Ο Ανδρουλάκης σαν… Τσίπρας;

Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Επί Ν. Ανδρουλάκη, το ΠΑΣΟΚ μεταλλάσσεται ολοένα και περισσότερο σε αντίγραφο του πολύ-ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την κυβίστηση με την επιστολική ψήφο, έρχεται η ακόμα μεγαλύτερη αυτοαναίρεση με τα μη κρατικά πανεπιστήμια.

Ακόμα ένα «θέμα αρχής» και μια «προγραμματική δέσμευση» γίνονται προσάναμμα στη φωτιά του αμοραλιστικού τακτικισμού, που έχει ανάψει στη Χ. Τρικούπη, προκαλώντας ήδη νέους εσωκομματικούς τριγμούς. Καθώς, όπως φαίνεται, δεν είναι «όλοι ίδιοι» στην ευκολία των «Οβιδιακών Μεταμορφώσεων». Ούτε πρόθυμοι να θυσιάσουν ταυτοτικά θέματα στο βωμό του τακτικισμού.

Είναι απολύτως κατανοητή και θεμιτή η προσπάθεια του Ν. Ανδρουλάκη να εκμεταλλευτεί την πολιτική ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και να κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση. Το μέγα ερώτημα που αφορά τελικά την ίδια τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ είναι αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πόσω μάλλον, όταν αυτά τα μέσα (τακτικισμός, αρνητισμός, «όχι σε όλα», ισοπέδωση, και τυχοδιωκτισμός), απειλούν να δημιουργήσουν ανεξίτηλες ουλές στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ.

Είναι απολύτως κατανοητό επίσης, ότι ο Ν. Ανδρουλάκης για να δημιουργήσει έναν, έστω υποσχόμενο στο απώτερο μέλλον, πόλο χρειάζεται ένα «αντι»-μέτωπο. Και εν προκειμένω το «αντι κυβερνητικό» και «αντι-Μητσοτακικό» μέτωπο, είναι το πλέον προφανές και εύκολο. Εως εδώ όλα μπορεί να μη δικαιολογούνται, αλλά εξηγούνται. Ομως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διεισδύει όλο και πιο βαθιά στο χώρο του ανεξήγητου. Αντιγράφει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τον ακατέργαστο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που τον έχει οδηγήσει στην πολιτική εξάτμιση. «Ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει – Ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ!», μπορεί να είναι αφήγημα ενός κόμματος με θεσμική παράδοση και κουλτούρα συναινέσεων στα μεγάλα και τα σημαντικά; Προφανώς όχι. Και στο κάτω κάτω αυτόν τον ρόλο του ανεύθυνου δημεγέρτη, ο Α. Τσίπρας τον έπαιζε πιο χαρισματικά από τον Ν. Ανδρουλάκη. Αλλο είναι το τερέν στο οποίο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πάρει τη ρεβάνς της λεηλασίας του από το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ: Είναι το τερέν της σοβαρότητας και της θεσμικής υπευθυνότητας, οι οποίες παράγουν συγκεκριμένες προτάσεις και δημιουργούν εναλλακτικές στις αστοχίες της κυβέρνησης.

Η «επιχειρηματολογία» του Ν. Ανδρουλάκη για την καταψήφιση των μη κρατικών πανεπιστημίων είναι εξαιρετικά ασθενής. Ξεκίνησε από την αντισυνταγματικότητα του νομοσχεδίου, μέχρι να την καταρρίψει ο πέραν κάθε υποψίας συνταγματολόγος Ν. Αλιβιζάτος. Και διολίσθησε στο ελάχιστα τεκμηριωμένο και σοβαρό «θέλουμε μια καθαρή λύση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι την εμπορευματοποίηση», χωρίς να εξηγεί αυτό που π.χ. δυσκολεύεται να καταλάβει και η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ν. Γιαννακοπούλου, όπως και άλλοι βουλευτές. Για να καταλήξει χθες στο ακόμα πιο διάτρητο, περί μη ενίσχυσης των δημόσιων πανεπιστημίων και στην ασάφεια για ανεπαρκή «ακαδημαϊκά, οικονομικά και γεωγραφικά κριτήρια». Το μόνο που στέκει απ’ όλα αυτά είναι τα «γεωγραφικά κριτήρια. Παρ’ ότι το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης ισχυροποιείται καταφανώς, μπορεί να συζητηθεί η γεωγραφική κατανομή των μη κρατικών πανεπιστημίων.

Αλλωστε ο Κ. Πιερακάκης έχει δηλώσει ανοιχτός σε τροποποιήσεις. Τα υπόλοιπα είναι στον αέρα: 1. Το 70% των άρθρων του νομοσχεδίου αφορά την ενίσχυση των δημόσιων ΑΕΙ 2. Η οικονομική ενίσχυση των δημόσιων πανεπιστημίων από τον κρατικό προϋπολογισμό (133 εκατ.), από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (201 εκατ.), τα 125 εκατ. για σίτιση και στέγαση (2023) και τα χρήματα από το ΕΣΠΑ (279 εκατ.), το Ταμείο Ανάκαμψης (475 εκατ. ) και τα ΣΔΙΤ αθροίζουν 1 δισ. 3. Δεν δίνεται απάντηση γιατί η Ελλάδα παραμένει η μόνη χώρα στον κόσμο χωρίς μη κρατικά πανεπιστήμια και γιατί το ίδιο πτυχίο από την Κύπρο ή τη Βουλγαρία (με δίδακτρα) είναι αποδεκτό και δεν είναι αποδεκτό ένα πτυχίο από ένα μη κρατικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, που ιδρύεται με τα πιο αυστηρά κριτήρια στην Ευρώπη. 4. Γιατί να συνεχίζεται η «εκπαιδευτική μετανάστευση»-αιμορραγία και να μην προσελκυθούν ξένοι φοιτητές στην Ελλάδα.

Η συζήτηση του νομοσχεδίου είναι ανοικτή ακόμα και μέχρι την ψήφισή του υπάρχει χρόνος για σύνεση και θεσμική συνέπεια. Το τελευταίο πάντως που θα περίμενε κανείς, είναι τώρα που αποκαθηλώνεται ο «Τσιπρισμός» ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Ν. Ανδρουλάκης να θέλει να γίνει Τσίπρας.

Ελεύθερος Τύπος