Οι φυλές των πολιτικών

Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

Το γνωστό τραγούδι που ερμηνεύει ο Δημήτρης Μπάσης  με τον τίτλο «η ζωή» σε στίχους Φίλιππου Γράψα αναφέρει πως «…η ζωή ξεκινά δυνατά και πατά σε άλλους γαλαξίες, συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες…». Δεν αναφέρει όμως τίποτε για την πολιτική. Τυχαίο;  Ποιους άραγε ευνοεί η πολιτική και ποιοι καταφέρνουν να επιβιώσουν στην πολιτική σκακιέρα; Δύσκολα, αμφιλεγόμενα και ίσως αναπάντητα ερωτήματα, που δεν είναι εύκολο να αναλυθούν μέσα από το παρόν άρθρο, αλλά μόνο να προσεγγισθούν. Ποιοι λοιπόν επιβιώνουν στην πολιτική;  Άλλοι λένε οι έξυπνοι, άλλοι ισχυρίζονται οι καταφερτζήδες-λαϊκιστές άλλοι οι ικανοί. 

Σε ποια λοιπό φυλή πρέπει να ανήκεις για να εκλεγείς; Ποιες είναι οι φυλές των πολιτικών; Στην πρώτη φυλή συγκαταλέγονται οι πολιτικοί του συστήματος. Αυτοί δηλαδή που εκλέγονται επειδή έχουν καταφέρει να μπουν στο σύστημα. Αυτοί είθισται να έχουν άριστες σχέσεις με τα media. Αυτοί που έχουν άριστες σχέσεις με έναν δημοσιογράφο, ει δυνατόν διακεκριμένο. Είναι γεγονός, πως εάν δεν έχεις βγει τουλάχιστον 2 ή τρεις φορές στο κανάλι του να σε δει ο κόσμος στο γυαλί και ξαφνικά να βαπτιστείς εκ νέου και να αποκτήσεις άλλη «αξία» τότε μάταιο κόπο κάνεις να κατέβεις στην πολιτική. Σε κάθε περίπτωση δεν κριτικάρω αρνητικά τους δημοσιογράφους ιδίως τους διακεκριμένους. Απλά έτσι λειτουργεί το σύστημα. Και φυσικά το σύστημα δεν μπορείς εύκολα να το αλλάξεις. Για τον μεγάλο κοινωνιολόγο Parsons  η κοινωνία υποκαθίσταται από αυτήν του κοινωνικού συστήματος, το οποίο αποτελεί έναν τύπο οργάνωσης της κοινωνικής δράσης. Κακά τα ψέματα η σύγχρονη κοινωνία στηρίζεται σε πολλά υποσυστήματα, τα οποία λειτουργούν και αναπαράγονται. Για να αναπαραχθούν πρέπει να στηρίζονται στους κατάλληλους ανθρώπους που θα το πράξουν είτε είναι πολιτικοί, είτε τεχνοκράτες κλπ. Όχι τυχαία ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μίλησε πρώτος για «διαπλεκόμενα». Ο ηγέτης αυτός έβλεπε μπροστά από την εποχή του και για αυτό έμεινε στην ιστορία.

Δεύτερη φυλή συνιστούν οι λαϊκιστές πολιτικοί.  Κατά έναν παράδοξο τρόπο όσο και αν το καταγγέλλουμε ο λαός προτιμά κατά κύριο λόγο τους λαϊκιστές. Οι πολιτικοί αυτής της φυλής πολύ απλά εκμεταλλεύονται την αδυναμία των συμπολιτών τους τάσσοντας τους λαγούς με πετραχήλια για να υφαρπάξουν τις ψήφους τους. Στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην όμορφη εικόνα που πλασάρουν στο κοινό και «εξαγοράζουν» στην κυριολεξία την ψήφο του. Αυτοί λχ με ένα απλό «φαγοπότι» καταφέρνουν τεχνηέντως να ξεγελάσουν τους συμπολίτες τους άσχετα με το αν διαθέτουν ισχυρό βιογραφικό, ακαδημαϊκή μόρφωση ή επαγγελματική εμπειρία. Ο κόσμος ανέκαθεν ήθελε άρτο και θεάματα. Από τα αρχαία χρόνια όποιος τους τα έδινε γινόταν δικός τους, ο άνθρωπος τους. Είθισται αυτοί που προβαίνουν στις αντίστοιχες παροχές να είναι οι άκρως λαϊκιστές. Πόσο όμως ως έθνος, ως κράτος έχουμε πληρώσει διαχρονικά τον λαϊκισμό;

Τρίτη φυλή συνιστούν οι λεγόμενοι κομματικοί. Αυτοί δηλαδή που δεν γνωρίζουμε, εάν έχουν εργαστεί στη ζωή τους ή εάν διαθέτουν ακαδημαϊκή μόρφωση η επαγγελματική εμπειρία. Απλά το μόνο τους προσόν είναι ότι συνιστούν ανθρώπους του κόμματος και όταν αυτό αναλάβει την διακυβέρνηση του κράτους είθισται να επιβραβεύονται με την κατάληψη κυβερνητικών θέσεων.

Τέταρτη και καταϊδρωμένη φυλή συνιστούν οι  έντιμοι και αξιοπρεπείς πολιτικοί. Αυτοί που κατασπαταλούν ακόμη και την προσωπική τους περιουσία στο βωμό του δημοσίου συμφέροντος. Αλλά πόσους ακόμη ευεργέτες έχουμε ιδίως σήμερα; 

Μετά από αυτήν την σύντομη προσέγγιση των φυλών των πολιτικών το ερώτημα είναι απλό. Αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική ιδίως όταν είναι αξιόλογος, έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές ή επαγγελματική σταδιοδρομία. Σε κάθε περίπτωση αυτός θα είναι πάντα ωφέλιμος στην Ελληνική κοινωνία μιας και τα λευκά αιμοσφαίρια είναι απολύτως αναγκαία για τον οργανισμό. Μια πιθανή απάντηση σε αυτό το ερώτημα ίσως μας δώσει ο αμερικάνος συγγραφέας Mark Twain, 1835-1910, ο οποίος υποστήριξε «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.»