Μάχαιρα δίνουν, τι περιμένατε;
Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου
Στον κήπο της Γεσθημανή, λίγο πριν την σταύρωση του Χριστού και αφότου είχε φτάσει η κουστωδία για να τον συλλάβει, ο Πέτρος όντας μαθητής Του προσπάθησε να μαχαιρώσει έναν εκ των δούλων που βρίσκονταν εκεί. Ως απάντηση ο Ιησούς, γεμάτος από μετανθρωπισμό και αγάπη, του είπε να βάλει το μαχαίρι στην θήκη του. «Διότι όλοι όσοι πήραν μαχαίρι για να το χρησιμοποιήσουν κατά των συνανθρώπων τους, με μαχαίρι θα πεθάνουν»…
Φίλαθλος που έπινε καφέ, ΑΕΚτσης που λάτρευε την ομάδα του, το παιδί στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή. Δυστυχώς κανένας από τους ισχυρισμούς δεν στέκεται μόνος του όταν αναφερόμαστε στον Μιχάλη Κατσουρή, τον δολοφονημένο οπαδό της ΑΕΚ. Όπως προκύπτει από το οπτικό υλικό στις κάμερες ασφαλείας πέριξ του γηπέδου στην Νέα Φιλαδέλφεια, το θύμα βρισκόταν εκεί αναζητώντας κάτι παραπάνω από μια μπύρα και ένα σύνθημα. Οπλισμένος με κράνος και περιτριγυρισμένος από χούλιγκαν με μολότοφ, φωτοβολίδες, μαχαίρια και ρόπαλα γνώριζε καλά τα σκηνικά που διαδραματίζονται σε οπαδικές συναντήσεις όπως εκείνη της καταραμένης Δευτέρας. Ήταν αυτό που λέμε «συνδεσμίτης». Με βάση τις συνομιλίες πριν το αιματηρό σκηνικό, την γνωστή οπαδική προϊστορία και το προφίλ των χούλιγκαν (εν προκειμένω) της ΑΕΚ, είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν βρέθηκε τυχαία εκεί, κανένας Έλληνας και κανένας Κροάτης. Άλλο ένα από τα γνωστά ραντεβού, μιλημένα ή και άτυπα, από αυτά που είναι η πεμπτουσία για τους οργανωμένους οπαδούς και δεν διακρίνουν τον κίνδυνο, παρά μόνο την ευκαιρία να αποκομίσουν κλεμμένα διακριτικά «αντιπάλων», παρατσούκλια και παράσημα. Πάντα βουτηγμένα στο αίμα… «αλλόθρησκων».
Για να είμαστε ρεαλιστές το θύμα μπορεί, ίσως, να υπήρξε κάποτε θύτης. Αυτουργός φόνου όχι, αλλά δράστης σε αιματηρά επεισόδια, μάρτυρας χρήσης/διακίνησης ουσιών, κλοπών και χειροδικίας κατά πάσα πιθανότητα ναι. Εκτός εάν δεν ήταν τελικά οπαδός. Γιατί ναι, πλέον οπαδός σημαίνει όλα αυτά τα έκτροπα. Ταύτιση με το έγκλημα μέσω φασίζουσας νοοτροπίας, όχι με τον αθλητισμό.
Ο θάνατος δεν αξίζει ούτε στον χειρότερο εγκληματία, πόσο μάλλον σε έναν παθιασμένο οπαδό που από όσα καταμαρτυρούν οι γνωστοί του δεν είχε βίαια ένστικτα. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το δάσος, το οποίο αντί για δέντρα έχει απανωτά περιστατικά μίσους, χρόνια σπαρμένα από τους οπαδούς όλων των ομάδων στην χώρα. Και ο δολοφονημένος από κτηνώδεις, απάνθρωπους τραμπούκους, Μιχάλης γνώριζε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μέσα στο οργανωμένο οπαδικό κίνημα. Βία, πόνος, ταραχή, ανηθικότητα, θάνατος. Όταν λοιπόν εφορμάς σε ένα μπουλούκι οργανωμένων μασκοφόρων με μαχαίρια, πρέπει να ξέρεις και τις συνέπειες. Άξιοι κατηγορίας και οι «φίλοι» του που του κούρδισαν το μυαλό, του θόλωσαν την κρίση και όρμησαν μαζί του απέναντι σε έναν στρατό από Βαλκάνιους χούλιγκαν. Γιατί ένα νέο παιδί να ασχοληθεί ενεργά με τις οπαδικές έριδες; Αυτό το «γιατί» δυστυχώς μας έρχεται στον νου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεκάδες οι νεκροί των οπαδικών συγκρούσεων στην Ελλάδα, εκατοντάδες οι τραυματισμένοι, χιλιάδες οι πληγωμένοι ψυχικά και ζημιωμένοι υλικά. Και το φως στο τούνελ δεν φαίνεται ούτε μίλια μακριά μας.
Βεβαίως, ως είθισται πλέον, η δολοφονία του Μιχάλη εργαλειοποιήθηκε από δημοσιογράφους και πολιτικούς χώρους που επιμένουν να τον χαρακτηρίζουν ως θύμα του ναζισμού επειδή έτυχε οι ανεγκέφαλοι τραμπούκοι της Ντινάμο Ζάγκρεμπ, αυτοί που τον δολοφόνησαν, να είναι ακροδεξιοί. Για τους σκεπτόμενους ανθρώπους όμως ήταν ένας φόνος και τίποτα παρακάτω. Ναι, υποτίμηση της ανθρωποκτονίας είναι να την βαφτίζεις ιδεολογική αντιπαλότητα. Όσοι έχουν μνήμη και κρίση κατανοούν πως οι χούλιγκαν δεν διαφέρουν, είτε βρίσκονται στον πολιτικό χάρτη δεξιά είτε αριστερά. Όλες οι ζωές έχουν την ίδια αξία και δεν μετράει παραπάνω του Μιχάλη Κατσουρή από του Άλκη Καμπανού επειδή ο πρώτος έφυγε από χέρι νεοναζί χουλιγκάνου και ο δεύτερος από αναρχικού.
Εσχάτως ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως η πολιτεία θα εφαρμόσει τον ισχύοντα νόμο και θα κλείσει τις παράνομες οπαδικές λέσχες, αφήνοντας στην αστυνομία την εποπτεία των γηπέδων. Η λύση αυτή κυμαίνεται στην λογική «πονάει χέρι, κόβει χέρι» και εδώ που τα λέμε προτιμότερο είναι να το κόψει το κράτος παρά να το μαχαιρώσει κάποιος χούλιγκαν μια Δευτέρα βράδυ. Όμως δυστυχώς η πρόταση δεν θα υλοποιηθεί. Πολιτειακή ανικανότητα, αστυνομική ολιγωρία, συλλογική σκευωρία και οπαδική μανία θα συντελέσουν στην διατήρηση της θλιβερής κατάστασης στα Ελληνικά γήπεδα. Και όλες/οι εμείς, οι φίλαθλοι, κάθε μέρα θα απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον κόσμο των σπορ έως ότου αντί για αθλητές να μονομαχούν μέσα στο τερέν οι χουλιγκάνοι.
Καλό παράδεισο Μιχάλη. Ελπίζω τον τρόπο που αντιλήφθηκες εσύ τον αθλητισμό να μην τον μιμηθούν και άλλοι. Χλωμό…
