Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η πολιτική κληρονομιά του Αλέξη Τσίπρα
Του Νίκου Ράπτη *
Το διάστημα 2010-2012, ακυρώθηκαν όλα τα πελατειακά και ιδεολογικά συμβόλαια της Μεταπολίτευσης. Εκατομμύρια πολίτες απελευθερώθηκαν από την έλξη των κομμάτων τους και μετατράπηκαν σε ελεύθερα ηλεκτρόνια, με χαοτική εκλογική συμπεριφορά. Στράφηκαν προς τη ΔΗΜΑΡ, που κάποια στιγμή έγλυψε το 20% στις δημοσκοπήσεις. Στράφηκαν προς την Χρυσή Αυγή και προς τους ΑΝΕΛ. Τελικά όμως, το εκλογικό «χαρτί» το μάζεψε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός ο νέος εκλογικός πόλος διαμορφώθηκε προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα. Με τολμηρές, αλλοπρόσαλλες και αντικρουόμενες πολιτικές κινήσεις και θέσεις, ο νεαρός ηγέτης έδειξε στον κόσμο, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, πως διψούσε για την εξουσία και για να ήθελε να μετατρέψει τον αντιμνημονιακό αχταρμά σε κυβερνητική πολιτική Αυτό αρκούσε για να προσελκύσει τις μάζες και να μετατρέψει τις αντιφάσεις του σε δύναμη: στις ετρόκλιτες θέσεις και κινήσεις του, οι περισσότεροι έβλεπαν τις επιθυμίες, όχι τις αμφιβολίες τους. Αυτή εξάλλου είναι η συνθήκη που δημιουργεί τα νικηφόρα πολιτικά ρεύματα. Όπως υπονοούσε το εκλογικό σύνθημα της εποχής, ο Τσίπρας προσωποποίησε τη μόνη «Ελπίδα» σε εκείνη τη δύσκολη συγκυρία.
Αντίστοιχες ήταν οι κινήσεις στη βάση: όπως έδειξε η σταυροδοσία, το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε ήδη πολλούς λαϊκιστές «δημοκράτες» και λαϊκούς δεξιούς. Το 2023, αυτή η τάση επιδεινώθηκε: αυτοί που εξοβελίστηκαν από το Κοινοβούλιο και τους Δήμους ήταν οι «μονιμάδες» της αριστεράς, όχι οι «παρείσακτοι» των διευρύνσεων.
Από αυτή την άποψη, η νίκη του Κασσελάκη υπήρξε συνέχεια, όχι τομή. Επικύρωσε μία μετάλλαξη, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μετά το 2019, από την επέλαση του «λουμπεναριού» του ΣΥΡΙΖΑ είχε γλιτώσει μόνο η «Ακρόπολή» του, ο κομματικός μηχανισμός. Με την εκλογή νέου ηγέτη από τη βάση, ήρθε η στιγμή να αλωθεί και αυτή. Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τους ΑΝΕΛ, το ΕΠΑΜ κ.λπ. έριξαν τα κομματικά τείχη και μπήκαν στην αίθουσα του θρόνου ποδοπατώντας τις σορούς των πραιτοριανών και κραδαίνοντας γυμνά τα σπαθιά τους.
Από πού θα αντλήσει από εδώ και πέρα πολιτικό υλικό αυτό το νέο κόμμα;
Αναγκαστικά από τον πατριωτισμό/εθνικισμό και από τη λαϊκότητα/λαϊκισμό. Θα στρέψει τα νώτα στον εκσυγχρονισμό/εκδυτικισμό. Θα είναι ένα κόμμα αψύ, νεοαυριανιστικό. Θα φλερτάρει με την ισλαμοφοβία, με τον κλιματικό σκεπτικισμό, με τον αντιευρωπαϊσμό. Αν και ο ηγέτης του ανήκει σε σεξουαλική μειονότητα, στις αξίες και στις πολιτικές θα υποστηρίζει τους «πολλούς» κατά των «ελίτ». Θα προκρίνει την ασφάλεια, όχι την ελευθερία. Θα το κάνει αυτό, διότι εκεί έχει σήμερα εκλογικό «ψωμί». Από αντι-μητσοτακικό, θα γίνει μετα-μητσοτακικό.
Η εμφάνιση Κασσελάκη, μόνο «απολίτικη» δεν είναι.
Εκφράζει μία βαθιά τάση προς την άλωση της «ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς» από τους συμμάχους της, μία πορεία που ξεκίνησε ο Τσίπρας, το 2010-2012. Το οικοδόμημα του Κασσελάκη θα στηριχτεί στα θεμέλια που έριξε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν επέλεγε για συγκολλητική ουσία του νικηφόρου του συνασπισμού την εκλογική επιρροή και όχι τα ιδεολογικά, προγραμματικά, πολιτικά κριτήρια.
Όταν εγκατέλειψε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας έχρισε εαυτόν «εγγυητή της ενότητας». Την Κυριακή 12/11/2023, στα χαλάσματα του διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης διακήρυξε πως αυτή η κατεδάφιση ήταν η «αρχή της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ». Με κάποιον σκοτεινό και θλιβερό τρόπο, αυτά τα δύο κολλάνε μια χαρά.
* Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός, περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας
larissapress
