Ω της αριστερής υποκρισίας

Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, είχε δίκιο ο Μάρξ. Αλλά σε αντίθεση με όσα προέβλεψε ατυχώς για το μέλλον, το φάντασμα είναι μπαστάρδεμα της ένωσης ιδεολογιών, οι οποίες συνεργατικά προσπαθούν να αποσυνθέσουν τις αξίες της Δύσης. Και δεν είναι άλλες από το Ισλάμ και τον Μαρξισμό.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Παλαιστίνη μας καθήλωσαν εξαιτίας της σοκαριστικής και βίαιης εκτόνωσης. Η σύγκρουση Ισραήλ και Παλαιστινίων ξημέρωσε ένα νέο κεφάλαιο στην πολυτάραχη ιστορία αντιπαλότητας και κύκλου αίματος των δυο λαών. Όσοι επιθυμούμε να βρισκόμαστε στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», προσπαθήσαμε να πληροφορηθούμε από αντικειμενική σκοπιά τα γεγονότα ώστε να σχηματίσουμε άποψη. Και αναφερόμενοι σε γεγονότα, πρέπει να μάθουμε τις στιγμές ορόσημο σε όλο το ιστορικό φάσμα της Μέσης Ανατολής, από τα Bιβλικά χρόνια και τις κατακτήσεις τους Μεγάλου Αλεξάνδρου έως την γενοκτονία των Εβραίων του Β’ Π.Π. και τις πρόσφατες Ιντιφάντα, ώστε να θέσει ο καθένας το δίκαιο εκεί που ορίζει η νοημοσύνη, η ηθική και οι γνώσεις του. Τα γεγονότα μου δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα με τους Εβραίους να δικαιούνται την μερίδα του λέοντος καθώς από την «μυθική» εποχή του προπάτορα Αβραάμ, που τοποθετείται δυο χιλιετίες προ Χριστού, κατοίκησαν την περιοχή. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι και οι Άραβες στην Ιουδαία δεν δικαιούνται κράτος, ελεύθερο και δυνατό. Χρειάζεται ιστορική ανάλυση το Μεσανατολικό, από μύστες της ιστορίας. Το σίγουρο είναι πως αναμφίβολα υπάρχουν δικαιώματα εκατέρωθεν, ακρότητες και από δυο πλευρές, νεκροί αμφοτέρωθεν.

Το ζητούμενο για εμάς είναι η ειρήνη. Δυστυχώς όχι για όλους. Συστρατευμένοι με τους Ισλαμιστές τρομοκράτες, για τους οποίους τρέφουν αισθήματα πολιτικής λαγνείας, οι απανταχού αριστεροί (με εξαιρέσεις προφανώς) φωνάζουν για την «λευτεριά στην Παλαιστίνη». Η εντός εισαγωγικών φράση αποτέλεσε και το κεντρικό σύνθημα στις διαδηλώσεις, εκεί όπου αρκετοί «Τσε» με μπροστάρηδες τους επαναστάτες των Rolex  παρέλασαν χέρι-χέρι με πιθανούς, αυριανούς μακελάρηδες των Βρυξελλών. Και θα ρωτήσετε: μα καλά, είναι τόσο κακό που η αριστερά θέλησε να υποστηρίξει έναν λαό που βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και δεκαετίες; 

Η απάντηση είναι πως εάν έκανε όντως αυτό, τότε κάθε άλλο παρά ανήθικο θα ήταν. Αλλά το διακύβευμα για τον Περισσό, τον Ρουβίκωνα και την Κουμουνδούρου είναι πολύ μεγαλύτερο. Και εξηγούμαι: Η αριστερά έχει κάποιες πάγιες τακτικές, με σκοπό την δική της εξιλέωση και ασπίδα το ηθικό πλεονέκτημα. Μέσα σε αυτές είναι και η καπηλεία αγώνων, η παρερμηνεία γεγονότων και ταύτιση η αδίκων με το δίκαιο. 

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι διπρόσωπος και πολύπλοκος. Προείπαμε, είναι ζήτημα καθαρά ιστορικό και όποιος απευθυνθεί στις πηγές θα καταλάβει πως οι συγκεκριμένοι έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους. Εντούτοις, κάνουμε την παραδοχή πως αξίζουν πόλεις με ρεύμα για να ζουν αξιοπρεπώς χωρίς να το κλείνει κάποιος πολιτικάντης του Ισραήλ, δικά τους πανηγύρια να παίζουν τα παιδιά και ναούς για να μαζεύονται οικογένειες σε κάθε Μπαϊράμι. Όμως αυτός ο αγώνας περιπλέκεται όταν παραχαράσσεται η ιστορία και εμπλέκεται η τρομοκρατία, και της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και κάθε οργάνωσης που πολεμάει για την τιμή του Προφήτη. Βλέπετε, παρότι ο Παλαιστινιακός λαός έχει δικαιώματα, οι πρακτικές των Σουνιτών μουσουλμάνων τα απεμπολούν. Και τα κόκκινα λάβαρα της αριστεράς δεν είναι στους δρόμους για τα άμαχα παιδιά αλλά για τους μαχητές. Όταν ο απώτερος στόχος είναι να αντικατασταθεί το νομικό ευρωπαϊκό δίκαιο από την Σαρία και ο Γιωργάκης να γίνει Αμπντουλάχ, τότε πρέπει να γίνουν αποδεκτοί και οι φορείς της Σαρίας στην Ευρώπη. Δηλαδή οι εισβολείς που θα έρθουν κατά χιλιάδες όταν -δυστυχώς- το Ισραήλ ισοπεδώσει την Γάζα. Έτσι, επειδή είναι φρόνιμοι επαναστάτες και μαγειρεύουν πριν πεινάσουν, φροντίζουν να παρουσιάζουν τους, εντός πολλών εισαγωγικών, πρόσφυγες του αύριο ως μαχητές της ελευθερίας. Είναι μια πέμπτη φάλαγγα μέσα στην χώρα.

Επίσης, επειδή θα αναφέρω ξανά πως το ζήτημα καθίσταται άλυτο λόγω ιστορικής πολυπλοκότητας, πρέπει οι εκφέροντες άποψη να γνωρίζουν έστω βασικές αλληλεπι-δράσεις των δυο λαών. Όμως οι μαρξιστές πληροφορούνται για τα γεγονότα από το φύλο του «Οδηγητή». Και σε αυτό γράφτηκε πλήθος αισχρών ψεμάτων και ανακριβειών, όπως για παράδειγμα ότι… το Ισραήλ επιτέθηκε και έκλεψε Παλαιστινιακή γη στον πόλεμο των έξι ημερών. Αυτά τα ανιστόρητα αίσχη πρέπει να πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων. Ακόμη, είναι άγνωστο σε εμάς το βαθυστόχαστο κριτήριο με βάση το οποίο η αριστερά διαθέτει την υποστήριξή της ή όχι σε λαούς. Γιατί ο Ελληνισμός της Κύπρου ή της Βορείου Ηπείρου για αυτούς αποτελεί case closed, αλλά το Παλαιστινιακό ζήτημα με τους, και εδώ είναι το αξιοπερίεργο, υπερ-εθνικιστές και φονταμενταλιστές μαχητές άξιο υποστήριξης. Κοιμηθήκαμε φιλοναζιστές και ξυπνήσαμε εβραιόδουλοι…

Μαζί με όλα αυτά όμως, με την προσπάθεια εξιλέωσης των Ισλαμιστών, την αύξηση λαθρομεταναστευτικών ροών στην Δύση και τα ιστορικά ψεύδη κρύβεται και η αγωνιώδης προσπάθεια του αριστερού «προοδευτικού» κόσμου για εξιλέωση. Γιατί στο πρόσωπο των μαχητών της Χαμάς, οι οποίοι προφανώς δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους Παλαιστίνιους αλλά δυστυχώς είναι η μόνη τους φωνή, οι κομμουνιστές βλέπουν τον εαυτό τους. Σαν μια μετενσάρκωση φαντάσματος του παρελθόντος, το ΕΑΜ της δικής τους γενιάς. Διότι η αποθέωση των τρομοκρατικών πρακτικών επιβολής των Παλαιστινίων φέρνει στο προσκήνιο την επανατοποθέτηση των κομμουνιστικών πρακτικών. Με άλλα λόγια, εάν καθιερωθεί στην ριμάδα την λαϊκή συνείδηση πως ο αγώνας της Παλαιστίνης ήταν αγώνας για ελευθερία, τότε φανταστείτε πως θα χαρακτηριστούν τα εγκλήματα των διεθνιστών στις προηγούμενες δεκαετίες. 

Λοιπόν, είναι μια φυσική συνέχεια της κομματικής γραμμής η στάση του κόσμου της αριστεράς. Αυτόκλητοι εξυπνάκηδες προωθούν και επιβάλλουν απόψεις, διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα και κάνοντας τον κακό να μοιάζει καλός. Ή μάλλον τον, ‘‘μεχ καλός είναι’’ να φαίνεται άριστος. Δυστυχώς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει κανείς και έτσι συνεχίζεται ακάθεκτη η ιστορική και πολιτισμική αλλοίωση, η συμφιλίωση με τον Μαρξισμό και το Ισλάμ. Και όσο αρνούμαστε να ξυπνήσουμε, κοντεύει η ώρα που θα αφυπνιστούμε από μια βόμβα και ένα «Αλλαχού Ακμπάρ».