«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός»

Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου 

Κυριακή 14 Μαΐου, ώρα 10’ και κάτι. Ο ελλιπής βραδινός ύπνος αποτυπωνόταν στο βλέμμα του, πράγμα που δεν έπρεπε την ώρα του διακονήματος ως κατηχητής, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Το έχει η ανθρώπινη φύσι να προκαλεί υποτονικές συμπεριφορές μέσα στην Εκκλησία, ειδικά σε ημέρες με έντονη πνευματική και σωματική κόπωση. Μετάνιωνε, αλλά κάθε λίγο έριχνε κλεφτές ματιές στο ρολόι και μετρούσε με αδημονία τα λεπτά που απέμεναν για να ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία. Και είναι αλήθεια ότι απογοητεύτηκε ελαφρώς όταν συνειδητοποίησε πως πριν το «Δι’ ευχών των Αγίων…» θα τελούνταν ένα μνημόσυνο.  Ακολουθία ρουτίνας για έναν απλό επαρχιακό ναό όπως εκείνος λίγο έξω από την Λάρισα, δυστυχώς ο πληθυσμός γερνάει. Μεσήλικες και υπερήλικες ήταν σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι στην Εκκλησία. 

Εντύπωση του έκανε κυρίως η παρουσία μιας ηλικιωμένης κυρίας, γλυκιάς στην όψη αλλά θλιμμένης στις εκφράσεις, στην πρώτη σειρά των καθισμάτων. «Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου…», το μνημόσυνο έχει αρχίσει. Οι σπαραξικάρδιοι εκείνοι στίχοι του προκαλούν πάντοτε εντύπωση. Θεωρεί πως ανάμεσα στους εκκλησιαστικούς ύμνους, αυτοί του μνημόσυνου είναι ξεχωριστοί. Έχουν μια έντονη υποψία μεταθανάτιας ζωής και ένα επικό, λυρικό ύφος για τον εκάστοτε χαμένο αδελφό. Η μέχρι τώρα συναισθηματική διακύμανσή του είναι μηδαμινή. Μπορεί να έχει ξυπνήσει με την ώρα, να έχει εγκλιματιστεί με το κλίμα της ακολουθίας αλλά οι σκέψεις και οι προβληματισμοί της καθημερινότητας του τριβελίζουν ακόμη το μυαλό. Ασυναίσθητα αποζητούσε σε εκείνη την στιγμή, όπως και σε κάθε άλλη, μια αναλαμπή χαράς, συγκίνησης ή έστω μικρού συναισθηματικού ενδιαφέροντος. Και δεν περίμενε να την βρει σε νεκρό χρόνο.

Έχουν σηκωθεί όλοι για να αποτίσουν φόρο τιμής στον εκλιπόντα, ευχόμενοι να απολαύσει αιώνια μνήμη. Σηκώνεται και η κυρία, με υποστήριξη από μια νεαρότερη γλυκιά κοπέλα και περπατητήρα. Εκείνη έχει από ώρα ξεκινήσει να βουρκώνει, πιθανότατα λόγω του καταιγισμού κοινών αναμνήσεων με τον νεκρό που σίγουρα κατακλύζουν το μυαλό της.  Για κάποιον λόγο δεν μπορεί να μην την παρατηρήσει, αποτελεί την τραγικότερη φιγούρα μέσα στο πλήθος που πενθεί. Το έχει η αναστάσιμη περίοδος να κλείνει η κάθε ακολουθία στην Εκκλησία με το Χριστός Ανέστη. Και όντως έρχεται η ώρα του, στο μεγαλειώδες κλείσιμο του μνημόσυνου. Και μόνο η παρουσία ενός αναστάσιμου ύμνου μέσα σε πένθιμη ακολουθία είναι μια κάποια απόδειξη της δύναμης που πηγάζει από τον Χριστό και το θάρρος που Αυτός εμπνέει. Όμως η θέα της ηλικιωμένης, θλιμμένης αλλά αξιοπρεπέστατης, κυρίας που πλέον μετατρέπει το βούρκωμα σε ποταμό δακρύων αποτελεί το θέαμα που τον ταρακουνάει για τα καλά. Ήρθε η ψυχολογική διακύμανση που επιθυμούσε για να του δώσει χρώμα σε εκείνο το σήμερα, αλλά ήταν μεγαλύτερη από όσο μπορούσε να αντέξει. Λυγίζει ενστικτωδώς και ο ίδιος, δακρύζει με τα δάκρυά της. Έχει μπροστά του μια γυναίκα που ανασηκώνεται, αγνοώντας τους σωματικούς της πόνους. Ψέλνει, προσπερνώντας την μελαγχολία του πένθους. Πιστεύει, νικώντας τον φόβο του θανάτου. Τέτοια δύναμη την πήρε από το μήνυμα της Ανάστασης του Ιησού, που τα πάντα γεμίζει με φως. Αυτό το μήνυμα είχε ανάγκη και ο κατηχητής για να αποσπαστεί από τις σκοτούρες και την μιζέρια, να πάρει δύναμη να συνεχίσει το δύσκολο έργο δίπλα σε άξιους ανθρώπους, ίσος μεταξύ ίσων στην Εκκλησία. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της πίστης τους. 

Χριστός Ανέστη.

Τετάρτη 17 Μαΐου, ώρα 11:30’. Έχει αργήσει στο ραντεβού του και πρέπει να βρίσκεται εντός πεντάλεπτου με το ποδήλατο εκεί, ειδάλλως θα χάσει την σειρά του. Η ζέστη που ζητούσε και αυτός και οι υπόλοιποι φοιτητές στην πόλη να έρθει ως απάντηση στην κακοκαιρία των ημερών δεν τον εξυπηρετεί τώρα. Παρά την έντονη δυσφορία λόγω θέρους όμως προλαβαίνει και πλέον εξυπηρετείται κανονικά. Η ώρα περνάει ευχάριστα καθώς η φιλική σχέση που έχει αναπτύξει με τον υπεύθυνο του επιτρέπει να ανοίγει κάθε φορά και μια απλή συζήτηση. Άλλοτε βασισμένη στα γεγονότα της επικαιρότητας και άλλοτε σε περιστατικά από την καθημερινότητα του. Αυτή την φορά ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές μονοπώλησαν το ενδιαφέρον τους, η συζήτηση οδηγήθηκε τάχιστα και αβίαστα προς τα εκεί. Τώρα ανταλλάσσουν απόψεις για μείζονα κοινωνικά ζητήματα, εκφράζοντας παράλληλα απόψεις για τους συνασπισμούς που θα συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία. 

Παρά την επικρατούσα, όχι αδίκως, άποψη πως η ψήφος είναι μυστική, βρίσκει όσο εξυπηρετείται το θάρρος και τον ρωτάει για την δική του πρόθεση ψήφου. Εκείνος γνέφει καταφατικά και του μεταφέρει με απλότητα την δική του ιστορία για το πως οδηγήθηκε στην θέση να εκφράζεται πολιτικά μέσω ενός μικρού κόμματος. Και ο φοιτητής δεν διαφωνεί, απεναντίας χαίρεται που βρίσκει άλλη μια αγωνιζόμενη παρουσία βασισμένη σε έναν τρόπο σκέψης εκτός των τεσσάρων γραμμών.

Την απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά για τα κόμματα δεν εγκρίνει μια διερχόμενη κυρία. «Είσαι επαγγελματίας στην δουλειά σου, όχι στο να λες στον κόσμο τι να ψηφίσει». Σαφέστατα καλοπροαίρετη, επηρεασμένη απλώς από την επιθετική ρητορική στα μίντια. Η απάντηση που ήρθε από τα χείλη του καταστηματάρχη πέρασε απαρατήρητη στους παρευρισκόμενους αλλά διαπέρασε σαν ρεύμα τον νεαρό. «Ξέρω που εκφέρω άποψη, δεν τα λέω σε όλους. Κανένας άλλος δεν μπήκε εδώ να πει Χριστός Ανέστη». Σε λίγα κλάσματα δευτερολέπτου έχει επαναφέρει στην μνήμη του την σκηνή που εκτυλίχθηκε όταν πέρασε την πόρτα του καταστήματος. «Καλημέρα… Χριστός Ανέστη» είχε πει αφηρημένα και δειλά μπαίνοντας. «Αληθώς!» του είχε απαντήσει ο καταστηματάρχης. Τώρα καταλαβαίνει την δύναμη της ευχής, της δήλωσης αυτής. Δεν είναι κούφια, απεναντίας είναι γεμάτη με νόημα και εκφράζει πολλά περισσότερα από όσα νόμιζε. Εκφράζει την πίστη σε έναν Θεό αγάπης που θυσιάστηκε και θα αναστήσει όλα του τα παιδιά. Συγχρόνως όμως ταυτίζει αυτόν που την χρησιμοποιεί συνειδητά με ένα δείγμα ανθρώπου που διακατέχεται από σεβασμό για τον συνάνθρωπο. Τόσο ισχυρό που ακόμη και στο πολωμένο σκηνικό των ημερών θα εμπνεύσει δύναμη στον συνομιλητή του για να ξεπεράσει τον σκόπελο του φόβου και να εκφραστεί ελεύθερα. Μέσα από μια στιχομυθία που πέρασε απαρατήρητη για όλους εκτός από δυο, κατάλαβε πως τα πάντα γέμισαν με φως εξαιτίας της Ανάστασης. Συμπεριφορές, σκέψεις, σχέσεις. Πλέον δεν μπορεί να φανταστεί έναν κόσμο χωρίς αυτό το Φως. 

Αληθώς Ανέστη.  

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.