Ο Κασσελάκης χωρίς… Ομπρέλα!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δυστυχώς για τον Κασσελάκη το μεγαλύτερο πρόβλημα του δεν είναι η αποχώρηση της Ομπρέλας ή η διαγραφή κάποιων στελεχών. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που μετά την αλλαγή ηγεσίας προκύπτουν εσωκομματικές συγκρούσεις. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, είτε ο νέος αρχηγός να “τελειώνει” αντιπάλους του για την αρχηγία και κορυφαία στελέχη που δεν δείχνουν διαθέσιμα να συνεργαστούν μαζί του, είτε ορισμένοι να αποχωρούν διαβλέποντας την παραγκώνηση τους.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, πέρα από τον εν ενέργεια βουλευτή Τσακαλώτο, όλοι οι υπόλοιποι αποτελούν προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη του κόμματος που δεν κατόρθωσαν να εκλεγούν μετά την εκλογική συρρίκνωση. Είναι αναμενόμενο λοιπόν διαβλέποντας την αδυναμία να εκλεγούν ξανά, ιδιαίτερα εφόσον ο νέος αρχηγός προωθήσει καινούρια στελέχη στα πλαίσια της ανανέωσης, να επιλέγουν την έξοδο, την αυτονόμηση και μια νέα πορεία, προσδοκώντας στην εκ νέου πολιτική ανάδειξή τους.

Ιδεολογικά ζητήματα σαφώς και υπάρχουν. Πρωτίστως ζητήματα συνολικού προσανατολισμού της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Αντί αυτού, όπως έχω επισημάνει πολλές φορές, όσοι επιδιώκουν να εκφράσουν αυτό τον χώρο αναλώνονται σε ανούσιους διαλογισμούς για το παρελθόν με έντονες τάσεις μικρομεγαλισμού που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο προσωποκεντρικός μικρομεγαλισμός εκμηδενίζει τις πιθανότητες ανάληψης της εξουσίας και αφήνει, ακόμη και στους ψηφοφόρους τους, μια εικόνα θολούρας και σύγχυσης.

Το μέγιστο πρόβλημα για τον Κασσελάκη δεν είναι η διαρροή στελεχών, που στην πορεία και με την έλλειψη συνεργασίας των κομμάτων που προκύπτουν από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε περιθωριακούς σχηματισμούς αδύναμους να αποκτήσουν σημαντική κοινωνική επιρροή. Η ομπρέλα που του λείπει, προς το παρόν, είναι η ιδεολογική σαφήνεια, οι διακριτές προτάσεις και οι συγκεκριμένες θέσεις για όλα τα κορυφαία ζητούμενα της εποχής.

Είναι εμφανής η αδυναμία του να αρθρώσει σαφή λόγο. Κάθε φορά οι παρεμβάσεις του χάνονται κάπου ανάμεσα στην ανούσια έως αστεία σοσιαλμιντιακή συνθηματολογία και τη γενικόλογη επίκληση σε μια “αριστεροσύνη” δίχως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι επιθυμεί κάποιου είδους εκκαθάριση από τον “βαθύ” ΣΥΡΙΖΑ και το κυβερνητικό παρελθόν του, πώς θα επιτευχθεί αυτό όταν επενδύει στη στήριξη του χυδαίο πολακισμού και της κατάληψης των αρμών της εξουσίας αλά Παππά;

Μετά την τεράστια κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές και την περαιτέρω συρρίκνωση στις αυτοδιοικητικές κάλπες αλλά και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η διασπασμένη σε διάσπαρτα κομμάτια κεντροαριστερά χρειάζεται ριζικές αλλαγές για να αποκτήσει ξανά αναπνοή. Πέρα από τα νέα πρόσωπα, έχει άμεση ανάγκη, σύγχρονο πολιτικό λόγο, που να ξεκινά από τη θεσμική αναδιάρθρωση, να περνά από τον οικονομικό ανασχεδιασμό και να καταλήγει στην κοινωνική δικαιοσύνη με όρους μέλλοντος.