Nικηφόροι πόλεμοι με κακό τέλος
Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος
Οι Αμερικανοί δεν εκστράτευσαν πριν από 20 χρόνια στο Ιράκ για να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία, ούτε για να εξουδετερώσουν τα (ανύπαρκτα) όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Στόχος τους ήταν η εκδίωξη των Ρώσων από τα πετρελαϊκά συμβόλαια, η ανατροπή της απόφασης του ιρακινού δικτάτορα να πουλάει σε ευρώ αντί για δολάρια τον «μαύρο χρυσό» και η ολοκλήρωση από τον υιό Τζορτζ Μπους της δουλειάς που άφησε ημιτελή ο πατήρ το 1990-91, στον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου.
Παρεμπιπτόντως, οι εταιρίες των Ντικ Τσέινι και Ντόναλντ Ράμσφελντ (αντιπροέδρου και υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ το 2003) θησαύρισαν από τα συμβόλαια ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης χώρας. Λεπτομέρειες για όλα αυτά μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο «Η Ατζέντα Μπους» της βοηθού στο Κογκρέσο Αντόνια Τζούχας (εκδόσεις «Το Ποντίκι», 2007, σε μετάφραση του υπογράφοντος).
Η κατάκτηση του Αφγανιστάν το 2001 και του Ιράκ το 2003 πανηγυρίστηκε από τους νεοσυντηρητικούς ως απαρχή του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα». Στην πορεία όμως, πολλά πήγαν στραβά και αυτός ο αιώνας γύρισε «πολυπολικός». Η αφγανική εκστρατεία κατέληξε σε φιάσκο και η αμερικανική παρουσία στο Ιράκ είναι πλέον υποτυπώδης. Αντί η Μέση Ανατολή να γίνει αδιαφιλονίκητη προέκταση του αμερικανικού imperium, μετατρέπεται σε ζώνη συγκυριαρχίας με Ρωσία-Κίνα. Σίγουρα δεν ονειρεύονταν αυτό ο Γούλφοβιτς και η Κοντολίζα Ράις μετά τις 11/9.
Η αποτυχία της αμερικανικής στρατηγικής καθρεφτίζεται στην πρόσφατη συμφωνία αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν, με τη μεσολάβηση της Κίνας. Είκοσι χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητη η δήλωση του εκπροσώπου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζον Κίρμπι: «Πληροφορηθήκαμε για τη συμφωνία και την καλωσορίζουμε, αλλά δεν παίξαμε ρόλο σε αυτήν». Το να κάνουν οι Αμερικανοί «οικονομία δυνάμεων» στη Μέση Ανατολή, όπου έχουν ματώσει κυριολεκτικά και οικονομικά, δεν είναι απαραίτητα κακό γι’ αυτούς. Σημαίνει, όμως, ότι, θέλοντας και μη, δεν παίζουν πια μόνοι τους.
