Ποιοι “μάδησαν” το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Γράφει ο Χαμαιλέοντας,

Η ΑΕΚ, ο Άρης, ο Ηρακλής, ο ΟΦΗ χρεοκόπησαν κάτω από το βάρος των υπέρογκων οικονομικών υποχρεώσεων κι αν εξαιρέσουμε την πρώτη που κατόρθωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα να επανέλθει στο κορυφαίο επίπεδο οι υπόλοιποι ακόμη βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.

Η ανάλογη περίπτωση του Παναθηναϊκού που μόλις είδε το φως της δημοσιότητας, αν και τα οικονομικά και διοικητικά προβλήματα είναι δεδομένα εδώ και χρόνια, απλώς αποτελεί απλώς το επιστέγασμα της αποσύνθεσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άλλωστε κι ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ που απέφυγαν μια τέτοια κατάσταση χρειάστηκαν κάποια στιγμή ειδικές νομοθετικές παρεμβάσεις και γενναίες ρυθμίσεις χρεών για να αποφύγουν το μοιραίο.

Τελικά τι “μάδησε” τόσο το τριφύλλι αλλά και γενικότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Οι ανίκανοι ή μέχρι και άσχετοι με το αντικείμενο παράγοντες που εμπλέκονταν με τον αθλητισμό κυρίως για λόγους αυτοπροβολής ή έμμεσης πολιτικής πίεσης;

Οι πιέσεις των φιλάθλων για όλο και μεγαλύτερα οικονομικά ανοίγματα, καθαρά για πρόσκαιρο εντυπωσιασμό στα πλαίσια του σωματειακού ανταγωνισμού;

Η οικονομική κρίση που επέφερε ραγδαίες αλλαγές στα οικονομικά μεγέθη, μειώνοντας τα έσοδα πολύ πιο γρήγορα από την προσαρμογή των εξόδων.

Η διεθνής τάση υπερεκτίμησης της αξίας των ποδοσφαιριστών που εκτόξευσε το κόστος εξυπηρέτησης για την απόκτηση και την πληρωμή των ετήσιων απολαβών τους.

Η κρατική αδιαφορία που εξαντλούσε το ενδιαφέρον της στο να επιτρέπει νομικά παράθυρα παρανομίας κάτω από την πίεση της λαοφιλίας κάθε συλλόγου

Αυτοί και πολλοί άλλοι παράγοντες ευθύνονται λιγότερο ή περισσότερο για τις τωρινές εξελίξεις. Το ερώτημα πλέον είναι τι μπορεί να γίνει για να επανέλθει η υγεία στο χώρο του πιο δημοφιλούς αθλήματος. Δυστυχώς καμιά εξυγίανση δεν είναι ανώδυνη.

Ακόμη κι αν την έσχατη ώρα βρεθούν επενδυτές για να σώσουν τον ΠΑΟ από την καταστροφή, το ουσιαστικό ζήτημα του ευρύτερου ανορθολογισμού θα παραμένει. Διοικητικά, κοινωνιολογικά, σε επίπεδο αθλητικής κουλτούρας. Και δεν θα λυθεί παρά μόνο όταν υπάρξει θέληση να αλλάξει εκ βάθρων το πρότυπο πάνω στο οποίο στηρίζεται η λειτουργία του χώρου όλα αυτά τα χρόνια.