Λαϊκισμός ή σοβαρότητα;
Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Αυτό το κείμενο δεν μου το υπέβαλλε κανεις στο να το συντάξω, πέραν της εσωτερικής μου φωνής για όσα γίνονται γύρω μας. Διότι ως Έλλην και Ευρωπαίος πολίτης, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να ανέχομαι άλλο τις άναρθρες κραυγές του λαΐκισμού που με κάθε ευκαιρία υψώνονται, με δίχως πρόγραμμα και με δίχως σκοπό, πέρα από την άγραν ορισμένων ψήφων εμπρός μου.
Φωνές όπου τις τόσες φορές που εισακούσθηκαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να επιφέρουν βαθύτατες πληγές στο σώμα της Ελληνικής κοινωνίας και της χώρας.
Προς άγραν ψήφου λοιπόν, άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν τον εαυτόν τους πολιτικό μίας Ευρωπαΐκής χώρας, αφηνιάζουν ενάντια σε μία έντιμη προσπάθεια απέναντι στις παθογένειες μιάς Ελλάδας που προσπαθεί να βρεί τα πατήματα της, μέσα στον ζωτικό της χώρο αφενός, αυτόν της Ευρώπης, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Προσπάθεια τρομερά δύσκολη, η οποία απαιτεί σοβαρότητα κινήσεων και ελιγμών καθώς και υπευθυνότητα ανθρώπων μαζί με την πίστη πως μία καλύτερη προοπτική, αξίζει σε αυτόν τον ωραίο μας τόπο.
Με λυπεί τρομερά το γεγονός πως εν μέσω τόσων δεινών όλα αυτά τα χρόνια, δείνων που κανείς δεν θα ήταν δυνατόν να προβλέψει, από μία παγκόσμια υγειονομική κρίση, εως πολέμους ακριβώς δίπλα μας, οικονομικές δυσβάσταχτες συνέπειες αυτών των τελευταίων και γενικά ένα κλίμα παγκόσμιας αστάθειας, είναι ίσως η πρώτη φορά όπου μία κυβέρνηση, αντιμετωπίζει σε τόσο αισχρό βαθμό, μία αντιπολίτευση κάθε εύρους και βεληνεκους, που μοναδικό της όπλο διαθέτει κραδαίνοντας το επιδεικτικά και αναιδώς, τον (Εθνο)λαΐκισμό, τις κατηγορίες, τον ευτελισμό του πολιτικού μας πολιτισμού εις το ναδίρ, δίχως πρόταση ουσιαστική, δίχως όραμα εθνικό και κοινωνικό και δίχως να ενδιαφέρεται για το καλό της χώρας επί της ουσίας και ας προσπαθεί να δείξει το αντίθετο, παρά μόνον για το μικροκομματικό όφελος, με μοναδική ελπίδα την φθορά της κυβερνήσεως και την άνοδο και επάνοδο της στην εξουσία, ώστε να συνεχισει με τις σπασμωδικές κινήσεις όπου την διακρίνουν σύσσωμη το καταστρεπτικό έργο στο οποίο και διέπρεψε τα προηγούμενα χρόνια.
Πρόκειται περί ενός πολέμου εσωτερικού, βρώμικου και πολλές φορές αναίτιου, ίσως της πιο απεχθούς μορφής πολέμου, αυτή η συνεχής κατασπάραξη κάθε εθνικής προσπάθειας η οποία το μόνο ουσιαστικό κέρδος που φέρνει στην χώρα μας, είναι το να μας εκθέτει διαρκώς διεθνώς.
Το ερώτημα το οποίο άμεσα οφείλουμε να θέσουμε πρωτίστως ως Έλληνες και κατά δεύτερον ως Ευρωπαίοι πολίτες, είναι σαφώς το εξής. Χρειάζεται η χώρα μας εν μέσω τόσο τεράστιων διεθνών πιέσεων και κλυδωνισμών σε μία τόσο ταραγμένη ιστορικά, γεωπολιτικά και κοινωνικά περίοδο και παγκόσμιο περιβάλλον, μία ανεύθυνη στάση της αντιπολιτεύσεως ή μία κυβέρνηση η οποία έντιμα και με πολύ κόπο προσπαθεί να αντιταχθεί στην κάθε παθογένεια και να δημιουργήσει μία νέα προοπτική για τον τόπο, μία προοπτική η οποία θα καταδείξει την Ελλάδα μας (όπως και ηδη είναι μα ακόμη περισσότερο) σε αξιόπιστο σύμμαχο, συζητητή και εταίρο μέσα σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους λαμβάνει μέρος, είτε αυτοί είναι πολιτικής, είτε οικονομικής, είτε στρατιωτικής φύσεως και που δίχως την συμμετοχή μας η χώρα θα πήγαινε τουλάχιστον πενήντα χρόνια πίσω ;
Είναι υπεύθυνη από την άλλη πλευρά, η στάση μιάς αντιπολίτευσης η οποία έχει έναν κακό λόγο για όποια προσπάθεια γίνεται επαναλαμβάνω ενάντια στις παθογένειες δεκαετιών με μοναδικό στόχο την ανακατάληψη της εξουσίας ενώ την ίδια στιγμή κανένα ουσιαστικό πρόγραμμα δεν έχει, εκτός από τις κατηγορίες και την απαξίωση της δημοκρατίας μας με κάθε τρόπο και ενώ έχει αφιερώσει τις δυνάμεις της σχεδόν αποκλειστικά, σε έναν λασποπόλεμο συνεχή και άνευ προηγουμένου, με μήδεν παραγωγή πολιτικής έστω και στα (συνήθως παχύτατα) λόγια ;
Ένα είναι το μόνον σίγουρο. Πως δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε εμείς ως πολίτες αυτής της χώρας, στον λαΐκισμό, ο οποίος πάντοτε είναι φθηνό ς στο να εκφραστεί αλλά πολύ ακριβός όσον αφορά τις συνέπειες του σε μία κοινωνία, να επικρατήσει σε καμία περίπτωση.
Το οφείλουμε αυτό δηλαδή, το να επιδείξουμε στάση ευθύνης απέναντι στην ιστορία μας, στην δημοκρατία μας, στο μέλλον των επερχόμενων γενεών Ευρωπαίων Ελλήνων αλλά και στον εαυτόν μας με την πεποίθηση πως στους καιρους μας λάβαμε την ορθή θέση και σταθήκαμε με την σωστή πλευρά της ιστορίας ως άτομα και ως κοινωνία.
Δεν πρέπει ποτέ να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Το δέντρο είναι σαφώς τα τεράστια προβλήματα που πρέπει καθημερινά να αντιμετωπίσει αυτός ο τόπος. Το δάσος είναι όμως το μέλλον αυτής της χώρας μέσα στο παγκόσμιο χωριό και την ανθρωπότητα. Η θέση της η οποία οφείλει να ενισχύεται με κάθε τρόπο, η ανάπτυξη της οικονομίας, οι συμμαχίες κάθε μορφής και το οτιδήποτε θα κάνει καλό σε αυτήν την χώρα που την αγαπούμε και θέλουμε πραγματικά το καλό της τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ ημών.
Έστω και εάν αυτό το καλό τίθεται σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα, εμείς οφείλουμε με την δκή μας συνδρομή στο ότι γίνεται σήμερα, να χτίσουμε ένα όσο το δυνατόν πιο ασφαλές και ευοιώνο περιβάλλον για το εγγύς και το απώτερο μέλλον.
Ανάληψη ευθύνης λοιπόν από εμάς τους πολίτες, σοβαρότητα και πάταξη κάθε είδους φθηνού και ανέξοδου που όμως οδηγεί σε αξιέξοδο λαΐκισμού.
Λέμε ΟΧΙ στις άναρθρες, ανεύθυνες κραυγές αλλά ΝΑΙ στην υπευθυνότητα και την σοβαρότητα που απαιτούν οι καιροί μας.