Ολοι με το “πειρατικό” του Σαμαρά;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Πριν λίγες μέρες στο άρθρο “Ποιος δεν “βλέπει” ποιον;”, αναφερόμουν σχετικά με το παράθυρο ευκαιριών που ίσως να ανοίγει για τα ελληνικά συμφέροντα η… απαξίωση του Ερντογάν προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, να μην θέλει να συνομιλήσει μαζί του. Αυτή η δήθεν απόρριψη είναι ένα ακόμη βήμα απομονωτισμού του Τούρκου ηγέτη. Κι ακόμη κι αν η Δύση δεν φαίνεται διαθέσιμη να αναμιχθεί στα ελληνοτουρκικά παραπέμποντας μας σε διμερείς συνομιλίες, η στάση του Ερντογάν μας δίνει το περιθώριο να αναδείξουμε εντονότερα το γεωστρατηγικό και ενεργειακό μας ρόλο.

Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται πλήρως ότι μπορεί να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία προς όφελος της. Να τονίσει το πόσο παράγοντας αστάθειας για την ίδια τη Δύση αποδεικνύεται διαρκώς η Τουρκία και πόσο πιο αξιόπιστος σύμμαχος είναι η χώρα μας.

Η ελληνική πλευρά δείχνει επίσης να κατανοεί, πλέον, ότι ο προσχηματικός διάλογος με τους γείτονες δεν αποτελεί λύση αλλά περισσότερο συντήρηση του προβλήματος. Κι αυτό γιατί δεν γίνεται καλόπιστα και με ένα ελάχιστο κοινό σημείο αναφοράς αφού η Τουρκία θεωρεί ότι από τη μόνη αποδεκτή διαφορά, αυτή της υφαλοκρηπίδας μπορεί να περάσει μέσω αυτού μια σειρά ανύπαρκτων ζητημάτων που αμφισβητούν ευθέως κυριαρχικά μας δικαιώματα, όπως ο καθορισμός της ΑΟΖ ή ακόμα και το καθεστώς, νησιών στο Αιγαίο, σε αντίθεση με κάθε διεθνές δίκαιο. Ενώ ταυτόχρονα, κατορθώνει να αποφύγει κυρώσεις για τη γενικότερη στάση της.

Είναι προφανές κι από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι οι τουρκικές… πειρατικές διαθέσεις δεν ευνοούν καμία διπλωματική κουβέντα. Όταν μάλιστα ο ίδιος ξεκαθάρισε στην ομιλία του στο αμερικανικό Κογκρέσο ότι οι τουρκικές παραβιάσεις δεν θα είναι ανεκτές, ούτε κατ’ ελάχιστο.

Για να το πούμε σχηματικά, τώρα που οι κυβερνητικές θέσεις στέκονται απέναντι στην τουρκική αδιαλλαξία όπως της αρμόζει, είναι η ώρα να επιβιβαστούμε στο… “πειρατικό” του Αντώνη Σαμαρά. Σε αυτό που τώρα επαινεί κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κι ας βιάστηκαν κάποιοι που παριστάνουν τους βασιλικότερους του βασιλέως, να το χαρακτηρίσουν όχημα… εθνικισμού, επειδή τολμούσε να μιλήσει ευθέως για άγονο διάλογο με την Τουρκία, για κοινή ανακήρυξη με την Κύπρο της ΑΟΖ, για ανάδειξη των ενεργειακών δυνατοτήτων και των συνεργατικών προοπτικών.

Ένα “πειρατικό” διαχρονικό μέσο πατριωτισμού που προειδοποιεί για φανερούς κι αφανείς κινδύνους στα εθνικά θέματα. Ένα “πειρατικό” που βλέπει τους σκοπέλους και τις εθνικές ξέρες στις οποίες οδηγεί ο άκρατος συμβιβαστικός οίστρος, όπως συνέβη και με το Σκοπιανό και τώρα δυσκολευόμαστε ακόμη και να θέσουμε σκληρούς όρους για την είσοδο της γειτονικής χώρας στην Ε.Ε, όπως υποσχόμασταν προεκλογικά.

Ο Σαμαράς έγινε και πάλι ο “κακός” της ιστορίας που λέει τις σκληρές αλήθειες και δικαιώνεται. Το παρήγορο είναι ότι σε αυτό το “πειρατικό” ανεβαίνει κι ο πρωθυπουργός. Ένα “καράβι” που μπορεί να έχει χαράξει δύσκολη διαδρομή αλλά μοιάζει περισσότερο με το “πειρατικό” του 2004, γιατί οδηγεί σε ανέλπιστες νίκες κι όχι σε ταπεινωτικές ήττες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.