Πατριωτισμός χωρίς υποσημειώσεις

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Κάθε χρονιά την 25η Μαρτίου, στην επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, η μνήμη και το συναίσθημα οδηγούνται αυτόματα στο δοξαστικό δίδαγμα της πιο κομβικής στιγμής στην νεότερη Ελληνική Ιστορία. Τη στιγμή της εξέγερσης των συνειδήσεων.

Κι ένα τέτοιο ηχηρό παράδειγμα συλλογικής αντίστασης και ηρωικής επίτευξης της ελευθερίας δεν μπορεί παρά να μας προτρέπει σε συγκρίσεις, αντιπαραβολές και απορίες με τις παρούσες καταστάσεις. Μετά από μια πολυετή οικονομική κρίση, που πέρα από τις εγχώριες και διεθνείς πολιτικές επιλογές που της επέτρεψαν να σαρώσει τα πάντα, όλοι έχουν κατανοήσει ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν κυρίως αξιακή.

Αξίες που έχουν να κάνουν με την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης, με το υπόβαθρο και την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, με τις επιλογές και τις προτεραιότητες όλων μας. Κάπου εδώ, έρχεται η πατριωτική αντίληψη της πραγματικότητας να προσδιορίσει την κινητήριο δύναμη, τον σταθερό μπούσουλα μας.

Η ελευθερία που εμπλουτίζεται με την πίστη στην πολιτισμική συνέχεια. Η δημοκρατία που εγκαθιδρύεται πάνω στον σεβασμό ενός δοκιμασμένου πλαισίου κι επιζητεί την ουσιαστική ανανέωση και την εμβάθυνση της κι όχι τον εξουσιαστικό ή δικαιωματίστικο καταναγκασμό.

Η ανάπτυξη που στοχεύει στην ανάδειξη των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων και των ικανοτήτων ενός καλά εκπαιδευμένου και φιλότιμου εργατικού δυναμικού. Η κοινωνική ευημερία που αναδεικνύεται μέσα από την ισονομία, την στήριξη της οικογένειας, την προσφορά ευκαιριών σε όσους την δικαιούνται.

Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε στην Ελλάδα την συστηματική προσπάθεια αποδόμησης καθετί που φέρει την υπόνοια του εθνικού. Οτιδήποτε υπενθυμίζει την αξία της πατρίδας ως κοινού σημείου αναφοράς χαρακτηρίζεται ακροδεξιό, φασιστικό, ρατσιστικό. Η επιχείρηση πολτοποίησης της εθνικής ιδιομορφίας μέσα από ένα διαθλαστικό, διεθνιστικό πρίσμα είναι προτεραιότητα διαφόρων κύκλων.

Κι αυτό δεν παραμένει σε ένα ασαφές θεωρητικό επίπεδο. Αποκτά καθημερινά απτή πολιτική υπόσταση. Με απροσχημάτιστες παρεμβάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, με στοχευμένες επεμβάσεις σε τομείς που αφορούν την θρησκευτική πίστη ή τον προσδιορισμό της προσωπικής ταυτότητας.

Κυρίως όμως με την ταχύτητα και την ευκολία με την οποία αντιμετωπίζονται τα εθνικά θέματα. Ως αγκάθια προς κόψιμο, ως προσχώματα προς κάτι ευρύτερο. Από τη Βόρεια Μακεδονία, της διακριτής εθνότητας και γλώσσας, έως τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων με τους Τούρκους, το αφήγημα είναι ένα και πολύ συγκεκριμένο. Το βιαστικό κλείσιμο των εκκρεμοτήτων. Το σπάσιμο των εθνικών στεγανών.

Όσο όμως οι πολίτες κρατούν άσβεστο το πάθος της “γονιδιακής” ιδιισύστασης τους, όσο παραμένουν ενεργές οι πηγές της εθνικής ταυτοπροσωπίας, τόσο θα πέφτουν στο κενό οι εναγώνιοι βομβαρδισμοί αυτών που τρομάζουν μπρος στο πατριωτικό μεγαλείο.