Με την “Όμικρον” στο αμφιθέατρο: Πώς βιώνουν τον φόβο της πανδημίας καθηγητές και φοιτητές
Γράφει η Νικολέττα Τσιτσανούδη- Μαλλίδη *
Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές ήταν από τις ομάδες οι οποίες βίωσαν με πολύ μεγάλο άγχος την επιστροφή στο αμφιθέατρο, καθώς συχνά τα ακροατήρια των φοιτητών, στα προπτυχιακά τμήματα, φθάνουν έως και τα 300 άτομα.
Κάποιοι μίλησαν για «Καιάδα» ή ένιωσαν «αναλώσιμοι», ειδικά για τις περιπτώσεις των νυχτερινών μαθημάτων, στα οποία οι καθηγητές καλούνταν να κάνουν οι ίδιοι τον έλεγχο των πιστοποιητικών της πανδημίας, μιας και οι υπάλληλοι που είχαν προσληφθεί για αυτόν τον σκοπό, βρίσκονταν κατά κανόνα στις πρωινές βάρδιες.
Εκατοντάδες καθημερινά mails, κατάλογοι με τα ονόματα των φοιτητών και τα σημεία στα οποία επιτρέπεται να καθίσει ο καθένας, αρίθμηση των θέσεων στα έδρανα, απουσίες, παρουσίες, πιεστική ηλεκτρονική αλληλογραφία, ήρθαν όλα μαζί πλάι στις ήδη πολλές ακαδημαϊκές ευθύνες…
Οι ιστορίες που περιγράφονται σε πανεπιστημιακά «πηγαδάκια», αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απεικονίζουν ανθρώπους που μπήκαν κυριολεκτικά στα βαθιά και κλήθηκαν με μεγάλη ψυχραιμία να αντιμετωπίσουν πλείστες όσες περιπτώσεις. Από τον πανικό στο αμφιθέατρο, την ώρα που ένας φοιτητής λάμβανε στο κινητό του SMS που τον ενημέρωνε ότι το PCR του ήταν θετικό, μέχρι τον κατακλυσμό μηνυμάτων από φοιτητές, που ενημέρωναν ότι δεν αισθάνονται «και τόσο καλά» και ρωτούσαν εάν πρέπει ή δεν πρέπει να προσέλθουν στο μάθημα.
Το χειρότερο όλων ήταν (και είναι) το να δίνει κανείς την τρίωρη διάλεξη του μαθήματος, φορώντας τη διπλή μάσκα ή τη χειρουργική, αδυνατώντας να αναπνεύσει σωστά, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν πρέπει να υποχωρήσει στην πρόκληση. Κι αυτή η πρόκληση γίνεται χειρότερη, όταν δεν υπάρχουν μικρόφωνα στις αίθουσες…Το πρώτο μάλιστα διάστημα, έπρεπε οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί να απολυμαίνουν την έδρα, να μεταφέρουν τις χειροπετσέτες, τα ιοκτόνα και τα αντισηπτικά, από αίθουσα σε αίθουσα…
Μια άλλη πρόκληση ήταν το να μένει κανείς καθηλωμένος στην έδρα του, ειδικά όταν αρέσκεται να δίνει «περφόρμανς» την ώρα της διδασκαλίας, όρθιος και διασχίζοντας τα έδρανα των φοιτητών.
Καταγράφονται όμως και πολύ όμορφες και συγκινητικές στιγμές στα αμφιθέατρα, κυρίως με πρωταγωνιστές τους περυσινούς πρωτοετείς φοιτητές, και φετινούς δευτεροετείς. Πολλά παιδιά αναζήτησαν με λαχτάρα τους δασκάλους τους που είχαν δει μόνον στο zoom ή στο webex, επιδίωξαν να πάνε να τους γνωρίσουν δια ζώσης, μεγαλώνοντας τα ήδη μεγάλα μεγέθη των ακροατηρίων. «Κύριε Καθηγητά, ήλθα να σας συστηθώ, είμαι η Μαρία που στην πλατφόρμα, δεν άνοιγα την κάμερα, κι έτσι τώρα με βλέπετε για πρώτη φορά»…
Άλλωστε, φαίνεται να συμφωνούν όλοι ότι ακόμη και φοιτητές που απέφευγαν τα μαθήματα και τις παρακολουθήσεις στην προ Covid 19 εποχή, με το που άνοιξαν τα πανεπιστήμια, έδωσαν ένα εντυπωσιακό παρόν στα αμφιθέατρα, παρά τον κίνδυνο της διασποράς και τον φόβο της μόλυνσης. Η προσέλευση σε πολλές περιπτώσεις ήταν μαζική, σαν να είχαν άπαντες συνειδητοποιήσει την αξία της φυσικής παρουσίας, της πρόσβασης στο Πανεπιστήμιο, που ξαφνικά δύο χρόνια περίπου πριν διακόπηκε βίαια.
Ο κλάδος των πανεπιστημιακών, όπως και στην περίπτωση της μετάβασης στην πλατφόρμα στο πλαίσιο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, έτσι και τώρα, στην επάνοδο στην μασκοφόρα «κανονικότητα» των μαθημάτων με φυσική παρουσία, έδειξε σοβαρά αντανακλαστικά προσαρμογής, ακόμη κι αν το παλτό ή το μπουφάν δεν αρκούσε να μαζέψει το κρύο των ανοιχτών παράθυρων ή τον κρύο ιδρώτα από την αγωνία των κλειστών παράθυρων, που δεν άνοιγαν, γιατί χρειάζονταν συντήρηση…
*Η Νικολέττα Τσιτσανούδη – Μαλλίδη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και διευθύντρια του Εργαστηρίου Μελέτης Κοινωνικών Θεμάτων, ΜΜΕ και Εκπαίδευσης.
