Μακάρι να είχε η Ελλάδα 10 Παπασταύρου

Γράφει ο Σπαρτιάτης

27 Ιουνίου 2023 έκλεισε και επισήμως μια μελανή περίοδος στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Μια περίοδος πρωτοφανούς προσωπικού στιγματισμού ενός προσώπου, που μόνο εμμέσως εμπλεκόταν στην πολιτική σκηνή, από μια εγκληματική πολιτική συμμορία σκευωρών, και ταυτοχρόνως μια περίοδος στέρησης της Ελλάδας από τις υπηρεσίες ενός ανθρώπου με μεγάλες δυνατότητες. 

Η στοχοποίηση του Σταύρου Παπασταύρου από το παραδικαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο τυχαία δεν υπήρξε. Ήξεραν που χτυπούσαν. Ήξεραν την τεράστια χρησιμότητα του στενού συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά. Την ικανότητά του να αναλαμβάνει και να διεκπεραιώνει ειδικές και αυξημένης δυσκολίας αποστολές. Τη μεγάλη συνεισφορά του στα δύσκολα ζητήματα της εποχής, στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και στο χειρισμό λεπτών νομικών και οικονομικών προβλημάτων. 

Και τον χτύπησαν με διπλό σκοπό. Όχι μόνο να πλήξουν επικοινωνιακά την τότε κυβέρνηση, ότι κατηγορείται ένας από τους συμβούλους της. Αλλά και να στερηθεί η χώρα τις υπηρεσίες του, με την ελπίδα να μην καταφέρει η τότε κυβέρνηση να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και να ανοιχθεί ο δρόμος για την επικράτηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Δε θα αναφερθώ ξανά στην προσωπική δικαίωση που συνιστά αυτή η ιστορία για τον Σταύρο Παπασταύρου. Τα έχω πει και σε προηγούμενο άρθρο, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, επ’ αφορμή της δικαστικής του νίκης ( https://lastpoint.gr/makari-na-eiche-i-ellada-10-papastavrou/ ). 

Η ανάδειξή του σε υπουργικό αξίωμα, που αποτελεί το επιστέγασμα μιας μακράς περιόδου συνεισφοράς προς τον νυν πρωθυπουργό με την ιδιότητα του συμβούλου, αποτελεί μια δικαίωση τελείως διαφορετικού χαρακτήρα. Μια δικαίωση για τις προσωπικές του ικανότητες στη διαχείριση και την επίλυση δύσκολων καταστάσεων. 

Ο Σταύρος Παπασταύρου κατάφερε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δει σε αυτόν το ίδιο πράγμα που είχε δει και ο Αντώνης Σαμαράς. Τον αξιοποίησε αρχικά με τον ίδιο τρόπο, συμβουλευτικά, και αφού απέδειξε ξανά την αποτελεσματικότητά του και με το παραπάνω, μετά το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα ήρθε η ώρα της αναβάθμισης. 

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια από την προσωπική του στοχοποίηση. Στο μεγαλύτερο αυτό διάστημα βρισκόταν στο πολιτικό περιθώριο. Η Ελλάδα πρωτίστως, η παράταξη δευτερευόντως, στερήθηκαν για πολλά χρόνια τις ικανότητες και τη συνεισφορά ενός σπουδαίου ανθρώπου. Και υπέστησαν απώλειες από την απουσία του, το ακριβές μέγεθος των οποίων είναι αδύνατον να το μάθουμε ποτέ. 

Ο Αντώνης Σαμαράς κάποτε, απαντώντας στις προσπάθειες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να χτυπήσουν τη ΝΔ κάνοντας σημαία την δικαστική εμπλοκή του Παπασταύρου (εμπλοκή που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει) είχε πει τη φράση που διαβάζετε στον τίτλο του παρόντος. Και είχε δεχθεί τρομερές επιθέσεις για αυτό, χωρίς να «μασήσει». Δεν έκανε την εύκολη επιλογή που θα έκανε ο μέσος πολιτικός, να πάρει αποστάσεις από το συνεργάτη του για να μην ταυτιστεί μαζί του. Τον στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος, καθαρά, ντόμπρα και με προσωπικό και πολιτικό κόστος. 

Όπως δε «μάσησε» και ο νυν πρωθυπουργός όταν προσπάθησαν να τον χτυπήσουν για αυτή την υπόθεση. Ο Παπασταύρου υπήρξε από τις ελάχιστες περιπτώσεις που έλαβαν τέτοιου μεγέθους προσωπική υπεράσπιση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. 

Δεν ξέρω αν η Ελλάδα έχει άλλους 10 ή άλλους 20 ή άλλους 100 σαν τον Παπασταύρου. Ξέρω όμως σίγουρα ότι όποιος από αυτούς αξιοποιείται κυβερνητικά, είναι για καλό. Και είναι ευχής έργο που η ιστορία αυτή κατέληξε σε πλήρη δικαίωση, προσωπική και πολιτική, του Παπασταύρου. Και θα μπορούσε να είναι η αφορμή για να περάσει το μήνυμα σε ανθρώπους σαν αυτόν ότι η εμπλοκή με την πολιτική δεν πρέπει να σου προκαλεί κίνδυνο προσωπικής καταστροφής. 

Από κει και πέρα, μαζί με την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων τελειώνει και η ιστορία της ταλαιπωρίας και δικαίωσής του. Από αύριο θα κρίνεται πλέον για τα πεπραγμένα του ως υπουργός όπως όλοι οι υπόλοιποι, και όχι για την προσωπική του ιστορία. 

ΥΓ. Για να είμαστε εξηγημένοι. Το ψευδώνυμο «Σπαρτιάτης» θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται. Δε θα σταματήσει εξαιτίας 12 νεόκοπων που το χρησιμοποίησαν ως φενάκη για να μην ονομαστούν «Το κόμμα του Κασιδιάρη», όπως θα έπρεπε. Η λέξη «Σπαρτιάτες» διακατέχεται εδώ και χιλιετίες από ένα βαρύ συμβολισμό φιλοπατρίας και αφοσίωσης στην Πολιτεία, που ξεπερνά τα όρια του Ελληνισμού και δε μπορεί καμία ομάδα ανθρώπων να το καπηλευθεί.