Κοσμικόν κέντρον «Η Βουλή» (η αίθουσα κλιματίζεται)
Ποιο savoir faire και ποιο dress code; Αυτά που είδαν τα ματάκια μας στη ορκωμοσία της νέας Βουλής παραπέμπουν ευθέως σε λαϊκό μαγαζί της Εθνικής. Ας καταλάβουν οι εκπρόσωποί μας πως τα ράσα δεν κάνουν τον βουλευτή, ούτε όμως και τα καραγκιοζιλίκια είναι δείγμα επαναστατικού οίστρου.
Γράφει η Μία Κόλλια
«Όσο πιο θαυμάσιο δείχνει ένα ρούχο στην κούκλα της βιτρίνας, τόσο περισσότερο δεν ενδείκνυται να το φορέσει ο άνθρωπος» λέει ο Οσκαρ Ουάιλντ στο βιβλίο «Η φιλοσοφία της ένδυσης και της επίπλωσης» που έχει συνυπογράψει με τον Εντγκαρ Αλλαν Πόε.
Για αυτό θα συμβούλευα τις κυρίες της Βουλής να μην παρασύρονται από τις βιτρίνες. Να μην θεωρούν πως βρήκαν πεδίον δόξης λαμπρόν ανάδειξης του γούστου τους μα και των υπέροχων αναλογιών τους. Λυπάμαι που μιλώ έτσι μα ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω καθόλου πώς γυναίκες που έχουν εκλεγεί για τη Βουλή – υποθέτω με μόρφωση, υποθέτω με εμπειρία, υποθέτω γυναίκες που έχουν ταξιδέψει – είναι δυνατόν να φορούν φορέματα βραδινής εξόδου, ίσως όχι για μπουζούκια αλλά σίγουρα για κάλεσμα γάμου σε κοσμικόν κέντρο.
Και ασφαλώς δεν είναι μόνο οι γυναίκες το πρόβλημα, καθώς το εμπριμέ πουκαμισάκι βουλευτή ακόμη πεταρίζει στα μάτια μου. Εξίσου, με λύπησε και η εμφάνιση μικρού παιδιού με παπιγιόν και όλα τα συμπαρομαρτούντα – αυτό το κακόγουστο μικρομέγαλο λουκ μπορεί να με βγάλει από τα δικά μου ρούχα.
Εχει χυθεί πολύ μελάνι – ας χρησιμοποιήσω κι εγώ έκφραση του συρμού – για το savoir faire του ντυσίματος. Πρέπει – δεν πρέπει, η “ελευθερία της έκφρασης”, “σπάμε τους κανόνες”, “άλλαξαν τα πράγματα από παλιά”, και τα συναφή…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Από τα πρώτα βήματα του ανθρώπινου πολιτισμού, τα ρούχα -αναγκαιότητα αρχικά- καθρέφτιζαν τις συνθήκες διαβίωσης του ατόμου, κυρίως αν ζούσε στο κρύο ή τη ζέστη. Οσο οι πολιτισμοί εξελίσσονταν, το ντύσιμο έδειχνε ακόμη περισσότερα και πάνω από όλα την οικονομική κατάσταση, άρα τα ρούχα όριζαν ως ένα βαθμό τις κοινωνικές τάξεις.
Αυτό γιγαντωνόταν με τα χρόνια, και το ντύσιμο αποτέλεσε όπλο των επαναστατημένων νέων που θα δηλώσουν τρανταχτά την αντίθεσή τους στο κατεστημένο με πανκ λουκ. Η Βίβιαν Γουέστγουντ βοήθησε σε αυτό τα μάλα. Όμως όταν θα πήγαινε η γριά Βίβιαν στο παλάτι, μπορεί να μην φορούσε βρακί αλλά φορούσε ένα σωστό φόρεμα, για να το πω λαϊκά. Με δυο λόγια, ακολουθούσε έναν κανόνα.
Οι κανόνες είχαν τεθεί από νωρίς, στις πιο προηγμένες κοινωνίες, όχι μόνο ως ένδειξη οικονομικής ευμάρειας ή μη, αλλά και ως ένδειξη σεβασμού και συμμόρφωσης – με την καλή έννοια – στον χώρο στον οποίο θα βρισκόμασταν και στον λόγο για τον οποίο θα εμφανιζόμασταν κάπου.
Αυτός ο βασικός διαχωρισμός είναι και που μας ξεχωρίζει ως νοήμονα ζώα. Το να τιμάς και να σέβεσαι χώρο και ανθρώπους, δεν σε μειώνει. Απεναντίας, δείχνει ότι είσαι ακομπλεξάριστος και ότι απολαμβάνεις με κάθε τρόπο τη θέση σου και τη στιγμή – θυμόμαστε όλοι τις εικόνες του Βαρουφάκη. (Πιστεύω επίσης, ότι αν ο Βαρουφάκης δεν είχε οικονομική άνεση, δεν θα ντυνόταν έτσι. Το χρήμα σε κάνει πιο θρασύ δυστυχώς και σε κάνει να πιστεύεις ότι εσένα «σε παίρνει» και τίποτα δεν πειράζει).
Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια όσων είδαμε σήμερα, δεν είναι η ασέβεια. Είναι η ασχετοσύνη.
Είναι ότι δεν έχεις πάρι χαμπάρι τι σημαίνει Βουλή και τι σημαίνει μετάξι ή σατέν, φόρεμα μακρύ, φόρεμα στενό, πουκάμισο παρδαλό. Και για να σας προλάβω: σεβασμός και γνώση δεν σημαίνει κοινοτοπία και βαρεμάρα. Η πρωτοτυπία, η φαντασία και η δημιουργικότητα δεν περιορίζονται σε πασαρέλες και περιοδικά. Χωρούν στην καθημερινότητά μας αρκεί η αισθητική μας να έχει κάπως καλλιεργηθεί. Διότι όλα τελικά είναι θέμα αισθητικής.
