Όλα αυτά είναι μία παρωδία…
Της Αριστοθέας Λαζαρίδου
Το έναυσμα για αυτό το άρθρο ήταν η απόφαση της Άλκηστης Πρωτοψάλτη ν’ αποσύρει τη λέξη «χοντρή» από τους στίχους του τραγουδιού «Άδωνις» του Σταμάτη Κραουνάκη, ως έκφραση διαμαρτυρίας, λέει, εναντίον του bodyshaming… Μα αφού είναι χοντρή και ο στίχος έχει χιουμοριστική χροιά, πώς θα την πούμε;; Μήπως η παχουλοδροσάτη….;;;
Μ’ αυτό το σκεπτικό, το τραγούδι «είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω και θα πώ και μια κουβέντα παραπάνω…» μπορεί να θεωρηθεί άκρως αντιφεμινιστικό (άσχετο αν μετά το χορό στη σκηνή του έργου «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» η γυναίκα του εν λόγω άνδρα τον… σπάει στο ξύλο!
Για τους στίχους του τραγουδιού της Ελευθερίας Αρβανιτάκη «Το Μηδέν» όπου μεταξύ άλλων αναφέρει « … βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι, με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει…», ούτε κουβέντα! Το πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο στίχος δεν απασχόλησε κανέναν… Στην ουσία προτρέπουμε τα νέα παιδιά να τρέχουν με χίλια κι όποιον πάρει ο χάρος… Κατά τα άλλα η λέξη «χοντρή» μας πείραξε.
Ξαφνικά βλέπουμε να δημιουργείται καινούργια ορολογία.
Η λέξη «ανδρισμός» είναι απαγορευτική(;;;!!!).
Η υιοθεσία έγινε τεκνοθεσία;;;
Η ανθρωποκτονία, όταν αφορά σε γυναίκες έγινε γυναικοκτονία;;;
Όταν δολοφονείται όμως ένας άνδρας τότε δεν λέμε «ανδροκτονία»!
Το θέμα δυστυχώς όμως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, ενώ το «κύμα» αυτό μας έχει έρθει (όπως τόσες άλλες ανοησίες) από το εξωτερικό.
1. Πρίν από χρόνια το έργο μυστηρίου της Άγκαθα Κρίστι «10 μικροί νέγροι» (1939) στο οποίο μεταξύ άλλων «πρωταγωνιστούσαν» 10 αγαλματίδια μαύρων, όπου η πλοκή λαμβάνει χώρα σε ένα απομονωμένο νησί, το Νησί του Νέγρου, μετονομάστηκε σε «10 μικροί ινδιάνοι». Μετά από χρόνια το βιβλίο μετονομάστηκε εκ νέου σε «And then there were none» (Και μετά δεν έμεινε κανείς). Όλα αυτά για να μην υπάρχουν οι λέξεις νέγρος και ινδιάνος (;;;)
2. Στην Αμερική η λέξη μαύρος δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται και θα πρέπει να αναφέρεται ως έγχρωμος (coloured…). Μα αφού είναι μαύρος βρέ παιδιά και όχι εμπριμέ τι να κάνουμε τώρα;
3. Η λέξη κοντός (short) δεν πρέπει να χρησιμοποιείται! Αντ’ αυτού θα λέμε «vertically challenged» (άντε να το μεταφράσεις τώρα αυτό στα ελληνικά….. (κάθετη πρόκληση;). Να υπενθυμίσω σ’ αυτό το σημείο το τραγούδι του Ράντι Νιούμαν «Short people» (1978) όπου οι πρώτοι κιόλας στίχοι είναι: «…Short people got no reasonTo live…». Επικροτώ αυτό το στίχο; Όχι! Το άκουσα όμως με χιουμοριστική και ειρωνική διάθεση (κι ας είμαι κι εγώ… vertically challenged…). Ομοίως, πολλά τραγούδια που δεν μου αρέσουν, απλά επιλέγω να μην τα ακούω. Δεν θα βγώ και με πλακάτ στους δρόμους…
4. Πρίν από μερικά χρόνια το ΗΒΟ Max αποφάσισε να αποσύρει την εμβληματική ταινία του 1939, των οκτώ Οσκαρ “Gone with the Wind” (όσα παίρνει ο άνεμος), που βασίστηκε στο σπουδαίο βιβλίο της Margarette Michelle, λόγω εξωραϊσμού, λέει, της δουλείας και του αμερικανικού Νότου στα χρόνια του Εμφυλίου…
5. Το εξαιρετικό μυθιστόρημα με το οποίο μεγαλώσαμε «Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά», (20 Μαρτίου 1852), της αμερικανίδας συγγραφέα, Harriet Beecher Stowe, η οποία το έγραψε, καθ` υπαγόρευση του Θεού, όπως η ίδια ισχυρίζεται, τείνει να απαγορευτεί στην Αμερική λόγω του περιεχομένου της για την περίοδο της δουλείας γιατί λέει, αναπαράγει δουλεία και στερεότυπα… (Θα τρελαθούμε τελείως!)
6. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τη σειρά “Roots” του 1977 που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Alex Haley, «Roots:The Saga of an American Family» …
7. Πολλοί άνθρωποι όταν θέλουν να δείξουν (ή επιδείξουν) τη μόρφωσή τους αναφέρονται στον ΑμερικανοΛιβανέζο συγγραφέα Kahlil Gibran! Στο έργο του Broken Wings όμως αναφέρει χαρακτηριστικά για τις γυναίκες: «The woman of yesterday was a happy wife, but the woman of today is a miserable mistress. ……. Today she has become ugly in her ingenuity, superficial and heartless in her knowledge.” … She was beautiful in her ignorance, virtuous in her simplicity…» – Τι θα γίνει τώρα; Μήπως πρέπει να αφαιρέσουμε τα αποσπάσματα που ενοχλούν κάποια μερίδα πολιτών π.χ. φεμινίστριες;
Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα, τα οποία αγγίζουν τα όρια του κωμικοτραγικού που χαρακτηρίζονται, κατά τη γνώμη μου, από κομπλεξικές συμπεριφορές…
Κάτι αντίστοιχο έχει ξεκινήσει και με τα παιδικά παραμύθια.
Οι παιδικές αυτές ιστορίες των αδελφών Grim, και Σαρλ Περό όπως η «Κοκκινοσκουφίτσα», η «Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ.ά., θεωρούνται για κάποιους ότι, ήταν ιστορίες σεξιστικές, μεροληπτικές, άδικες, πολιτισμικά προκατειλημμένες και γενικά εξευτελιστικές για τις μάγισσες, τα ζώα, τους καλικάντζαρους και τις νεράιδες παντού…!
Με άλλα λόγια στερούνται πολιτικής ορθότητας. Μήπως λοιπόν θα πρέπει να ξαναγραφτούν έτσι ώστε να αντιπροσωπεύουν αυτό, που ένας πολιτικά ορθός ενήλικας (;;;) θα θεωρούσε καλό και ηθικό παραμύθι για παιδιά;;; Οι ρόλοι των ηρώων και των κακών πιθανώς να χρειαστεί να αντιστραφούν…
Όπως για παράδειγμα:
1. Στο παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας στιγματίζεται ο λύκος ως κακός ενώ στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καλός ή κακός. Η φύση του λύκου είναι συγκεκριμένη και γνωστή … Η κοκκινοσκουφίτσα θα έπρεπε να προσέχει ενώ δεν ακολούθησε τις οδηγίες ασφαλείας της μαμάς της, να πάει δηλαδή στη γιαγιά από τη δημοσιά και όχι από το δάσος. Έτσι κατέληξε να τη φάει ο λύκος (που καλά της έκανε) και πήρε στο λαιμό και τη γιαγιά της….
Κατά τον συγγραφέα James Finn Garner στο βιβλίο του «Politically Correct Bedtime Stories», ο οποίος σατιρίζει την τάση προς την πολιτική ορθότητα και τη λογοκρισία της παιδικής λογοτεχνίας, με έμφαση στο χιούμορ, ο ξυλοκόπος (που σώζει την Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της στις πιο γνωστές εκδοχές του παραμυθιού), έρχεται αντιμέτωπος με τη γιαγιά, η οποία πηδάει από το στόμα του λύκου με δική της θέληση και δηλώνει ότι οι γυναίκες και οι λύκοι μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους χωρίς την παρέμβαση ενός άνδρα. Αυτό έρχεται αφού, φυσικά, η Κοκκινοσκουφίτσα τον χαρακτήρισε «σεξιστή» και «ειδικό» επειδή αποφάσισε να προσπαθήσει να τη σώσει σκοτώνοντας τον λύκο . Ο λύκος, η Κοκκινοσκουφίτσα και η γιαγιά της σχηματίζουν μαζί ένα «εναλλακτικό νοικοκυριό»….!!!!!
2. Το παραμύθι η Χιονάτη και οι 7 νάνοι θα πρέπει ενδεχομένως, να μετονομαστεί καθώς η λέξη νάνος μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστικό και bodyshaming.. Άρα έχουμε η Χιονάτη και οι 7 άνδρες με … κάθετη πρόκληση ….. Το παραμύθι γενικά θα μπορούσε να θεωρηθεί ρατσιστικό (απέναντι στη μητριά η οποία προσπαθούσε να διαφυλάξει την θέση της στο παλάτι) και αντιφεμινιστικό καθώς η Χιονάτη ήταν μάλλον χαζή ενώ δεν άκουγε τις συμβουλές των… νάνων…
3. Ο κοντορεβυθούλης θα πρέπει να αλλάξει ονομασία γιατί και αυτό είναι bodyshaming… ενώ είναι σαφής ή προκατάληψη απέναντι στο γίγαντα.
4. Η Σταχτοπούτα με μάγια από το άτομο… νεραϊδο νονός (fairy god person και όχι god mother) αφού μεταμορφώθηκε σε Θεά, ξεγέλασε τη μητριά της και τις αδελφές της και τους πήρε τον πρίγκιπα μέσα από τα χέρια…, ενώ παράλληλα ήταν υποχρεωμένη να φοράει άβολα υποδήματα με το γνωστό αποτέλεσμα… Αυτό κι αν είναι καταδικαστέο….!!!
Όλα αυτά δεν είναι παρά μία παρωδία, δείχνουν έλλειψη, σοβαρότητας, χιούμορ, ορθολογικής σκέψης και γιατί όχι… δημοκρατίας και μία αργή αλλά σταθερή οδό προς το … ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ…
Με τη μανία και το κόμπλεξ ορισμένων, υποχρεώνουμε κατ’ αρχήν στην τρυφερή ηλικία να μεγαλώσει χωρίς το όνειρο και το… παραμύθι. Μεγαλώνουν απότομα, χάνουν την παιδικότητά τους, δεν παίζουν και δεν διαβάζουν. Υποχρεώνονται στο Πολιτικά Ορθό άσχετα εάν δεν το καταλαβαίνουν. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ηλικίες…
Θέλω να πιστεύω ότι, ευτυχώς, ο Έλληνας παραμένει αλέγκρος άνθρωπος, γλεντζές με χιούμορ, πιστεύει στην οικογένειά του, στη θρησκεία του στα ήθη του …, όσο και αν προσπαθούν να τον μεταλλάξουν (λυπηρός σωβινισμός; Δεν νομίζω).
Όλα τα ανωτέρω δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ανόητες δηλώσεις, ανοήτων και κομπλεξικών ανθρώπων, που όμως μπορεί να γίνουν σε βάθος επικίνδυνα για την κοινωνία…
Ίσως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, αν μη τι άλλο με… θυμηδία (διάθεση για γέλιο και ειρωνική διάθεση)…
Πάντως, ομολογώ ότι προσωπικά δεν γελάω πάντα…
