Πνευματική απουσία
Γράφει ο Γεώργιος – Παύλος Σταματόπουλος, Απόφοιτος Νομικής Αθήνας
Πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος για τη πνευματική ηγεσία του τόπου. Πολιτικοί κυρίως άνδρες – , καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με σύνθετα προβλήματα, είτε για να επιμερίσουν τις ευθύνες τους, είτε για να επισημάνουν τη ρίζα του κακού, είτε για να αναζητήσουν συμμέτοχους στους χειρισμούς τους, αισθάνονται την ανάγκη να αναφερθούν στη πνευματική ηγεσία του τόπου.
Ποια είναι αυτή η πνευματική ηγεσία του τόπου που κάθε τόσο ανακαλούμε, φραστικά τουλάχιστον, στο προσκήνιο της ιστορίας ; Κυρίως είναι οι συνειδητοί συγγραφείς , οι συνειδητοί δημιουργοί της τέχνης και οι συνειδητοί παιδαγωγοί. Μαζί με αυτούς, σ΄ ένα υψηλότερο σημείο, είναι εκείνοι που εκφράζουν και υπηρετούν τη θρησκευτική συνείδηση του λαού.
Έχοντας ως βάση κυρίως τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα της κρίσης από το 2011 και ύστερα, η πρόκληση προς τη πνευματική αυτή ηγεσία αυξήθηκε. Γιατί το ήθος των καιρών σήμερα , τα πρότυπα και η ώθηση των προτεινόμενων αξιών από τις απαρχές του 21ου αιώνα είναι αντιπνευματικά. Δε πρόκειται μονάχα για άρνηση, αλλά για συστηματική αμφισβήτηση του ρόλου της στη σύνθεση της ζωής του ανθρώπου.
Η παραπάνω πρόκληση στοιχειοθετεί λίγο διαφορετικά τη θέση του πνευματικού ηγέτη στη κοινωνία σήμερα. Ο πνευματικός ηγέτης πρέπει να εξελιχθεί σε αμφισβητία, εκείνου που γεννά ανησυχία και προβληματισμό μέσα στο καταναλωτικό οίστρο της σημερινής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο στον “ήρωα” της πεφωτισμένης φυσιογνωμίας μιας μοναχικής συνείδησης που με τόση παραστατικότητα ο Πλάτωνας περιγράφει στο “Σπήλαιο” του.
Το ζητούμενο είναι αν υπάρχει πραγματική πνευματική ηγεσία. Το ζήτημα τίθεται διαφορετικά. Αν υπήρχε, τότε δε θα βρίσκαμε αφορμές να μιλήσουμε για σοβαρές παθογένειες του κοινωνικού συνόλου. Η πνευματική ηγεσία θα είχε φροντίσει για το λαό, έχοντας εργαλεία το λόγο και τη πειθώ. Θα είχε διαφωτίσει, διαπαιδαγωγήσει, οδηγήσει το λαό έξω από τα περίεργα μονοπάτια των ολοκληρωτικών ιδεολογιών που ευαγγελίζονται, με την ανακατανομή του χρήματος, τη σωτηρίας Ανατολής και Δύσης.
Το σπουδαιότερο όμως, μια αληθινή – υπεύθυνη πνευματική ηγεσία, θα είχε δώσει νόημα στην ελευθερία και στη Δημοκρατία των καιρών μας και θα είχε δημιουργηθεί ένα αξιοζήλευτο κράμα μαζί με τη τάξη, τη κοινωνική δικαιοσύνη, έχοντας ως αυτοσκοπό τη πολιτιστική ανάταση της ανθρώπινης κοινωνίας.
Αυτά δεν έγιναν, αυτά δε γίνονται, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε ζωηρή πνευματική ηγεσία. Και είναι πρόβλημα γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος κινδυνεύει να χάσει τη συνειδησιακή ελευθερία του.
Συνεπώς όταν σήμερα λείπει η πνευματική ηγεσία, όταν οι λίγοι πνευματικοί ηγέτες, με τη συστηματική – εγκληματική για το Έθνος τακτική των μέσων ευρείας δημοσιότητας, αποκόβονται από το λαό και ζουν στο περιθώριο – αληθινοί αμφισβητίες αυτής της ανισόρροπης κοινωνίας – και όταν το χώρο της πνευματικής ηγεσίας καταλαμβάνουν ψευδεπίγραφοι υπηρέτες πολιτικών ιδεολογιών , τότε τι φταίει ο λαός που παραπαίει στο ψέμα, που αυθαδιάζει, που ασχημονεί, που ξεσηκώνεται – συχνά χωρίς λόγο – με τον ερεθισμό του υλικού συμφέροντος, που αποστρέφεται το πνεύμα και που δίνει την εκλογή του σε ότι πιο ψεύτικο υπάρχει στο χώρο που λέγεται ακόμα “χώρος του πνεύματος”.
Αυτος ο λαος να καταλαβει καποια στιγμη οτι αν δεν αλλαξει ο καθενας μας προς το καλυτερο μονος του,για να επηρεασει θετικα και το διπλανο του, ουτε σα κοινωνια θα δουμε καλυτερες μερες ουτε κανενας κρυμενος πνευματικος ηγετης θα ξεπροβαλει,αφου οσοι υπαρχουν θεωρουν ματαιοδοξια να ασχοληθουν με εναν απαιδευτο, δυστυχως λαο!