Ο Μητσοτάκης και η αδυναμία των… απέναντι

Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Εκεί που τα ερωτήματα ήταν ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και πώς βρήκε τα mail των αποδήμων η Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου και η Ν.Δ. είχε πέσει στη μαύρη εσωστρέφεια, ο Στέφανος Κασσελάκης από τη Θήβα, με τις εκλογές με ξένους παρατηρητές, και ο Νίκος Ανδρουλάκης, με την πρόταση δυσπιστίας, άλλαξαν την ατμόσφαιρα.

Αφού μπορεί κάποιοι φιλελέφτ να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να πέσει για τα e-mail, αλλά μια χώρα που πριν από 10 χρόνια έκαιγε νοβοπάν για να ζεσταθεί έχει άλλα κριτήρια.

Μετά το σκίσιμο των μνημονίων, οι πολίτες δεν έχουν καμία διάθεση να δουν τι συμβαίνει όταν πρωθυπουργός γίνεται ένας που νομίζει ότι οι εκλογές πρέπει να γίνονται από ξένους παρατηρητές, σαν η Ελλάδα να είναι χώρα της Αφρικής.

Το 1960 οι Δημοκρατικοί στις αμερικανικές εκλογές είχαν βασίσει την καμπάνια τους σε ένα πόστερ που έδειχνε τον Ρίτσαρντ Νίξον και έβαζε την ερώτηση: «Θα αγοράζατε ποτέ μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από αυτόν τον άνθρωπο;». Κάτι αντίστοιχο θα ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης να παρελαύνει στη Θήβα και η λεζάντα να λέει: «Θα εμπιστευόσασταν την ασφάλεια της χώρας σας σε αυτόν τον άνθρωπο;». Εναν άνθρωπο που ύστερα από 1 εβδομάδα στο Κέντρο Εκπαίδευσης ανεβάζει νέα παράσταση. Από το «Ο Κασσελάκης πρόεδρος», το «Ο Κασσελάκης κομάντο».

Ολα τα προηγούμενα βοήθησαν ώστε να σταματήσει η μουρμούρα στη Ν.Δ. Ο ετεροπροσδιορισμός, όμως, δεν είναι επιχείρημα για χόρταση. Το «ανθ’ ημών Γουλιμής» του Χαρίλαου Τρικούπη δεν δείχνει την αξία του Τρικούπη αλλά την ανυπαρξία του Γουλιμή. Η αδυναμία του Ανδρουλάκη και του Κασσελάκη να κάνουν αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι δικαίωση για την πολιτική του Μητσοτάκη.

Η δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης είναι συνήθως χειρότερη από την πρώτη. Ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς έχει φύγει. Ο αντίπαλος έχει κατατροπωθεί. Η επόμενη της νίκης μοιάζει μία ακόμα μέρα στο γραφείο. Από την άλλη, η δεύτερη θητεία είναι η ευκαιρία να ψηφιστούν νόμοι και να παρθούν μέτρα χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους. Σαν νόμους και μέτρα δεν αναφέρομαι σε κινήσεις που αφορούν σε κάποια μικρή μειονότητα, όπως ο γάμος των ομοφύλων, αλλά στους «μουντζούρηδες». Οπως στην ανασυγκρότηση της αστυνομίας. Η οποία, απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, στην απόσυρση φρουρών από «υψηλά πρόσωπα» έχει βαλτώσει. Και στη σύντομη απονομή της δικαιοσύνης, που κάτι γίνεται και η κυβέρνηση πληρώνει με την υπόθεση των Τεμπών. Θα είναι τα «Opus Dei». Δύσκολα, με πολιτικό κόστος, αλλά οι δύσκολες αποφάσεις γράφουν ιστορία.

Ελεύθερος Τύπος