Ο ίδιος ο Χριστός δεν θα ήθελε τόση γκρίνια για το άνοιγμα των εκκλησιών

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικό – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

Βλέπουμε αντιδράσεις από πολλούς, όταν λένε εμείς θα κάνουμε Πάσχα στην εκκλησία και άλλα ανώριμα.

Κατ αρχάς μέσα στον ορισμό της νοημοσύνης είναι και ο βαθμός προσαρμογής στις συνθήκες.

Ο νουνεχής άνθρωπος ξέρει και προσαρμόζεται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό και πνευματικό περιβάλλον.

Ο νοήμων έχει συνειδητοποιήσει ότι τα πάντα είναι ευμετάβλητα, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και τελεσίδικο και για αυτό αναπτύσσει ικανότητες προσαρμογής όπως και όλα τα ζώα στη φύση.

Γνωρίζει ότι τώρα δίνουμε εξετάσεις με το νευρικό μας σύστημα και με τις συνήθειές μας και αν είναι φιλοσοφημένος δε δυσανασχετεί , αλλά υπομένει στωικά ώστε σε λίγο όλα να είναι παρελθόν. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο πειθαρχημένος άνθρωπος ειδικά όταν ο θάνατος έχει χάσει τη θλίψη της ατομικότητας και έχει μετατραπεί σε μια αγωνιώδη, ερημική, καταθλιπτική συλλογικότητα.

Μέσα σε αυτές τις συνήθειες είναι και η Εκκλησία το Πάσχα που για πολύ κόσμο είναι εθιμοτυπικές συνήθειες. Πρέπει να πάει στην εκκλησία για να πιστέψει βαθειά μέσα του η επειδή έχει Δυνατή Πίστη στο μυαλό του και στην καρδιά του δεν χρειάζεται τίποτα εθιμοτυπικό, γιατί το τελετουργικό και το μυσταγωγικό το ζει διαρκώς μέσα του;

Ο Χριστός στου Οποίου τη Διδασκαλία πιστεύουμε, δίδαξε ότι η Πίστη για να υπάρχει πρέπει να εμφυτεύεται σε ορισμένο χώρο και συγκεκριμένο χρόνο η όπου υπάρχει συνείδηση; (Τη Γέννηση τη γιορτάζουμε 25 Δεκεμβρίου, αλλά συμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία έχει γίνει Άνοιξη. Συνεπώς γιατί τόση φασαρία)

Είναι σίγουρο ότι ενισχύεται η Πίστη με τις δονήσεις και τους κραδασμούς των ψαλμωδών. Σήμερα μπροστά στις ομαδικές απώλειες ανθρωπίνων ζωών, βάζουμε τις συνήθειες και την ενίσχυση της Πίστης από εξωτερικούς παράγοντες; Γιατί; Μήπως επειδή παρασυρόμαστε και δεν μπορούμε να την ενισχύσουμε μόνοι μας με τις ανυψωτικές σκέψεις μας; Μήπως γιατί θέλουμε να κάνουμε και δημόσιες σχέσεις που μας λείπουν, βρίσκοντας δικαιολογίες και δεν υπολογίζουμε καθόλου τις ανθρώπινες ζωές τελικά;

Θα ήθελαν όλοι αυτοί που επιμένουν ότι θα κάνουν Πάσχα στις εκκλησίες να ακούσουν τον κ. Τσιόδρα να ψάλλει με την ωραία φωνή του για ομαδικούς θανάτους το “Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως”;

Φυσικά όχι. Δε φοβόμαστε τον θάνατο, αλλά αγαπάμε τη ζωή και μαθαίνουμε τα μαθήματα που μας δίνει.

Για να ανεβάσουν τις δονήσεις τους οι άνθρωποι που γκρινιάζουν συνεχώς για τις κλειστές εκκλησίες μπορούν να βάλουν τον υπολογιστή τους και να ψάλλουν να κάνουν σκέψεις Χριστιανικής Αγάπης και Συγχώρεσης με ένα κεράκι και ένα λιβάνι και να μη βρίσκουν δικαιολογίες για να συναντήσουν κόσμο αυτή την εποχή.

Κάτι άλλο που μπορεί να βοηθήσει και δε γίνεται να το αναλύουν οι γιατροί γιατί δεν θα το καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος, αλλά αξίζει να το δει για να προβληματιστεί, είναι οι συχνότητες που ζει ο ιός και οι συχνότητες οι δικές μας ανάλογα τις σκέψεις μας,τις πράξεις μας, τις ζωές μας.