Πολιτική αγνωμοσύνη

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Ένα από τα πιο αισχρά ανθρώπινα χαρακτηριστικά είναι η αγνωμοσύνη. Να μην αναγνωρίζεις ότι στην πορεία σου, κάποιοι πίστεψαν στις ικανότητες σου, στην ποιότητα σου και σε στήριξαν, σε ενίσχυσαν ώστε να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Ειδικά στην πολιτική, τέτοιες συμπεριφορές αποτελούν την υπέρτατη ένδειξη έπαρσης και αμοραλισμού.

Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα της αντίδρασης του εν ενέργεια Περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Νίκα. Σε κάθε βήμα της ανοδικής του διαδρομής στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο κ. Νίκας αναγνώριζε τη σημαντική συμβολή του Αντώνη Σαμαρά. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να πράξει αλλιώς;

Είτε ως βουλευτής Μεσσηνίας, είτε ως πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί την πιο σημαντική μεταπολιτευτική προσωπικότητα του τόπου του, με ευρεία αναγνώριση και σημαντική επιρροή στην τοπική κοινωνία. Οταν λοιπόν ο κ. Νίκας αποζητούσε τη συμπαράσταση του Αντώνη Σαμαρά, γιατί γνώριζε ότι θα ήταν ένας καίριος παράγοντας επιβεβαίωσης της εκλογής του, τον “στόλιζε” με τα πιο θαυμαστά επίθετα, για να εξάρει το πολιτικό του ανάστημα, τον εθνικό του ρόλο, το αξιακό του πλαίσιο.

Τώρα που η παράταξη κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αποφάσισαν να προχωρήσει σε μια επιλογή για την Περιφέρεια που να εκφράζει πιο αξιόπιστα το μεταρρυθμιστικό όραμα με το βλέμμα στην ψηφιακή εποχή και τις προκλήσεις της, ο κ. Νίκας ανακάλυψε την ύπαρξη… “συστήματος Σαμαρά”, το οποίο μάλιστα τον αντιμάχεται.

Μόνο που δεν μας εξήγησε πότε συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα. Ήταν το ίδιο που τον ανέβασε στην αυτοδιοικητική κορυφή ή προέκυψε πρόσφατα, ως νέα θεωρία συνομωσίας, για την, για άγνωστους λόγους, αποκαθήλωση του.

Με αυτή του τη συμπεριφορά το μόνο που επιβεβαιώνει είναι την ορθή επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όταν φτύνεις εκεί που έγλειφες, το μόνο που αποδεικνύεις είναι ότι αποτελείς μια παρουσία με βαθιές ρίζες στην γκρουέζικη, παλαιοκομματική λογική, των περί του Μαυρογιαλούρου. Μια λογική ξεπερασμένη από τις εξελίξεις και την ίδια την κοινωνία.