Ο πολιτικός “επικήδειος” του Πολάκη

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Αν πάρουμε με την κυριολεκτική τους έννοια τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη των αρμών της εξουσίας και για τη δεύτερη φορά Αριστερά με άγριες “δημοκρατικές” διαθέσεις, καμιά παρέμβαση του Πολάκη, όσο ακραία κι αν φαίνεται, δεν είναι ικανή να ξεφύγει από αυτό το σκεπτικό. Όλες οι μέχρι τώρα θεσμικές “υποσχέσεις” του ΣΥΡΙΖΑ υπέκρυπταν μια εκδικητικότητα προς τους αντιπάλους τους και όσους σε κάθε μορφή εξουσίας, τους θεωρούν υπηρέτες του συστήματος.

Άρα η πρόσφατη “παρεκτροπή” του εκφοβιστή Πολάκη δεν απέχει και πολύ από το συνολικό συλλογισμό της παράταξης. Άλλωστε γι’ αυτό και τόσον καιρό αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της αντιπολιτευτικής τακτικής του κόμματος και γι’ αυτό δεν είναι λίγοι οι σύντροφοι του που δεν θεωρούν εκβιαστικό μανιφέστο του κατά δικαστών, δημοσιογράφων κτλ, ως ένα λεκτικό ατόπημα, το οποίο δεν θα έπρεπε να οδηγήσει στη διαγραφή του.

Γιατί όμως ο έμπειρος Παύλος Πολάκης επέλεξε λίγες μέρες πριν την προκήρυξη των εκλογών να προβεί σε μια οξύτατη και προσβλητική δήλωση που εκθέτει τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ; Τις πιθανές συνέπειες τις γνώριζε. Το αδιέξοδο που θα δημιουργούσε το κατανοούσε. Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να σημαίνει η “παράλογη” συμπεριφορά του από προμελετημένο “έγκλημα” με πολύ συγκεκριμένη στόχευση,, προσωπική και κομματική;

Από τη μια, η αμφίβολη εκλογική επιβίωση στην περιφέρεια των Χανίων, όπου πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μηδαμινές πιθανότητες για την ανάδειξη δύο βουλευτών, μετά τη σημαντική άνοδο του ΠΑΣΟΚ στο νησί, και τη φανερή προτίμηση της ηγεσίας του κόμματός του στον κ. Σταθάκη. Αντί για μι ατιμωτική καθίζηση σε επίπεδο ψήφων και την επακόλουθη αποκαθήλωση, ήταν προτιμότερη μια ηρωική έξοδος στηριγμένη στα ίδια επιχειρήματα και το ύφος που τον μετέτρεψαν σε  κορυφαίο “αγωνιστή” για ένα μέρος του ακροατηρίου του.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παριστάνει ότι αποκτά την αναγκαία απόσταση από τον Πολακισμό, προσδοκώντας στην επαναπροσέγγιση της κεντροαριστεράς. Υπερβολική προσδοκία, η αναστροφή της εικόνας αποδοχής και “γονιμοποίησης” μιας νοοτροπίας που ανεχόταν επί χρόνια και πάνω της στήριξε τη νίκη του 2015. Αν και αυτό το σκεπτικό αποτελεί μια αφελή προσδοκία με αμφίβολη επίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσε όμως υπό προϋποθέσεις να πρόκειται για μια μια αρχική κίνηση στα πλαίσια μιας γενικότερης στρατηγικής επαναπροσδιορισμού της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι όμως που δεν προκύπτει από καμιά άλλη ανάλογη πρωτοβουλία.

Όσο κι αν προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποβάλλει στοιχεία από την ιδιοσυστασία του, όσο κι αν Πολάκης μπορεί και εκτός κόμματος να λειτουργήσει ως άτυπος πολιορκητικός κριός αψίκορων ψηφοφόρων, αυτό από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει τόσο εύκολα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μικρόβιο του Πολακισμού ως κυρίαρχου χαρακτηριστικού του.