Νέες δημοσκοπήσεις: Προκλήσεις κι αδιέξοδα για όλους

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Το έχω γράψει άπειρες φορές, ότι βιαζόμαστε να κάνουμε προβολή των επιθυμιών μας στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, και αυθαίρετα τις ερμηνεύουμε αυτομάτως ως οριστικά συμπεράσματα κι όχι ως τάσεις σε μια συγκεκριμένη περίοδο.

Έτσι κι αυτή την περίοδο, που πολιτικά διαθέτει αρκετά στοιχεία για να δημιουργηθούν, για όλα τα κόμματα, προκλήσεις, αλλά και αδιέξοδα, σε περίπτωση στρατηγικών λαθών, η ανάγνωση των δημοσκοπικών δεδομένων γίνεται με εξιδανικευμένους όρους που καταλήγουν να θεωρούν ως δεδομένους μια σειρά από παράγοντες που, δυνητικά, θα μπορούσαν να μετατρέψουν την πρόκληση σε επιτυχία κι όχι σε καταστροφή.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι η αλλαγή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ γέννησε προσδοκίες στο κεντρώο και κεντροαριστερό κοινό, φέρνοντας τάση αμφίδρομων εισροών. Αν θα συνεχιστεί αυτή η τάση, αν θα διευρυνθεί ή θα εξαφανιστεί, και πότε, είναι κάτι που θα φανεί σε ένα βάθος χρόνου κι αυτό θα έχει να κάνει με τον πολιτικό λόγο, τις προτάσεις, την κυβερνητική προοπτική και τα ηγετικά χαρακτηριστικά που θα επιδείξει η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Προς το παρόν, όλα αυτά παραμένουν υπό αίρεση.

Κάτι που ισχύει διαχρονικά για κάθε νέα ηγεσία. Μετά τον πρώτο μήνα του μέλιτος και τη θετική αύρα μιας επερχόμενης αλλαγής, έρχεται η σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας, των συγκρούσεων, εσωκομματικών και μη, των προβλημάτων που απαιτούν λύσεις, των αντιφατικών συμφερόντων και της εκάστοτε στάσης κοινωνικών ομάδων που δεν πάντα μπορείς να ικανοποιείς, να σε προσγειώσει ή και να σε απογειώσει αν το μήνυμα σου δίνει πιο πειστική απάντηση στο εκλογικό δίλημμα που μένει να τεθεί.

Ένα μεγάλο δίλημμα για το ΚΙΝΑΛ, εκτός από το αν οι θέσεις του θα έχουν σαφές στίγμα ή θα συνεχίσουν να κινούνται στα θολά νερά της γενικολογίας, είναι και το θέμα της κυβερνησιμότητας. Η ισορροπία του τρόμου ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με ίσες αποστάσεις και υποκριτικές αρνήσεις κυβερνητική σύμπλευσης, αφήνοντας στη φαντασία των πολιτών το μετεκλογικό αλισβερίσι, δεν είναι και ο πιο ασφαλής δρόμος προς  την εξασφάλιση της πολυπόθητης αξιοπιστίας. Χρειάζεται ξεκάθαρο πλαίσιο αρχών και προτεραιοτήτων πάνω στο οποίο θα στηθεί μια συμμαχική κυβέρνηση, ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες για ποιους σκοπούς θα χρησιμοποιηθεί η ψήφος τους.

Βέβαια, αν το ΚΙΝΑΛ περνά τη φάση που θα πρέπει να αποδείξει ότι ανταποκρίνεται  στην ελπίδα που αισθάνθηκε ένα μέρος του εκλογικού σώματος, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν να ασχοληθούν με τις δικές τους προκλήσεις.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια παρατεταμένη φάση εκτάκτου ανάγκης, λόγω της πανδημίας, κι η πορεία της εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες. Η κόπωση λόγω του κορωνοϊού είναι αναμενόμενη κι αναπόφευκτη. Τα μέτωπα που ανοίγονται, λόγω αυτού, πολλαπλά και η οικονομική ανάκαμψη σε συνδυασμό με τη μετατροπή της πανδημίας σε ενδημική κατάσταση, μπορούν να επηρεάσουν θετικά το τοπίο, μετά το φετινό φθινόπωρο, σπρώχνοντας τον εκλογικό ορίζοντα στο 2023.

Η όποια εκλογική φθορά, είναι ακόμη πολύ περιορισμένη και ελάχιστα επηρεάζει τους εκλογικούς σχεδιασμούς. Αν η κοινωνική κόπωση θα ενταθεί ή το κλίμα από το φθινόπωρο θα την ανασχέσει θα κρίνει και το πού θα καθίσει η μπίλια της ημερομηνίας των εκλογών αλλά και το εκλογικό αποτέλεσμα της ΝΔ, που συνεχίζει να προβάλει ως η πιο αξιόπιστη κυβερνητική λύση.

Τα θέματα που έχει να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ περισσότερα. Ο αντιπολιτευτικό του λόγος δεν πείθει, αγκιστρωμένος σε παρωχημένες τεχνικές. Η στελεχιακή ανανέωση και η κοινωνική διεύρυνση παραμένει κενό γράμμα. Η πίεση από την κεντροαριστερά, φέρνει αμηχανία αντί για αναδίπλωση και επικαιροποίηση. Το όνειρο της “προοδευτικής” συγκυβέρνησης” προσκρούει στα ίδια τα ν0ύμερα αλλά και την ανάγκη και τρίτου εταίρου πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ.

Είναι πολύ νωρίς για να αρχίσουν από τώρα τα εκλογικά στοιχήματα. Αν κάτι μοιάζει, αυτή τη στιγμή, απίθανο να ανατραπεί είναι η πρωτιά της ΝΔ. Κι αυτή η πρωτιά σε συνδυασμό με ένα διψήφιο ποσοστό του ΚΙΝΑΛ, ειδικά αν αυτό ξεπεράσει το όριο του 12-13% από το 2012, είναι πολύ πιθανό να δίνει τη δυνατότητα στα δυο κόμματα να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, σχετικά άνετα, από τις πρώτες εκλογές.