Ποιος δεν “βλέπει” ποιον;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Η ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο υπήρξε μια αξιοπρόσεκτη δήλωση ξεκάθαρων εθνικών στόχων και ορίων. Γι’ αυτό και αναγνωρίστηκε η αξία της από όλους όσους δεν αρέσκονται στη μικρόψυχη κριτική. Όμως επίσης επισημάνθηκε, από την πρώτη στιγμή, ότι μια εθνικά περήφανη ομιλία, ούτε καθορίζει απολύτως τις εξελίξεις, ούτε επηρεάζει άμεσα τη στάση συμμαχικών ή αντικροούμενων πλευρών.

Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να περιμένει κάποιος ριζική αλλαγή στη ρητορική των ΗΠΑ ή παύση των προκλήσεων από πλευράς Τουρκίας. Αναμενόμενο ήταν οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου να συνεχιστούν και μάλιστα να επεκταθούν συμπεριλαμβάνοντας και την Αλεξανδρούπολη. Εξίσου αναμενόμενο ήταν και οι ΗΠΑ να απαντήσουν, όπως συνήθως, χλιαρά, παραπέμποντας σε διμερείς διαπραγματεύσεις.

Όμως το ιδιότυπο “Mitsotakis γιοκ” του Ταγίπ Ερντογάν, δεν μπορεί να εκληφθεί ως απλώς μια ακόμη λεκτική ακροβασία εσωτερικής κατανάλωσης, αν και διαθέτει και αυτή τη διάσταση καθώς σύντομα θα αντικρίσει τις κάλπες. Αυτό το άτυπο “εμπάργκο” είναι αρνητικό στοιχείο ή θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά, μέσα στο θετικό κλίμα που δημιούργησε η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, οι στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες, η συμπόρευση στον πόλεμο στην Ουκρανία, η νέα δυνατότητα ανάδειξης του γεωπολιτικού ρόλου μας απέναντι στις τουρκικές αντιφάσεις;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα όρια των επιδιώξεων σού τίθενται από τις διεκδικήσεις που επιλέγεις να αναδείξεις και τις συγκυρίες που γεννούν νέες ευκαιρίες. Αυτή η περίοδος με την Τουρκία να κρατά αποστάσεις από τη Δύση, αφήνει ανοιχτό ορίζοντα στη χώρα μας για να τονίσει όχι μόνο την ιστορικά συνεπή θέση της στη συμμαχία αλλά και την τωρινή και μελλοντική της, ως παράγοντα σταθερότητας.

Όσο κι αν η Τουρκία εκμεταλλεύεται την πάγια πρόθεση Ευρωπαίων και Αμερικανών να την θεωρούν μέρος της Δύσης, ο σύγχρονος φεουδαρχισμός του Ερντογάν ασφυκτιά κι έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τις δυτικές προτεραιότητες. Μπορεί λοιπόν, να είναι απίθανη η αποβολή της Τουρκίας από τους κόλπους της Δύσης αλλά τα δεδομένα αφήνουν περιθώρια στην Ελλάδα να ψάξει για αναβαθμισμένο ρόλο.

Ενας… αμίλητος Ερντογάν, αφήνει χώρο στον Έλληνα πρωθυπουργό να κινηθεί ακόμη πιο δυναμικά. Να προετοιμάσει το έδαφος ώστε να ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα, εξσσφαλίζοντας την… κατανόηση των συμμάχων. Να εκθέσει την αδιαλλαξία και τον μεγαλοϊδεατισμό της σημερινής Τουρκίας και να προχωρήσει στην ανακήρυξη της ΑΟΖ σε συνεργασία με την Κύπρο, αναδεικνύοντας ξανά και την ενεργειακή μας αξία.

Κι αν ο Ερντογάν προχωρήσει σε θερμό επεισόδιο, έρχεται το επίμονο ερώτημα. Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να το αποκλείσει. Ίσως όμως σε αυτό το γεωπολιτικό περιβάλλον οι απειλές του Ερντογάν να αποδειχτούν άσφαιρες και ανούσιες. Ισως, μέσα στον καπνό του πολέμου στην Ουκρανία, να ανοίγει ένα παράθυρο για να μπει καθαρός άνεμος για τα ελληνικά δίκαια.