Μεταπολίτευση μέσα στη Μεταπολίτευση

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης *

Άφησα ομολογουμένα τεχνιέντως τις ημέρες απο το πρώτο αρχικό ξάφνιασμα να περάσουν πριν συντάξω έπειτα και απο τις κινητοποιήσεις των πολιτών αυτό εδώ το μικρό σε έκταση σημείωμα, το οποίον όμως θεωρώ αρκετά σημαντικό τουλάχιστον στα σημεία όπου θα ήθελε να τονίσει. 

Οτι συνέβει στα Τέμπη πριν απο λίγες ημέρες, αποκάλυψε μία ακόμη κακοδαιμονία του ελληνικού μας κράτους, διότι κυρίες και κύριοι το κράτος ανήκει πρωτίστως σε εμάς και εμείς είμαστε το κράτος όσο και αν θέλουμε να αποτραβήξουμε απο επάνω μας τις δικές μας ευθύνες. 

Με τον αρχικό αυτόν στοχασμό, ήτοι πως το κράτος ανήκει στους πολίτες του και πως αυτοί το διαμορφώνουν ή αν θέλετε το σύνδιαμορφώνουν μαζί με το πολιτικό τους σύστημα το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν, τίθεται επί ακριβώς αυτού του σημείου η προβληματική την οποία θα ήθελα να αναπτύξω στο παρόν κείμενο – προτροπή. 

Είναι η αλήθεια πως οι παθογένειες αυτού του Ελληνικού μας κράτους, κρατούν απο την ίδρυση του και εντεύθεν. Το αρρωστημένο δίπολο, Πολίτη – Πολιτικού, ένα απο τα αρρωστημένα μας δίπολα, γέννησε μιά κατάσταση μιάς άτυπης, μιάς αδιόρατης συμφωνίας όπως την ορίζει το γνωστό ρηθέν “Ο σιωπών δοκεί συναινείν”, Επάνω σε τούτο το νοσηρό θεμέλιο εδράζεται σήμερα το Ελληνικόν φρενοκομείον με βάσεις ως προανέφερα ήδη απο την εθνεγερσία. 

Και τούτο το θεμέλιο μοιάζει να μην μπορεί κανείς μας  είτε ως πολίτης, είτε ως  ασχολούμενος με την πολιτική, να το κλονίσει ουσιαστικά, να επανακαθορίσει την σημασία της υγειούς δημοκρατίας, να επαναθέσει τα όρια της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, να διασπάσει όλα αυτά τα αρρωστημένα δίπολα της συνδιαλλαγής κάτω απο το τραπέζι, να συζητήσει εκ νέου αυτό το αιώνιο quo vadis που ταλαιπωρεί τον τόπο μας. 

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον, τόσο τα πρόσφατα γεγονότα, όσο και τις χθεσινές σε όλη την χώρα κινητοποιήσεις, τις σιωπηρές ή οχι και τόσο σιωπηρές διαμαρτυρίες, τις αυθόρμητες ή τις υποστηριζόμενες απο πολιτικά κόμματα και κινήσεις πολιτών. Μακάρι πραγματικά το πρόβλημα μας ως χώρα και ως νεοελληνική κοινωνία, να λύνονταν με μερικές πορείες. Με ορισμένες φωνασκίες και διαμαρυρίες.

Όμως  η ουσιαστική, η πραγματική λύση δεν είναι αυτή και δεν μπορεί να είναι αυτή. Η λύση είναι και θα είναι σαφώς η αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών πρωτίστως και των πολιτικών η οποίοι θα ακολουθήσουν αναγκαστικά το ρεύμα του λαού. Η αλλαγή ακόμη ακόμη και του πολιτικού προσωπικού αν αυτό δεν μπορεί να ικανοποήσει την ανάγκη της κοινωνίας μας  για δικαιοσύνη, για ειλικρίνεια και για πραγματική, ουσιώδη αλλαγή με όρους πάντοτε δημοκρατικούς, μετριπαθείς και καλών προθέσεων λόγους και πράξης μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας που ο καθένας σέβεται τον άλλον. Λύση δεν είναι η ανυπακοή προς τους νόμους, οι φασαρίες και τα έκτροπα, οι καταστροφές το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, η κακώς εννοούμενη ελευθερία που καταντά ελευθεριότητα. 

Η ανάγκη μιάς μεταπολίτευσης μέσα στην ίδια την μεταπολίτευση, κρίνεται τόσο αναγκαία όσο ποτέ. Αυτή η ουσιώδης αλλαγή, θα ωφελήσει τόσο το πολιτικό μας σύστημα και την εξυγείανση του, όσο και τους πολίτες αυτής της χώρας. Να σταματήσουμε να επιρίπτουμε αενάως την ευθύνη στους άλλους, να αναλάβουμε επι τέλους τις προσωπικές μας ευθύνες απέναντι στον εαυτόν μας και στους γύρω, να ωριμάσουμε ως κοινωνία.  Η ανάγκη μιάς νέας μεταπολίτευσης μέσα στην μεταπολίτευση,  μέλλει να αποτρέψει την εκτροπή προς τα άκρα, θα βοηθήσει την Ελλάδα να αποκτήσει επιτέλους ένα ουσιαστικό κοινωνικό όραμα και θα αποκαταστήσει το όνομα της χώρας στην παγκόσμια κοινότητα. Μα το ουσιαστικότερο απο όλα είναι πως μιά μεταπολίτευση τώρα μέσα στην μεταπολίτευση, θα δώσει προοπτική στους νέους μας. 

Νέους ως αυτούς που χάθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών. Τα Τέμπη, είναι το σύμπτωμα της ασθένειας. Ας μην τα λησμονούμε μα και την ίδια στιγμή ας μην επιτρέψουμε ποτέ να επαναληφθούν. Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο προς όλους όσους χάθηκαν και όσους θα κληθούν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ως ανάπηροι ψυχικά και σωματικά αυτής της σημερινής, της σύγχρονης νεοελληνικής μας τραγωδίας δίχως κάθαρση. 

Γιατι απο μηχανής Θεοί δεν υπάρχουν και τίποτε δεν μπορεί να λυθεί και να γίνει δίχως κόπο, ενσυναίσθηση και ωριμότητα. 

* Μουσικοσυνθέτης, του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.