Λύση “τσάτρα πάτρα” α λα Ερντογάν και για το Σκοπιανό;
Γράφει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, Δημοσιογράφος
Την εθνική “επιτυχία” της επίσκεψης Ερντογάν στην Ελλάδα τη ζήσαμε. Την καταλάβαμε. Τη νιώσαμε στο πετσί μας. Η χώρα υποδέχθηκε τον προσβλητικό Σουλτάνο ο οποίος εντός έδρας μας έθεσε ζητήματα για τη μειονότητα, για τη Συνθήκη της Λωζάνης και για ο,τιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Ξαφνικά, ένας ξένος ηγέτης προφανώς επειδή αντιλήφθηκε τη γύμνια των κυβερνόντων που είχε απέναντι του, συμπεριφέρθηκε ως ηγεμόνας και της Ελλάδος, ενώ πέντε φορές αναφέρθηκε σε “τουρκική μειονότητα” και σε “Δυτική Θράκη” προφανώς συνεχίζοντας το αφήγημα περί “αυτόνομης περιοχής” και ρίχνοντας νερό στο μύλο της “καταλανοποίησης” της Ροδόπης καικατόπιν ίσως και της Ξάνθης.
Η πρόχειρη οργάνωση εκ μέρους της κυβέρνησης (και για να μιλάμε με διευθύνσεις κι ονόματα του αρμόδιου υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοντζιά) όμως δημιουργεί ανησυχία και προβληματισμό και για κάτι άλλο. Για αυτό που όλο μας το φέρνουν κι όλο το κρύβουν.
Για τη “λύση” στο Σκοπιανό ζήτημα.
Ξαφνικά, η κυβέρνηση Ζάεφ κάνει ανοίγματα προς την Ελλάδα. Ξαφνικά ακούγονται συγγνώμες, συζητιέται η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων από Μέγας Αλέξανδρος σε Κίρο Γκλιγκόροφ ενώ για πρώτη φορά έπαιξε στην σκοπιανή τηλεόραση η περίφημη δήλωση του τέως προέδρου των γειτόνων περί σλαβικής προέλευσης των Σκοπιανών. Μέχρι και η αεροπορική σύνδεση μέσω Aegean μαθαίνουμε πως ετοιμάζεται.
Όλα αυτά όμως θα ήταν ωραία εάν δεν έκρυβαν δόλο.
Και ποιος είναι ο δόλος αυτός; Η υπόγεια όπως διαφαίνεται συμφωνία, με μερικές συγγνώμες οι μεν Σκοπιανοί να παρουσιαστούν ως διαλλακτικοί, οι δε Έλληνες να έλθουν και να πουν το πολυπόθητο ναι στην είσοδο τους στο ΝΑΤΟ και κατόπιν στην ΕΕ. Φθάνουν όμως μόνο αυτά; Φθάνει η συγγνώμη ενός γείτονα, δίχως εγγυήσεις για το μέλλον; Φθάνουν μερικά χτυπήματα στην ελληνική πλάτη κι ένα mea culpa για να πάμε σε αναγνώριση ουσιαστικά αυτού του κρατιδίου τώρα μάλιστα που δοκιμάζεται από εσωτερικές έριδες και διαιρέσεις και κινδυνεύει να διαλυθεί λόγω του αλβανικού εθνικισμού;
Οπωσδήποτε η παρουσία του Νίκου Κοντζιά στο πηδάλιο της ελληνικής διπλωματίας δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Ο υπουργός Εξωτερικών που έταζε σύγκλιση με τη Ρωσία και το Ιράν και μια “πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική” έχει αποδειχθεί ρηχός, πρόχειρος, απροετοίμαστος ουκ ολίγες φορές. Κοινώς έχει αποδειχθεί επικίνδυνος. Ο ανώριμος επίσης περί τα διεθνή και τις λεπτές διπλωματικές ισορροπίες Αλέξης Τσίπρας, αποτελεί μια κακή εγγύηση πως όλα θα εξελιχθούν επ ωφελεία της πατρίδος μας.
Για τους παραπάνω λόγους οι Έλληνες οφείλουμε να είμαστε σε εθνική εγρήγορση. Με ματιά καθαρή, χωρίς κορώνες αλλά και με τις κεραίες ανοικτές. Γιατί τα δύσκολα έπονται. Και τα πραγματικά δύσκολα για μια χώρα δεν είναι ποτέ τα οικονομικά. Είναι τα εθνικά ζητήματα.
Η Μακεδονία ειναι Ελλάδα!