Παππα(τζήδε)ς χωρίς Τσίπ(ρ)α!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Τι κι αν ο Παππάς παραπέμπεται σε ειδικό δικαστήριο για το στήσιμο του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών; Τι κι αν το σκάνδαλο Novartis αποδείχτηκε μια πολιτική δίωξη με προφανέστατους στόχους, και προεξέχων τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά; Τι κι αν η υπόθεση Παπασταύρου κατέληξε μια κακοστημένη επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα;

Τι κι αν όλες οι προσπάθειες να σπιλωθούν υπολήψεις, να στιγματιστούν προσωπικότητες, να πληγωθεί η ψυχή της κεντροδεξιάς παράταξης κι όσοι επέλεξαν να κρατήσουν όρθια τη χώρα, με επιχειρήματα, και διαρκή αγώνα. Να τονώσουν το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού τους.

Αυτό που όντας ανύπαρκτο, κατόρθωσε ως δυνητική δυνατότητα να πείσει τους πολίτες ότι αυτή η πολιτική παρέα άξιζε μια ευκαιρία στη διαχείριση της εξουσίας. Αυτό που κατέρρευσε με πάταγο πολλές φορές στην πορεία της κυβερνητικής θητείας τους κι ας πάσχιζαν να το αναστηλώσουν με σχεδόν απολυταρχικές αναφορές για τους ακατάλυτους αρμούς που προκαλούν ότι θα καταλύσουν την επόμενη φορά.

Βρίσκονται και πάλι απολογούμενοι. Απέναντι σε όσους “κυνήγησαν” με λύσσα γιατί τους χαλούσαν τη σούπα της αντισυμβατικότητας. Αυτούς που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στις εξελίξεις και τα γεγονότα τους δικαιώνουν. Όσο κι αν επέμεναν να στοχεύουν στην αποδόμηση της προσφοράς του Αντώνη Σαμαρά, η κοινωνία έχει πλέον αναγνωρίσει τον θετικό ρόλο του στην αλλαγή πορείας της χώρας την πιο κρίσιμη στιγμή.

Και τι γίνεται τώρα, που η ρόδα γύρισε ανάποδα και τρέχει με ορμή καταπάνω τους; Τώρα που αντί να ποινικοποιήσουν την πολιτική ζωή με αστήριχτες κατηγορίες, βρίσκονται οι ίδιοι ένα βήμα από το ειδικό δικαστήριο; Τώρα που το δεξί χέρι του Τσίπρα πρέπει να κοπεί πριν μολυνθεί και το αριστερό; Θα τολμήσει να αποστασιοποιηθεί από τον Νίκο Παππά. Θα αποδεχτεί το λάθος του και θα αποτινάξει από πάνω του ό,τι τον βαραίνει και τον κρατά δέσμιο του παρελθόντος;

Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Όλες οι κινήσεις του Τσίπρα αποδεικνύουν ότι πιστεύει ακόμα πως μπορεί, με κάποιο μαγικό τρόπο να αναπαράγει το σκηνικό του 2015. Μόνο που έχει αλλάξει ριζικά ο χωροχρόνος και τα προτάγματα.

Τότε είχε το θράσος να προτείνει σε έναν εξαντλημένο λαό τη μαγική απάλυνση όλων των πληγών του, με ένα νόμο κι ένα άρθρο! Σήμερα, τα ζητήματα είναι κάπως πιο πολύπλοκα. Η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν αντέχει σε εύκολους λαϊκισμούς γιατί καταρρέουν την επόμενη μέρα από την υγειονομική και οικονομική πραγματικότητα.

Οι προτεραιότητες δεν μπορούν πλέον να τεθούν με βάση αφηρημένες ιδεοληπτικές έννοιες. Χρειάζονται πρακτικές λύσεις κι από αυτές δεν διαθέτει. Σκοντάφτουν στον ιδανικό, ουτοπικό, ιδεολογικό παράδεισο του. Κι έτσι όση… τσίπα κι αν λείψει από τις επιλογές του, οι πολίτες έμαθαν να ξεχωρίζουν την έλλειψη αξιοπιστίας. Γι’ αυτό και η επανάκαμψη στην εξουσία μοιάζει ακόμη μακρινό όνειρο.

Υ.Γ. Εξηγήσαμε πολλές φορές ότι το “Μέχρι τέλους” δεν αποτελεί μια αφηρημένη αναφορά ή μια εκδικητική παρόρμηση. Σε μια εποχή που η συνέπεια και η αξιοπρέπεια κατάντησε ζητούμενο, η τιμωρία, όσων δεν φείδονται ποταπών μέσων για να εκτελέσουν χαρακτήρες, οφείλει να είναι παραδειγματική και ολοκληρωτική. Να είναι ένδειξη ισονομίας, δίχως δικαιολογίες και μεσοβέζικες πολιτικές αβρότητες. Αν θέλουμε η πολιτική να ανακτήσει πλήρως την εμπιστοσύνη στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών.