Μια αλλόκοτη παρακολούθηση

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Η υπόθεση παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη μοιάζει μια από τις αλλόκοτες υποθέσεις που έχουν υπάρξει ποτέ, για πολλούς λόγους. Από το πώς ήρθε στο φως της δημοσιότητας έως την ανάληψη της ευθύνης και από το παρασκήνιο που οδήγησε στη συγκεκριμένη… επισύνδεση έως την πολλαπλή προοπτική πολιτικής εκμετάλλευσης.

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε πριν μερικές ημέρες, περιφέροντας ένα email που είδε σταλεί στον λογαριασμό του πριν σχεδόν ένα χρόνο που περιείχε έναν σύνδεσμο που εφόσον ανοιγόταν θα εγκαθίστατο το λογισμικό παρακολούθησης Predator. Βέβαια ο, τότε ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ δεν προέβη στην επίμαχη κίνηση, οπότε δεν παρακολουθούσε κάποιος το κινητό του μέσω αυτής της οδού.

Εκείνη, λοιπόν, την υπερβολή καυτηριάσαμε κάποιοι, γιατί όπως αποδείχτηκε στην πράξη λίγο αργότερα, υπάρχουν άλλοι πιο… αποδοτικοί τρόποι για την παρακολούθηση πολιτικών προσώπων, και η χρήση ενός phising mail δεν χρησιμοποιείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Οπότε ο τότε θόρυβος κατέληξε περισσότερο σε αξιοποίηση χρόνου προβολής πάρα ανέδειξε κάποιο ουσιαστικό ζήτημα ασφαλείας και δημοκρατικής νομιμότητας.

Αμέσως μετά, η κυβέρνηση παραδέχεται, όχι προφανώς την αποστολή του email που δεν ενεργοποίησε ποτέ το μέσο παρακολούθησης αλλά ότι υπήρξε δικαστική εντολή για την, μέσω πιο ειδικών μέσων, παρακολούθηση του κινητού του κ. Ανδρουλάκη. Το μόνο που διέρρευσε όσον αφορά τους λόγους είναι πως υπήρξε σχετικό αίτημα από τις πρεσβείες της Αρμενίας και της Ουκρανίας δίχως να διευκρινιστεί η ακριβής διαδικασία και οι δικαιολογίες από πλευράς των δύο χωρών. Μόνο κάτι ασαφή ακούστηκαν περί σχέσεων με Κίνας, Ρωσία και λοιπών… δημοκρατικών δυνάμεων, αφήνοντας στη φαντασία μας την προσπάθεια συμπλήρωσης των νοητικών κενών.

Ή λοιπόν ο Ανδρουλάκης γνώριζε τα περί κανονικής παρακολούθησης και χρησιμοποίησε το θέμα με το email για να πιέσει την κυβέρνηση να αποκαλύψει την αλήθεια ή ο πρωθυπουργός αγνοώντας τα γεγονότα, ζήτησε με αφορμή το email ευρύτερη ενημέρωση και μαθαίνοντας ολόκληρη την ιστορία προχώρησε άμεσα στις καρατομήσεις για ηθικούς και πολιτικούς λόγους.

Μόνο που αυτό δεν αρκεί. Όσο ξεκάθαρος κι αν ήταν στη στάση του, από την πρώτη στιγμή, όσο κι αν συναίνεσε εξαρχής στην πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, όσο κι αν ορθώς έθεσε ως ύψιστο αγαθό της ασφάλειας της χώρας απέναντι σε εξωτερικούς κινδύνους χωρίς όμως να παραβιάζονται τα δικαιώματα των πολιτών, παραμένει ένα τελευταίο βήμα που θα πρέπει να γίνει. Να μάθουν οι πολίτες την πλήρη αλήθεια για κάθε πτυχή αυτής της αλλόκοτης υπόθεσης.