Πολιτική και κοινωνική ημι-ανωριμότητα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Πώς θα ορίζαμε την πολιτική ωριμότητα; Όχι πολύ διαφορετικά από το πώς θα ορίζαμε και την κοινωνική.  Η ωριμότητα προϋποθέτει την συνύπαρξη μερικών πολύ σημαντικών παραγόντων. Εμπειρία, γνώση, αξιοπρέπεια, αξιοπιστία και φυσικά αυτογνωσία. Ειδικά η τελευταία, αποτελεί το συστατικό – καταλύτη για την επιτυχία της “χημικής ένωσης”.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν συναντάται και τόσο συχνά αυτός ο ιδανικός συνδυασμός. Πάντα κάτι λείπει. Πάντα κάτι υπολειτουργεί καθοδηγώντας τη αυτογνωσία προς την αυταρέσκεια και την αυτοαναφορικότητα. Αρνούμαστε να δούμε το προφανές, να αποδεχτούμε την ευθύνη των λαθών μας, να διδαχτούμε από αυτά και να βγούμε δυνατότεροι και σοφότεροι μετά από κάθε σφάλμα μας.

Ημι-πιτσιρικάς στα τριανταπέντε σου χρόνια, όταν δεν θες να δεχτείς την ακρότητα της ιδεολογικής σου ταυτότητας και να υποστείς τις συνέπειες των λόγων και των έργων που πηγάζουν από αυτή.

Ημι-ιδεολόγος, όταν δεν τολμάς πλέον να εκφράσεις ευθαρσώς την ανοχή, αν όχι τη στήριξη σου, σε μορφές κοινωνικής δραστηριοποίησης που κινούνται στην παρανομία και τις όχθες, αν όχι και πιο μέσα, του τρομοκρατικού ποταμιού.

Ημι-μεταρρυθμιστής, όταν δηλώνεις υπέρμαχος του κρατικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού αλλά λυγίζεις όταν ο αέρας της αλλαγής αγγίζει τα στενά συντεχνιακά σου συμφέροντα και σπεύδεις να υπερασπιστείς τα προνόμια και τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους.

Ημι-πατριώτης, όταν μιλάς για κυριαρχικά δικαιώματα και “κόκκινες γραμμές”, αλλά χαρακτηρίζεις ως απολύτως λογικό έναν συμβιβασμό που παραχωρεί εθνικά κεκτημένα.

Ημι-ηγέτης, όταν αρνείσαι να δεις τα επικοινωνιακά, και όχι μόνο, ατοπήματα σου και κρύβεσαι πίσω από αφορισμούς για μιντιακές υπερβολές.

Ημι-καλλιτέχνης, όταν χρησιμοποιείς την αναγωρισιμότητα που σου χάρισε απλόχερα το κοινό, ως μέσο εκμετάλλευσης και παρενόχλησης συναδέρφων σου.

Ημι-αρσενικό, όταν δικαιολογείς την διαπροσωπική αγένεια και ασέβεια, προσβάλοντας την έννοια του διαχρονικού αξιακού “αρσενικού” της μπέσας και της καλοσύνης, με φληναφήματα “παλαιάς κοπής”.

Μισές αλήθειες, μισές αξίες, μισές ζωές. Το διφορούμενο και το ευμετάβλητο σε όλο του το μεγαλείο. Η ανευθυνότητα και η αποφυγή του βάρους των επιλογών σε προεξέχουσα θέση.

Ημι-ανώριμοι πολιτικοί με “βασιλικές” αυλές κολάκων, οι οποίοι μέσα τους ίσως και να γελούν με την αδεξιότητα και την αμέλεια του ηγέτη αλλά τον χειροκροτούν επιδεικτικά για να εξασφαλίσουν μια θέση στην πρόσκαιρη σκιά της εξουσίας.

Ημι-ανώριμοι πολίτες που στηρίζουν λαϊκίστικες εξηγήσεις και συνωμοσιολογικές θεωρίες, μόνο και μόνο για να αποφύγουν να αντικρύσουν την παρωχημένη εικόνα τους στον καθρέφτη της Ιστορίας.

Ημι-ανώριμοι άνθρωποι των τεχνών με γραφικές δηλώσεις και επιλεκτικές ευαισθησίες.

Μια ημι-ανώριμη κοινωνία, με ένα ημι-ανώριμο πολιτικό προσωπικό και μια ημι-ανώριμη πνευματική ηγεσία. Όλα ταιριαστά και άρρηκτα συνδεδεμένα στο γαϊτανάκι της καταστροφικής κατρακύλας μας.