διάκριση μεταξύ εγκόσμιας και θρησκευτικής ζωής και υποτάσσει την πίστη στην αναγκαιότητα του ιερού πολέμου, που υπαγορεύει την αδιάλλακτη έχθρα με τους «απίστους» και την ιεραποστολική αναδοχή του χρέους για την εξόντωσή τους. Αποκομμένος από την πραγματικότητα και από τον τρόπο ζωής και σκέψεως της κοινωνίας μέσα στην οποία, εν τούτοις, ζει, ο μουσουλμάνος αισθάνεται ασφαλής μόνο μέσα στον δικό του πολιτισμικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα, «διαπαιδαγωγείται» με την εχθρότητα και, ακόμη χειρότερα, με το μίσος, που του υπαγορεύει η θρησκεία του έναντι του κόσμου που τον περιβάλλει και έναντι των υποτιθέμενων απειλών, που, στα μάτια του, εκφράζει ο κόσμος αυτός για την δική του γκετοποιημένη κοινωνία.

Ιδού πως «διαπαιδαγωγεί» το Κοράνιο του πιστούς του:
 «Και να πολεμάτε για χάρη του Αλλάχ όσους σας πολεμούν, αλλά μην ξεπερνάτε τα όρια, γιατί ο Αλλάχ δεν αγαπά τους παραβάτες» (Κοράνιο, 2:190).
«Φονεύετέ τους όπου τους βρίσκετε και διώξτε τους, από κει που σας έδιωξαν. Η καταδίωξη στην ειδωλολατρία είναι χειρότερα από τον φόνο. Και να μην τους πολεμάτε δίπλα στο απαράβατο Τέμενος, εκτός αν αυτοί πρώτοι σας πολεμήσουν εκεί. Αν όμως σας πολεμήσουν, σκοτώστε τους. Τέτοια είναι η τιμωρία των άπιστων» (Κοράνιο, 2:191).
«Αν όμως σταματήσουν, τότε βέβαια, ο Αλλάχ είναι πολυεπιεικής, πολυεύσπλαχνος» (Κοράνιο, 2:192).
«Πολεμάτε τους ώσπου να μην σας καταδιώξουν στην ειδωλολατρία και να υπερισχύσει η Πίστη στον Αλλάχ. Αν όμως σταματήσουν τη δράση τους, τότε να μην κάνετε πόλεμο παρά ενάντια στους άδικους» (Κοράνιο, 2:193)
«Και όταν οι απαγορευμένοι μήνες έχουν περάσει, τότε (πολεμάτε και) σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες οπουδήποτε κι αν τους βρείτε, και συλλάβετέ τους και πολιορκείστε τους και στήστε τους παγίδες με κάθε (πολεμικό) στρατήγημα. Αν όμως μετανιώσουν και διατηρήσουν την τακτική προσευχή κι εφαρμόσουν (τακτική) ελεημοσύνη, τότε αφήστε τους ελεύθερους. Γιατί ο Αλλάχ είναι πολυεύσπλαχνος, πολυεπιεικής” (Κοράνιο, 9:5).
Με απλά λόγια: Εάν οι «άπιστοι» (οι «ειδωλολάτρες») δεν αλλαξοπιστήσουν και δεν προσκυνήσουν τον Αλλάχ, τότε η απάντηση είναι μόνον μία: θάνατος! Εάν προσκυνήσουν, ο Αλλάχ είναι πολυεπιεικής και πολυεύσπλαχνος!…
Παρ’ όλα αυτά, η διάχυση, στις κοινωνίες της Δύσεως, του «προοδευτικού» ρεύματος της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας», συμβάλλει αποφασιστικά στην ενίσχυση της προσπάθειας του Ισλάμ να «μεταλλάξει» υπέρ των ιδεών του την σκέψη του δυτικού κόσμου. Ως γνωστόν, η «πολιτική ορθότητα» υπαγορεύει την αποφυγή εκφράσεων ή ενεργειών που πιστεύεται ότι αποκλείουν, περιθωριοποιούν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι μειονεκτούν κοινωνικά ή γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους. Υπό το πρόσχημα της πολιτικής ορθότητας, οι ανησυχούντες για την αυξανόμενη εισβολή και, ακόμη χειρότερα, για την διογκούμενη επιβολή του Ισλάμ στην καθημερινότητα των δυτικών κοινωνιών, καταλήγουν να χαρακτηρίζονται ως φασίστες, ενώ στην πραγματικότητα ο ισλαμοφασισμός είναι εκείνος που απειλεί την ανθρωπότητα. Σ’ αυτή την λογική, η αριστερά, πάντα επιρρεπής σε ότι έχει σχέση με την προοπτική ανατροπής του status quo της Δύσεως, συνεισφέρει την πρόθυμη όσο και γενναιόδωρη συμπόρευσή της, καταγγέλλοντας ως κολάσιμη οποιαδήποτε άρνηση αποδοχής αυτής της εκφυλιστικής ιδεολογικής παρεκτροπής… Συμβάλλει, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενεργά στη νομιμοποίηση του ισλαμοφασισμού, στην, δια της επιρροής του, στρέβλωση της εννοίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και στην μετατροπή του ρατσισμού, του μισογυνισμού, της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού, σε «δικαιώματα» χρήζοντα προστασίας και υποστήριξης… Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «δικαίωμα των γυναικών στη μπούρκα», που κυριαρχεί στον αριστερόστροφο δικαιωματισμό, την ίδια στιγμή που οι «ευαίσθητοι» αριστεροί «αγανακτούν» και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον σεξισμό και την ανισότητα σε βάρος των γυναικών…

Όσο και αν είναι περίεργη αυτή στάση της αριστεράς, που μοιάζει να ξεχνά ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», είναι ευεξήγητη. Όταν κατέρρευσε παταγωδώς ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» και σταδιακά άρχισαν να αποκαλύπτονται οι μύθοι που συνόδευαν την πλέον απατηλή ουτοπία που γνώρισε η ανθρωπότητα, η αριστερά βυθίστηκε στο χάος της ιδεολογικής ανυποληψίας, αδυνατώντας να βρει ένα νέο αφήγημα ικανό να συγκινήσει και να ενθουσιάσει τις μάζες που, μέχρι τότε, ακολουθούσαν άβουλα και πειθήνια τις ντιρεκτίβες της. Της είχαν απομείνει μόνο κάποιοι αμετανόητοι «ινστρούχτορες» των πανεπιστημιακών εδράνων και κάποιοι μελαγχολικοί ψευτοδιανοούμενοι στα café της σοσιαλιστικής παρηγοριάς, που δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι πάνω στα ερείπια του σοβιετικού οικοδομήματος δεν ήταν δυνατόν να αναβιώσουν τα φαντάσματα του αποτυχημένου, όσο και αιματηρού παρελθόντος. Η αριστερά είχε χάσει, οριστικά και αμετάκλητα, το διανοητικό εργαλείο χειραγώγησης και εξαπάτησης των μαζών.

Ήταν αναγκασμένη να αναζητήσει κάποια άλλη δύναμη, αν όχι εξ ίσου ισχυρή και αποτελεσματική όσο η γοητεία της μαρξιστική – λενινιστικής ιδεολογίας, τουλάχιστον ικανή να συνεχίσει την υπονόμευση του, τόσο απεχθούς γι’ αυτήν, καπιταλιστικού κόσμου, την διασάλευση της ειρηνικής και ασφαλούς διαβίωσης των δυτικών κοινωνιών, την διάχυση έχθρας, μίσους και εκδικητικότητας, που άλλωστε αποτελούσαν ανέκαθεν όπλα της στον αγώνα κατά του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου. Το Ισλάμ διαθέτει όλα αυτά τα εφόδια για να υποκαταστήσει τους σοσιαλιστικούς μύθους και να διαμορφώσει ένα νέο κλίμα αμφισβήτησης, έντασης και ανατροπής, ικανό να αποσταθεροποιήσει τις δυτικές κοινωνίες και να προκαλέσει διαβρωτικά ρήγματα στον ιστό τους. Με άλλα λόγια το Ισλάμ ανέλαβε, στα μάτια και στις προσδοκίες της αριστεράς, τον ρόλο που δεν μπόρεσαν να φέρουν εις πέρας οι θεοποιημένοι ιδεολόγοι της ταξικής πάλης, της δικτατορίας του προλεταριάτου και του ενός και μοναδικού κόμματος – καθοδηγητή και (στην πράξη) δυνάστη των λαών και των ελευθεριών τους…

Πράγματι ο Αλλάχ, το Κοράνιο, η εξόντωση των απίστων και η επιβολή της κυριαρχίας του ισλαμικού νόμου στην οικουμένη, ως «πολιορκητικοί κριοί» έναντι του δυτικού πολιτισμού, εξυπηρετούν τα μέγιστα την αμήχανη και ιδεολογικά απογυμνωμένη αριστερά, έτσι ώστε να την καθιστούν υπέρμαχο των δικαιωμάτων και των απαιτήσεων φανατικών και θρησκόληπτων μαζών, που δυναμιτίζουν την κοινωνική γαλήνη και αποδιοργανώνουν την συνοχή των δυτικών κοινωνιών.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αριστερά, που ειρωνεύεται και χλευάζει την χριστιανική θρησκεία, τους λειτουργούς της και τους πιστούς της και είναι έτοιμη να χειροκροτήσει κάθε προσβολή των συμβόλων της, ακόμη και την πλέον χυδαία, εξανίσταται παθιασμένα μόλις μια κριτική ή μια εικόνα «πλήττει» αντιλήψεις, παραδόσεις και συμπεριφορές του μουσουλμανικού κόσμου. «Ρατσιστής», «ακροδεξιός», φασίστας», είναι οι συνήθεις χαρακτηρισμοί, συνοδευόμενοι, κατά κανόνα, με «κοσμήματα» από το πλούσιο υβρεολογικό οπλοστάσιο της αριστεράς, έτσι ώστε ο τολμηρός αμφισβητίας της «πολιτικής ορθότητας» να υποκύψει στο «δίκαιο των δικαιωματιστών», να υποχρεωθεί να σιωπήσει και να μην επαναλάβει το «ατόπημά» του…

Παράλληλα, με την εκμετάλλευση του ισλαμικού φανατισμού για την εξυπηρέτηση των ανατρεπτικών και χαοτικών επιδιώξεων της αριστεράς, η αμήχανη (στην καλύτερη περίπτωση) όσο και καλοπροαίρετη Δύση, υποκύπτοντας στην διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι δημοκρατία σημαίνει απεριόριστη ανοχή ακόμη και εκείνων που επιβουλεύονται απροκάλυπτα την κατάλυσή της, έχει επινοήσει την έννοια του «μετριοπαθούς ισλάμ», που, σε αντίθεση, υποτίθεται, με το «ριζοσπαστικό ισλάμ», επιθυμεί την ειρηνική συμβίωση και την αγαστή συνύπαρξη με τον χριστιανικό κόσμο. Στην πραγματικότητα, η Δύση επιμένει να αγνοεί ότι είναι αδύνατον κάποιος να είναι και να θεωρείται καλός μουσουλμάνος, όταν δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιταγές του Κορανίου. Και τούτο διότι, βασική και αυτονόητη αρχή του Ισλάμ είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός της θρησκείας από το κράτος ή από την κοινωνία. Αποτελούν αλληλένδετες, ταυτόσημες οντότητες, που δρουν από κοινού με κοινές επιδιώξεις. Ο ισλαμικός νόμος καθορίζει την κοινωνική και πολιτική ζωή των πολιτών. Ακόμη και το γεγονός ότι υπάρχουν διάφορες σέκτες στον μουσουλμανικό κόσμο δεν μεταβάλλει την πραγματικότητα, που είναι η ακραία αντίληψή τους ότι, το Ισλάμ αποτελεί την τελειωτική, αιώνια πίστη, για όλη την ανθρωπότητα, η οποία πρέπει να επιβληθεί ακόμη και με την βία στους απίστους… Ο Ερντογάν δεν αφήνει αμφιβολίες επ’ αυτού: «Δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ. Υπάρχει μόνο Ισλάμ». Στις χώρες όπου κυριαρχεί το Ισλάμ και ο ισλαμικός νόμος ταυτίζεται με τον νόμο του κράτους, η άρνηση ή η εγκατάλειψη της πίστεως είναι ποινικό αδίκημα, τιμωρούμενο συνήθως με θάνατο. Ο Ερντογάν αποτυπώνει την πραγματικότητα. Το πραγματικό Ισλάμ σημαίνει υποταγή, βίαιη επιβολή, ανελευθερία. Μετριοπάθεια, αλληλοκατανόηση και ελευθερία βούλησης είναι εντελώς ασύμβατα με το Ισλάμ. Συνεπώς, η παθητική υποστήριξη, των υποτιθέμενα «μετριοπαθών» μουσουλμάνων, εκτός του ότι δεν μειώνει τον ζήλο των φανατικών, διευκολύνει την επιρροή των τελευταίων, καθώς εμφανίζονται στα μάτια των ομοθρήσκων τους ως εκείνοι που με τον δυναμισμό τους και την ριζοσπαστικότητά τους έχουν επιβάλει στις δυτικές κοινωνίες τον φόβο που, σε συνδυασμό με την ανοχή της δημοκρατίας, διευκολύνει την αδιαλλαξία τους και την επιθετικότητά τους Πολλώ μάλλον καθ’ όσον στην ανοχή της δημοκρατίας συμβάλλει και η πρόθυμη συνηγορία της αριστεράς, η οποία, όχι μόνον αρνείται να δει την πραγματικότητα, που εκδηλώνεται με σειρά βίαιων και τρομοκρατικών δράσεων, αλλά και την υποθάλπει, καθώς θεωρεί ότι υλοποιεί τα δικά της, ανατρεπτικά των δυτικών κοινωνιών, σχέδια

Δυστυχώς, πέρα από τις εμμονές και τον δικαιωματισμό της αριστερόστροφης «προοδευτικότητας», η επισήμανση της ανάγκης να προστατευθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες από την ανεξέλεγκτη εισβολή του Ισλάμ στα εδάφη τους και από την σταδιακή επιβολή της σκοταδιστικής φιλοσοφίας τους στον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής, συναντά την αντίδραση και πολλών αφελών, που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι. Πρόκειται, στην ουσία, για ψευδοφιλελεύθερους, που συμπορεύονται με την αριστερά στην άκρατη απόλαυση δικαιωμάτων, χωρίς παράλληλη τήρηση υποχρεώσεων και αγωνίζονται για την κατάργηση των συνόρων και την απάλειψη των εθνοτικών διαφορών. Είναι αυτοί που βλέπουν την πολυπολιτισμικότητα ως ευκαιρία «εμπλουτισμού» των δυτικών κοινωνιών με πολιτιστικά στοιχεία της Ανατολής και της Αφρικής και οι οποίοι θεωρούν εφικτή την ευεργετική επίδραση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου σε ανθρώπους που έχουν γαλουχηθεί, μέσα σε συνθήκες κοινωνικής ασφυξίας, στον θρησκευτικό φανατισμό και στο αντιδυτικό μίσος, αισθανόμενοι ως απειλούμενοι από αυτούς που, στην πραγματικότητα, οι ίδιοι απειλούν…. Τελικά, καταλήγουν να συγχέουν την ελευθερία με την ασυδοσία, να μην ισοσταθμίζουν την τυπολατρική προάσπιση των δικαιωμάτων με την αυστηρή τήρηση αντιστοίχων υποχρεώσεων και να αρνούνται να κατανοήσουν ότι τα κεκτημένα του δυτικού πολιτισμού κινδυνεύουν να απολεσθούν, αφημένα στην διακριτική ευχέρεια διεστραμμένων φανατικών, που απροκάλυπτα εκμεταλλεύονται το ανεκτικό φιλελεύθερο πνεύμα των δυτικών κοινωνιών για να δολοφονήσουν το ανυπεράσπιστο σώμα τους.

Την ωμή πραγματικότητα, που απειλεί σήμερα την δημοκρατία και τις ελευθερίες των πολιτών στην Ευρώπη περιγράφει με δραματικά λόγια ο μεγάλος αλγερινός συγγραφέας Μπουαλέμ Σανσάλ (Boualem Sansal), ο οποίος, το 2015, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο: «2084. Το τέλος του κόσμου» (2084, La fin du monde), το οποίο τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας. Με πρότυπο το «1984» του Τζορτζ Όργουελ, ο Σανσάλ φαντάζεται το Αμπιστάν, αντίστοιχο με την «Ωκεανία» του άγγλου συγγραφέα, ως την ισλαμική εκδοχή του «Μεγάλου Αδελφού», δηλαδή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς θρησκευτικού τύπου.

Γνωρίζοντας άριστα τους δύο κόσμους, την χριστιανική Ευρώπη και το Ισλάμ ο Σανσάλ επισημαίνει: «ο ισλαμισμός, είναι ο βέβαιος θάνατος, η καταστροφή της ζωής στις πιο βαθιές της ρίζες. Στα βιβλία μου μιλάω ουσιαστικά για ένα και μόνο πράγμα: την άνιση μάχη για την ελευθερία». Και συνεχίζει:

«Είναι προς το συμφέρον του Ευρωπαίου αναγνώστη να κατανοήσει μια θρησκεία και έναν κόσμο με τον οποίο συνυπάρχει μάλλον παθητικά. Πρόκειται για μια επικίνδυνη στάση αν αναλογιστούμε ότι μια μεικτή κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς έξυπνες «ανταλλαγές» μεταξύ των μερών της. Το Ισλάμ, εκ φύσεως προσηλυτιστικό και με οικουμενικές βλέψεις, έχει ως αποστολή τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης. Η ιλιγγιώδης εξάπλωση του φανατικού Ισλάμ, οι ολέθριες εξελίξεις στον αραβικό κόσμο μετά την Αραβική Άνοιξη, η εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους, η έκρηξη της ισλαμικής τρομοκρατίας στον κόσμο, και ιδίως στην Ευρώπη, καταδεικνύουν τον επιτακτικό χαρακτήρα αυτής της γνωστικής προσέγγισης – ο μόνος τρόπος που, κατ’ εμέ, θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό που, δυστυχώς, βλέπουμε να έρχεται ολοταχώς: τη γενικευμένη ριζοσπαστικοποίηση και την επέκταση του κύκλου της βίας…. Το Ισλάμ είναι μια ολότητα, μια θρησκεία και ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνούνται τον νεωτερισμό. Είναι προσηλυτιστικό και επιζητεί την οικουμενικότητα. Το Ισλάμ είναι ο παιδαγωγός της βίας, φυσικής και συμβολικής. Σε κάθε επιταγή του εμπεριέχει και μια τιμωρία. Αν δεν προβλέπεται στο Κοράνι, θα προβλέπεται σίγουρα στα Χαντίθ, τα κείμενα που καταγράφουν τα λεγόμενα του Προφήτη και που νομοθετούν για όλες τις πτυχές της ζωής, ακόμη και για τις πιο τετριμμένες…. Στην Ευρώπη δεν αντιλαμβανόμαστε σε ποιον βαθμό σύγχρονες έννοιες, όπως ελευθερία, ατομικότητα, ισότητα, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα ή κοσμικότητα, είναι ξένες προς την ισλαμική αντίληψη του κόσμου. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο οι μουσουλμάνοι είναι προσηλωμένοι στη δική τους κοσμοαντίληψη που βασίζεται στην καθησυχαστική βεβαιότητα ότι όλα έχουν γραφτεί από τον Αλλάχ για το καλό τους και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από την πιστή τήρηση των γραφών. Σήμερα, καθώς το Ισλάμ επεκτείνεται διεθνώς και, με τη δυναμική που του προσδίδουν ο ισλαμισμός και τα πετροδολάρια, κατορθώνει να «εξισλαμίζει» τις κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές δομές των χωρών υποδοχής. H προβληματική της μεταρρύθμισής του προκειμένου να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή δεν τίθεται καν. Η κυρίαρχη ιδέα είναι ότι ακριβώς οι εν λόγω χώρες υποδοχής θα πρέπει να μεταρρυθμιστούν ώστε να προσαρμοστούν στις αξίες και στους κανόνες του Ισλάμ… Ο ισλαμισμός είναι φασισμός και συμπράττει με άλλους φασισμούς που συναντά στον δρόμο του, στη βάση της αρχής ‘ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου’. Συνέπραξε με τον ναζισμό τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, όπως και με τα φασιστικά αραβικά καθεστώτα. Οι έννοιες ισλαμοφασισμός και ισλαμικός φασισμός αποτυπώνουν μια πραγματικότητα. Η σύμπνοια ναζισμού και ισλαμισμού αποτελεί μια ιστορική πραγματικότητα: τη δεκαετία του ’30 ο Χίτλερ, βαδίζοντας προς την εξουσία, είχε εξασφαλίσει τη στήριξη των ισλαμιστών των οποίων πνευματικός ηγέτης ήταν ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ, ο Μοχάμαντ Αμίν αλ Χουσέινι, ο οποίος εξέδωσε φετβά καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν στον δίκαιο αγώνα του Χίτλερ ενάντια στους άγγλους και γάλλους αποικιοκράτες και ενάντια στον παγκόσμιο εβραϊσμό. Με αυτούς τους φανατικούς εθελοντές, ο Χίτλερ οργάνωσε έναν αραβικό στρατό, τις «αραβικές ταξιαρχίες» (μεταξύ των οποίων και το 13ο τάγμα Waffen SS Handschar), διαβόητες για την αποτρόπαιη δράση τους… Καμιά χώρα δεν μπορεί αντιμετωπίσει μόνη της μια τόσο μαζική και συνεχή ροή προσφύγων. Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, και σε όλες του τις πτυχές, ανθρωπιστικές, πολιτικές και συναφείς με την ασφάλεια. Αυτή η αύξουσα εισροή από την Αφρική, το Μαγκρέμπ, αλλά και τη Μέση Ανατολή, αποτελεί τεράστια πρόκληση για την Ευρώπη αλλά και για τις χώρες καταγωγής των προσφύγων, οι οποίες στερούνται μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού τους και παραδίδονται στη βία και στη φτώχεια. Η λογική ‘ας αντιμετωπίσει το πρόβλημα καθένας μόνος του’ ενέχει μεγάλους κινδύνους. Δίδεται η εντύπωση ότι η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη και ότι η διεθνής κοινότητα είναι μια νοερή εικόνα… Μεταξύ της κοσμικής και φιλελεύθερης Δύσης και της ισλαμικής Ανατολής, η σύγκρουση είναι πραγματική. Ανέκαθεν υπήρχε, με τη μια ή την άλλη μορφή. Ωστόσο οι διαφορετικές αξίες δεν συνεπάγονται κατ’ ανάγκη σύγκρουση. Η Ανατολή και η Δύση έχουν συνυπάρξει στο παρελθόν και έχουν βρει πολλά σημεία συνεννόησης. Σήμερα η τάση είναι προς την απόρριψη του άλλου. Η αιτία βρίσκεται στο ριζοσπαστικό Ισλάμ που θέλει να επικρατήσει, να εξουσιάσει τον κόσμο, με μοναδικό νόμο τη σαρία» («Το ΒΗΜΑ», 12.08.2016) .

Η ιστορικός και συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, που έχει μελετήσει όσο λίγοι στην Ελλάδα το ισλαμικό φαινόμενο, επισημαίνει ότι «το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι ένα μεγάλο μέρους του ευρωπαϊκού πληθυσμού δεν είναι ευρωπαϊκός πληθυσμός και αναγνωρίζει τον εαυτό του στο πρόσωπο του Ερντογάν και της Χαμάς. Και η αριστερά στην Ευρώπη από απολογητής της αθεΐας συμπεριφέρεται σαν να έχει δει όραμα με τον Αλλάχ»!

Με αφορμή δε την στάση του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, μετά τις πρόσφατες στυγερές δολοφονίες γάλλων πολιτών, η Τριανταφύλλου τονίζει:

«Νομίζω ότι είναι κάπως αργά και ότι εφαρμόστηκαν εγκληματικές πολιτικές ήδη από το 1961. Κάθε προεδρία, κάθε κυβέρνηση, επιδείνωνε την κατάσταση κάνοντας όλο και περισσότερες υποχωρήσεις και χτίζοντας μια μυθολογία που καθιστούσε τους ευσεβείς πόθους μια πραγματικότητα που έπρεπε να αποδεχθούμε όλοι. Όποιος έβλεπε ότι οι μουσουλμάνοι δεν εντάσσονται, ότι διεκδικούν εξαιρέσεις από τον νόμο, ότι δεν σέβονται τον τρόπο ζωής και δεν κατανοούν τις αρχές και τις αξίες, εξοστρακιζόταν… Μεγάλες μάζες μουσουλμάνων δεν είναι ενεργητικά ‘ακραίοι’, είναι όμως θρησκομανείς, προκαταληπτικοί, εντελώς ξεκομμένοι, με δική τους πρωτοβουλία και ευθύνη, από το εκκοσμικευμένο κοινωνικό σώμα. Και μπροστά στις ‘ακραίες’ πράξεις είναι συνήθως ουδέτεροι ή αμήχανοι. Δεν ταυτίζονται με εμάς, τρέφουν πατριωτικά αισθήματα για χώρες και λαούς που δεν είναι αυτοί που τους φιλοξενούν ή που τους έχουν δεχτεί ως συμπολίτες τους…. Η αριστερά έχει σταματήσει οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση εναντίον των θρησκειών. Ή μάλλον επιτίθεται ακόμη στον χριστιανισμό, αλλά βεβαίως ποτέ στον Μωαμεθανισμό. Στήριξαν και στηρίζουν το χτίσιμο τζαμιών, αλλά ποτέ δεν συμφώνησαν για το χτίσιμο εκκλησιών…. Το ισλάμ δεν είναι ‘κουλτούρα’, είναι επιθετική θρησκεία και ιμπεριαλιστική πολιτική. Κάτω ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αλλά για τον ισλαμικό τσιμουδιά» (www.liberal.gr, 27.10.2020).

Ο λόγιος και αρθρογράφος, άλλοτε του «Nouvel Observateur» (μέχρι το 2010) και σήμερα του «Marianne», Jacques Julliard, αμετανόητος αριστερός, κατά την δική του δήλωση, εξηγεί ως εξής την στάση των διανοουμένων της αριστεράς έναντι του Ισλάμ («Le Figaro», 26.08.2016):

«Yπάρχει κάτι το ασυνήθιστο στον μουσουλμανικό νεοκληρικαλισμό που έχει κυριεύσει ένα τμήμα της διανόησης. Επειδή, όπως ισχυρίζονται, το Ισλάμ είναι το κόμμα των φτωχών; Δεν πιστεύω σε μια τέτοια αλλαγή προλεταριάτου. Εξάλλου, πάτε να δείτε στη Σαουδική Αραβία, αν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών. Διαπιστώνω μάλλον ότι ο ισλαμοαριστερισμός γεννήθηκε την ημέρα που ο ισλαμισμός έγινε συνιστώσα της τυφλής τρομοκρατίας και της σφαγής.

Γιατί αυτή η αντιστροφή; Επειδή η διανόηση έγινε από τις αρχές του 20ού αιώνα, το πραγματικό κόμμα της βίας. Αν προτιμά την Επανάσταση αντί της μεταρρύθμισης είναι όχι γιατί αρνείται αλλά επειδή συντάσσεται με τη βία.  O Σαρτρ λυπόταν που η γαλλική Επανάσταση δεν έστησε περισσότερες λαιμητόμους. Αν έπρεπε να καταρτίσω έναν κατάλογο των Γάλλων λογίων που κατά τον 20ό αιώνα ασπάστηκαν οι μεν την φασιστική βία, οι δε την κομμουνιστική, δεν θα μου έφτανε μια σελίδα. Προτιμώ να παραθέσω τα ονόματα κάποιων οι οποίοι πάντοτε έδωσαν μαρτυρία υπέρ της δημοκρατίας και έσωσαν την τιμή του επαγγέλματος: Καμύ, Μωριάκ, Αρόν. Είναι και κάποιο άλλοι. Αφήνω στους ψυχολόγους και τους ψυχαναλυτές να βρουν, ποια, δεν ξέρω κι εγώ, αντίδραση συμψηφισμού, μια ερμηνεία αυτής της έλξης του αίματος στους ανθρώπους της πένας και του λόγου, με μια λέξη την προτίμησή τους για τη βία.

 Η άλλη εξήγηση, που υπαινίχθηκα ήδη, είναι ότι θεωρούν καθήκον τους  να προκαλούν το μίσος κατά του χριστιανισμού. Είναι περίεργο να βλέπεις αυτές τις ευαίσθητες ψυχές να αγωνιούν για την αύξηση της υποτιθέμενης «ισλαμοφοβίας», η οποία δεν προκάλεσε ποτέ έναν θάνατο, εκτός από τους πολέμους που κάνουν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους, όταν για τις διώξεις με θύματα χιλιάδες χριστιανούς στο κόσμο δεν βγάζουν ούτε έναν αναστεναγμό. Είναι περίεργο το ότι η προφητική κίνηση του Πάπα Φραγκίσκου να φέρει συμβολικά από τη Λέσβο τρεις οικογένειες μουσουλμάνων μεταναστών δεν απέσπασε ούτε ένα χειροκρότημά τους. Εγκατέλειψαν τη λαϊκότητα αλλά διατήρησαν τον αντικληρικαλισμό. Ακόμα χειρότερα, τον αντιχριστιανισμό»…

Είναι αλήθεια ότι στην χώρα μας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχουμε τα φαινόμενα της αποτρόπαιης ισλαμικής βίας, που παρατηρούνται, με ανατριχιαστική πλέον συχνότητα, κυρίως στην Γαλλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως, ας μην παραβλέψουμε τις πιθανότητες να αντιμετωπίσουμε ανάλογες καταστάσεις στο μέλλον, αν επιδείξουμε αδιαφορία, ανοχή ή ένθερμη στήριξη, με την ευγενική συνδρομή της πάντοτε «ευαίσθητης» αριστεράς… Η οποία, εκφραζόμενη για «πρώτη φορά» ως κυβέρνηση, υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, φρόντισε να ανοίξει διάπλατες τις πύλες της χώρας στην κατευθυνόμενη από τον Ερντογάν λαθραία εισβολή χιλιάδων συνήθως αγνώστου ταυτότητας μουσουλμάνων, να παρακολουθεί αμέριμνη και προφανώς ικανοποιημένη τους μετανάστες «να λιάζονται και να εξαφανίζονται» και να διακηρύττει υπερήφανα, δια του πρωθυπουργού της, την ανυπαρξία θαλασσίων συνόρων…

Η χώρα μας, είναι για διαφόρους λόγους, «εκτεθειμένη» σε απειλές και κινδύνους, των οποίων η επιπόλαιη παραγνώριση μπορεί να αποβεί στο μέλλον καταστρεπτική. Συγκεκριμένα:

Η εγγύτητα με την Τουρκία την καθιστά αναπόφευκτα πύλη εισόδου μεταναστών – μουσουλμάνων σχεδόν στο σύνολό τους -, οι οποίοι πέραν των δικών τους κοινωνικών και πολιτικών αντιλήψεων, υπόκεινται στην εκμετάλλευση και την χειραγώγηση ενός συνειδητού ισλαμοφασίστα, που, επί πλέον, βλέπει την Ελλάδα ως βασικό στόχο της ιμπεριαλιστικής – νεοοθωμανικής μεγαλομανίας του. Τα ανεξέλεγκτα στίφη, που συστηματικά κατευθύνονται προς την Ελλάδα, μπορούν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να ενστερνισθούν την ιδέα να αποτελέσουν μέρος του τουρκικού σχεδιασμού, σε βάρος της ασφάλειας και της εθνικής κυριαρχία της Ελλάδας. Τα γεγονότα στον Έβρο, τον Φεβρουάριο 2020, επιβεβαιώνουν την βασιμότητα της απειλής.

Στον ευαίσθητο χώρο της Θράκης υπάρχει μουσουλμανικός πληθυσμός, που αυτή την στιγμή αντιστοιχεί στο 1/3 του χριστιανικού πληθυσμού της περιοχής, με αυξητικές τάσεις, υπόκειται στον ασφυκτικό έλεγχο και στην διαρκή καταπιεστική επιρροή του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και μπορεί να αποτελέσει, εν δυνάμει, «δούρειο ίππο» για τα τουρκικά συμφέροντα. Η πάγια προσπάθεια της Τουρκίας να επισείει την δήθεν συστηματική καταπάτηση των δικαιωμάτων της ακμάζουσας μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, για να καταγγέλλει την Ελλάδα στα διεθνή fora, ενώ έχει εξοντωθεί, αριθμητικά και πολιτικά, η ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, συνοδευόμενη από την χλιαρή έως ανεκτική διαχρονική στάση της Ελληνικής πολιτείας, αποτυπώνει το μέγεθος των κινδύνων που μπορούν να προέλθουν από την ενδεχόμενη ριζοσπαστικοποίηση αυτής της πληθυσμιακής μάζας. Πολύ περισσότερο τούτο ισχύει καθώς οι κοινωνικές και πολιτισμικές αντιλήψεις αυτού του μουσουλμανικού πληθυσμού παραμένουν βυθισμένες και εγκλωβισμένες στις παραδοσιακές ισλαμικές αξίες και, συνεπώς, εύκολα μπορούν να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιηθούν για την πρόκληση αναστατώσεων και ανωμαλιών, όπως άλλωστε είχε συμβεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Στον Ελλαδικό χώρο ζει, κινείται και δρα, αυτή την στιγμή, μεταναστευτικός – μουσουλμανικός πληθυσμός, αγνώστου ακριβούς αριθμού, που πάντως ανέρχεται σε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων και ο οποίος δεν διαπνέεται από τα καλύτερα των αισθημάτων για την χώρα μας. Έχει εισέλθει λάθρα στην πατρίδα μας, κατευθυνόμενος κατά κανόνα από τούρκους δουλέμπορους – εγκάθετους, αμφισβητεί τις προθέσεις της Πολιτείας που, εν τούτοις, τους συμπαρίσταται όπως μπορεί, αρνείται πεισματικά να υπακούσει στους νόμους και τους κανόνες της, ταλαιπωρεί τον τοπικό πληθυσμό εκεί όπου συχνάζει, διαπράττει εγκλήματα και αδικήματα, κατακλύζει κρυφούς και παράνομους χώρους λατρείας, όπου δέχεται εμπρηστικά και αντικοινωνικά μηνύματα, αδιαφορεί για την υγιεινή, την τάξη και την γαλήνη των περιοχών, που έχει «καταλάβει» και, γενικά, εκδηλώνει δυσφορία, περιφρόνηση, αγανάκτηση και μίσος, που, εύκολα και με τους «κατάλληλους» χειρισμούς, μπορούν να οδηγήσουν σε ανατρεπτικές και επιθετικές ενέργειες μεγάλης κλίμακας. Είναι προφανές ότι σ’ αυτές τις εν πολλοίς εξαθλιωμένες μάζες, που δεν αναζητήσουν την μόρφωση και την εργασία, αλλά την επιδοματική επιβίωση και την αέναη περιδιάβαση, μέχρι να καταφέρουν να διαφύγουν προς την Δύση, η πίστη στον Αλλάχ, το μίσος κατά των «απίστων» και το όραμα της βίαιης εξόντωσης τους, η προσμονή της δικαίωσης μέσα από την εξάπλωση και την κυριαρχία του Ισλάμ και η επιδίωξη της παγκόσμιας πολιτισμικής επιβολής του, λειτουργούν ως διεγερτικά, ικανά να προσδώσουν τον χαρακτήρα «αποστολής», που οφείλουν να την εκπληρώσουν, με απόλυτη αφοσίωση σ’ αυτήν, αδιαφορώντας ακόμη και για την ζωή τους. Εξ ου και η απειλή που συνιστούν για όσους τους φιλοξενούν και τους ανέχονται, χωρίς να οριοθετούν την συμπεριφορά τους και χωρίς να επιβάλλουν αυστηρούς υποχρεωτικούς κανόνες για την παραμονή τους ανάμεσά μας…

Τέλος, στην Ελλάδα υπάρχει μια σκοταδιστική αριστερά, εγκλωβισμένη σε αποτυχημένες ιδεοληψίες και σε ανιστόρητες ψευδαισθήσεις, η οποία, απογοητευμένη από την συντριβή των ειδώλων της και, κουβαλώντας μονίμως στην ψυχή της, το «τραύμα» της αποτυχίας της να καταλάβει με την βία την εξουσία, αναζητεί υποκατάστατα στις θεωρίες της και στις πρακτικές της. Η «ισλαμοφοβία» είναι η επινόησή της για να συνεχίσει να κατηγορεί τους «φασίστες», τους «ακροδεξιούς» και τους «ρατσιστές», που κυριαρχούν στους εφιάλτες της, δείχνοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την συμπαράστασή της στο Ισλάμ, το οποίο εμπεριέχει τα σπέρματα του αντιδυτικισμού, του μίσους προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις ελευθερίες της Ευρώπης και το όραμα μιας νομοτελειακής «ανατροπής» της «καθεστηκυίας τάξης» που, αφού δεν κατάφερε να προέλθει από τον Μαρξ και τον Λένιν, μπορεί να προέλθει από την δύναμη του Αλλάχ και των πιστών του…

Εάν, συνεπώς, δεν θέλουμε και είναι βέβαιον ότι δεν θέλουμε, να δούμε και στη χώρα μας, στον μέλλον, τα αποτρόπαια εγκλήματα της ισλαμικής βίας, οφείλουμε να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση, να απαλλαγούμε από τον εφησυχασμό, την αδιαφορία και την ανοχή, να ελέγξουμε με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα την συμπεριφορά των εν Ελλάδι διαβιούντων μεταναστών, να εφαρμόσουμε τους νόμους της χώρας, να εξαλείψουμε και να αποτρέψουμε την επιρροή της τουρκικής προπαγάνδας στην Θράκη, να διασφαλίσουμε το απαραβίαστο των συνόρων μας και να έχουμε υπ’ όψη μας ότι, Ισλάμ και Ερντογάν, από κοινού, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα και αριστερόστροφες ιδεοληψίες. Και, παράλληλα, να εξαντλήσουμε όλα τις δυνατότητές μας για να συμβάλουμε στην αφύπνιση του δυτικού κόσμου και στην ρεαλιστική και πέρα από προκαταλήψεις αντιμετώπιση μιας πραγματικότητας που, ήδη έχει αρχίσει να γίνεται εφιαλτική.-