Οικονομική Ανάσταση

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Μπαίνουμε κι επίσημα στην προεκλογική περίοδο κι αφού ασχοληθήκαμε με τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και τις επιτυχείς ή ατυχείς επιλογές προσώπων, έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε τι πραγματικά θέλουμε να δούμε να συμβαίνει στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια. Στο προηγούμενο άρθρο “Τα… χαϊβάνια του Αιγαίου;”, ασχοληθήκαμε με τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα και την ανάγκη εκλογής μιας κυβέρνησης με ξεκάθαρη ατζέντα και στόχευση. Εξίσου, σημαντική είναι η επιλογή μιας κυβέρνησης με συγκεκριμένους δημοσιονομικούς και αναπτυξιακούς στόχους.

Μετά τη μνημονιακή στενωπό και την αρνητική επίδραση της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, ο επίμονος πληθωρισμός έρχεται να θέσει νέα δεδομένα και να απαιτήσει νέες προσεγγίσεις. Όσο η ΕΚΤ ακολουθεί ακραία πολιτική αύξησης των επιτοκίων και η Ε.Ε. επαναφέρει το ζήτημα της πλήρους τήρησης των δημοσιονομικών κανόνων, κάθε αναπτυξιακή προοπτική συνθλίβεται από αυτή τη διπλή μέγγενη, με μόνο άμεσο αντίβαρο τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, που όμως κι αυτοί σε ένα μεγάλο μέρος τους κατευθύνονται προς την ψηφιακή πράσινη αναβάθμιση, σπρώχνοντας προς το μέλλον τη μεγιστοποίηση της παραγωγικής ωφέλειας.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μπορεί να πράξει η ελληνική κυβέρνηση για να επιταχύνει την οικονομική ανάκαμψη, για να φέρει την πολυπόθητη Ανάσταση; Η δημοσιονομική υγεία και οι μεταρρυθμίσεις, δεν είναι κούφιοι όροι. Το ένα επηρεάζει ευθέως τη δυνατότητα δανεισμού της χώρας, κάτι απολύτως απαραίτητο όσο η ποσοτική χαλάρωση εξαφανίζεται. Το άλλο αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τη δημιουργία πλούτου. Πώς όμως επιτυγχάνονται και τα δύο ταυτόχρονα;

Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι ένας μόνιμος αγώνας απέναντι στην ατεκμηρίωτη παραχολογία και την κρατική σπατάλη. Έτσι κι αλλιώς, η επιδοματική πολιτική δεν έχει ορίζοντα πέρα από το καλοκαίρι και η επόμενη χρονιά οφείλει να κινηθεί με σύνεση κι επάνοδο σε στοχευμένες κοινωνικές παροχές αλλά και προϋπολογισμούς μηδενικής βάσης που επαναπροσδιορίζουν ξανά την πραγματική χρησιμότητα κάθε κωδικού, μέσα από περαιτέρω βαθιά και ουσιαστική αναδιάρθρωση του κρατικού έργο.

Οι μεταρρυθμίσεις ξεκινούν πρωτίστως από τη δομή και λειτουργία της κρατικής μηχανής, επεκτείνοντας την  ψηφιοποίηση σε συνδυασμό με δομικές αλλαγές στον προσανατολισμό και την αποδοτικότητα του κράτους, μέσα από εκτεταμένη αξιολόγηση των πάντων. Ο παραγωγικός ιστός, πέρα από την ενίσχυση των παραδοσιακών πυλώνων, αν δεν προσαρμοστεί στις ριζικές αλλαγές που φέρνει η 4η βιομηχανική επανάσταση και η τεχνητή νοημοσύνη, προκρίνοντας την γνωστική αναβάθμιση και την έγκαιρη μετεξέλιξη μιας σειράς οικονομικών τομέων, θα βρεθεί προ αρνητικών εκπλήξεων.

Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν με ευσεβείς πόθους ή θεωρητικά ευχολόγια, αλλά αν δεν γίνουν το ταχύτερο κυβερνητική προτεραιότητα, τότε είμαστε καταδικασμένοι να απορροφηθούμε από τη μεγάλη μαύρη τρύπα των χρόνιων παθογενειών που μας έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας. Όσα αποφεύγουμε τόσα χρόνια, κι όσα καθυστερούν, στο πλαίσιο της αναβλητικότητας, θα πρέπει να είναι ο φάρος της επόμενης τετραετίας. Αλλιώς η σταύρωση θα είναι μόνιμο φαινόμενο κι η Ανάσταση θα μοιάζει με ένα μη αναμενόμενο θαύμα.