Πολιτική και πολιτικοί
Γράφει ο Απήγανος
Όπως οπουδήποτε αλλού έτσι και στην πολιτική υπάρχουν διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης. Όποια ετικέτα κι αν τους δώσεις ανάλογα με την περίσταση, τα επικρατέστερα πολιτικά μοντέλα είναι του “πατριώτη πολιτικού” και του “πολιτικού μάνατζερ”, δηλαδή του διαχειριστή. Στον κεντροδεξιό χώρο και οι δυο τύποι πολιτικού έχουν την ίδια φιλελεύθερη σκέψη όσον αφορά την οικονομία αλλά διαφοροποιούνται λίγο, έως αρκετά, στα κοινωνικά θέματα καθώς και στα εθνικά, οπότε διαφέρει κι ο τρόπος διακυβέρνησης.
Υπάρχει και ένα ακόμα μοντέλο πολιτικού. Του ευκαιριακού, του λαϊκιστή. Αυτό συνήθως ανήκει στην ευρύτερη Αριστερά και ο χρόνος τους “σταματάει” όταν το κόμμα τους κυβερνήσει. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με ψεύτες και καριερίστες “δημοκράτες”. Είναι αυτοί που αρέσκονται στο γενικό μπάχαλο για να επιβιώσουν.
Δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν Σοβιετικές μεθόδους. Σπουδαγμένοι καλά στην προπαγάνδα του κόμματος. Άνθρωποι που μισούν τους πολιτικούς αντιπάλους, όσους δουλεύουν μεθοδικά και θέλουν να τους λασπώσουν, σπιλώσουν και εξοντώσουν.
Με αυτούς θα πρέπει να ασχολούμαστε καθημερινά και να τους ξεμπροστιάζουμε. Αν, και με τόσα που έκαναν, για να ξαναέρθουν στην εξουσία, θα πρέπει να γίνουν τραγικά λάθη.
Ο πατριώτης πολιτικός
Το μοντέλο πολιτικού που απεχθάνονται απόλυτα στην Αριστερά γιατί πρεσβεύει ακριβώς τα αντίθετα από αυτούς.
Αγνός και καθαρός στις πολιτικές του σκέψεις, σταθερός τις πατριωτικές του απόψεις, οι πράξεις και το αποτέλεσμα του είναι ανάλογες. Ευέλικτος προκειμένου να φέρει εθνικές επιτυχίες και την ευημερία στη χώρα του. Εντελώς ανυποχώρητος σε ότι αφορά την Ιστορία της, την αξιοπρέπεια, την ασφάλεια της. Η πατριωτική του συνείδηση, η παιδεία του η αγάπη για τον τόπο του είναι πάνω ακόμη κι από τον ίδιο και το πολιτικό του μέλλον. Δεν περιμένει να έρθουν τα δύσκολα, να κινδυνέψει η χώρα. Σαν ηγέτης τα προνοεί και τα ρυθμίζει πολύ νωρίτερα και άμεσα πριν αυτά τον υπερσκελίσουν, κόντρα στους συκοφάντες του, από όπου και αν προέρχονται. Δεν ενδιαφέρεται για το προφίλ του.
Έτσι μεγάλωσε, έτσι έμαθε να σκέφτεται, να εργάζεται και πορεύεται.
Είναι εργασιομανής, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, διαχειρίζεται ώριμα το ρίσκο. Είναι οργανωτικός, συγκεντρωτικός θέλει να παρακολουθεί και να ελέγχει προσωπικά τις εξελίξεις, να καθοδηγεί και να παίρνει το βάρος της ευθύνης κάθε απόφασης του. Δεν φοβάται να πάρει μόνος του μια χώρα στις πλάτες του. Οραματίζεται και εργάζεται σκληρά για μια πατρίδα σύγχρονη, ανταγωνιστική, με οικονομική ανάπτυξη αλλά και αντάξια της ιστορίας της. Το όραμα του, είναι μια χώρα οικονομικά ευημερούσα με διεθνή παρουσία που προκαλεί σεβασμό. Συνήθως ανήκει στον πατριωτικό δεξιό χώρο της παράταξης.
Ο πολιτικός μάνατζερ (ο διαχειριστής)
Κι αυτό το είδος πολιτικού ανήκει στα μισητά για την Αριστερά.
Είναι πρώτα απ’ όλα μάνατζερ και μετά πολιτικός. Δεν κυβερνάει, περισσότερο διαχειρίζεται όσα προκύπτουν
Για όλα τα θέματα που απασχολούν τη χώρα έχει, επιτροπές ειδικών, στους οποίους οι υπουργοί πηγαίνουν τις προτάσεις τους. Αυτές τις επεξεργάζονται και δίνουν στον “μάνατζερ πολιτικό” το αποτέλεσμα που κρίνουν καλύτερο.
Ο “μάνατζερ” ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το προφίλ του και την επικοινωνία, σε αντίθεση με τον “πατριώτη πολιτικό” που είναι το τελευταίο που τον απασχολεί.
Ο “μάνατζερ πολιτικός”, κινείται στοχευμένα, ατσαλάκωτα και με ιδιαίτερη προσοχή. Αγαπάει την χώρα του, και συνήθως ανήκει στον κεντρώο χώρο της παράταξης. Επίσης, δεν λειτουργεί με συναίσθημα.
Είναι και αυτός φυσικά οικονομικά φιλελεύθερος και δίνει το απόλυτο της ενέργειας για την επιτυχία και την πρόοδο της χώρας του, σε αντίθεση με τα πατριωτικά που λειτουργεί, μόνο κάτω από πίεση και μέσα από τη “βάσανο” του μη χαρακτηρισμού του ως εθνικιστή. Η αριστερή “ευαισθησία” μοιράζει εύκολα ταμπέλες κι αυτός κάποιες φορές επιθυμεί τα πατριωτικά του δείγματα να γίνονται, κάπως ανεκτά, από μεγάλο μέρος της απέναντι πλευράς. Άλλωστε σε επιμέρους θέματα έχουν εκφράσει παρόμοιες απόψεις.
Στο πρόσφατο παρελθόν η Ελλάδα είχε την τύχη, στα χειρότερα της, να ηγηθεί μια μορφή της “πατριωτικής πολιτικής” που ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς. Τύχη για την πατρίδα, “ατυχία” για τον ίδιο με όσα αναγκάστηκε να υποστεί και το πώς απομακρύνθηκε από την εξουσία. Όμως οι μεγάλοι ηγέτες αναδεικνύονται στα δύσκολα.
Ο Αντώνης Σαμαράς όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση βρήκε ένα εξαθλιωμένο κράτος με ύφεση στο 8,5%. Χωρίς λεφτά στα ταμεία, διαλυμένες τράπεζες, τεράστιο χρέος, ένα ΔΝΤ που ήθελε άμεσα τα δανεικά του πίσω και μια μάλλον εχθρική Ε.Ε.. Είχε επίσης απέναντι του μια αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν είχε ακόμη κυβερνήσει, για να είναι αναξιόπιστη όπως τώρα και έταζε τα ΠΑΝΤΑ στους ΠΑΝΤΕΣ. Ακόμα και… σεισάχθεια!!!
Και να μην ξεχνάμε ότι είχε και τρία κόμματα στα δεξιά του, τα δυο μέσα από τα σπλάχνα της ΝΔ και το άλλο ένα ναζιστικό κόμμα, που συνεργαζόταν με την Αριστερά. Εντελώς εχθρικά και πολέμια ήταν και τα περισσότερα ΜΜΕ. Και όμως, ήταν τόσο δυναμικός και αποφασιστικός που πέτυχε το αναπάντεχο. Ήταν όμως και βαθύς γνώστης. Ήξερε να διορθώσει τον πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ που ήταν λάθος. Γνώριζε, και επέβαλε, πάρα τις αντιρρήσεις όλων, χαμηλότερη φορολογία και ΦΠΑ για να έχει περισσότερα έσοδα.
Στα πολύ δύσκολα μόνο ένας τέτοιου είδους πολιτικός μπορεί να κρατήσει μια χώρα ψηλά.
Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Λεφτά στο ταμείο, τακτοποιημένες οι τράπεζες, το ΔΝΤ δεν ανακατεύεται και δεν πιέζει για τα δανεικά, η Ε.Ε. άκρως φιλική και δίνει αρκετά δισ. κι από πάνω. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση δεν ειναι εμπόδιο όπως παλιά, έχει πλέον κυβερνήσει και δεν διαθέτει καμιά απολύτως αξιοπιστία.
Ο Θεός όμως αγαπάει την Ελλάδα. Έφερε τον Αντώνη Σαμαρά για να κρατήσει όρθια την Ελλάδα στα δύσκολα και να βάλει γερά θεμέλια πάνω στα οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί άνετα τώρα να πατήσει (πάτησε). Εύχομαι να ειναι αντάξιος συνεχιστής για να μπορέσει να ολοκληρώσει την ανοικοδόμησης της χώρας που έμεινε στην μέση το 2015.
Μας έφερε όμως και την Αριστερά για να δούμε στην πράξη το ψέμα, το ξεπούλημα, τον ολοκληρωτισμό την απίστευτη διαπλοκή την ατελείωτη συνωμοσία Και όλα αυτά για να μην ξανακάνουμε ποτέ το ίδιο λάθος, διότι τότε δεν ξέρω (δύσκολο) αν θα ξαναβρούμε άλλον Σαμαρά.