Κάποτε το Πολυτεχνείο…

Γράφει ο Γιώργος Παντάκης  

Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα μού έρχονται στο νου  μνήμες από εκείνες τις ημέρες, από εκείνες τις επτά ημέρες που ξεκίνησε δειλά να γεμίζει το πεζοδρόμιο και ο δρόμος της Πατησιών μπροστά από το Πολυτεχνείο με κόσμο που φώναζε «Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία».

Ήμουν στα 16 μαθητής τότε και έμενα στην Κυψέλη. Από την πρώτη ημέρα γνώριζα τι γινόταν εκεί, έως την Παρασκευή το βράδυ.

Εδώ Πολυτεχνείο…εκεί Πολυτεχνείο…που είναι το Πολυτεχνείο;;

Μετά την μεταπολίτευση πήγαινα κάθε χρόνο, μόνος και κάποιες μέρες με παρέα στον χώρο του Πολυτεχνείου για δικούς μου λόγους. Τότε ήταν ανοιχτή η πύλη για όλον τον κόσμο. Δεν έκλεινε ποτέ και για κανέναν.

Θυμάμαι ερχόντουσαν από όλη την Ελλάδα σχολεία, οικογένειες, εργαζόμενοι, διάφορες ομάδες όπως αθλητικοί σύλλογοι, εταιρείες, συνεταιρισμοί, πολυεθνικές, Πρεσβείες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, για να καταθέσουν ένα λουλούδι, ένα στεφάνι. ή ακόμα για μια βόλτα, να χαζέψουν, να τιμήσουν σιωπηλά χωρίς φαμφάρες , να μετέχουν σε πηγαδάκια για πολιτική κουβέντα, να δουν φίλους, να δουν από κοντά πολιτικούς, από όλα τα κόμματα. Ήταν για μια εβδομάδα μια “γιορτή” ένα απλό happening.

Υπήρχαν ακόμα διάσπαρτοι μικροπωλητές που πουλούσαν σουβλάκια, κάστανα αναψυκτικά καφέδες, και διάφορα άλλα.

Περιφρούρηση υπήρχε. Της ΕΦΕΕ. Είχαν μια διακριτική αλλά δυναμική παρουσία φοιτητών φορώντας περιβραχιόνια και όλοι τους σεβόντουσαν.

Η περιφρούρηση ήταν παρούσα όλο το 24ωρο για να διασφαλίζει σε αυτόν ή σε αυτούς που ήθελαν να καταθέσουν λουλούδια ή στεφάνι ότι δεν θα συμβεί κάτι κακό. Κάποια γιουχαΐσματα έπεφταν, αυθόρμητα μεμονωμένα και όχι από οργανωμένες ομάδες και μέχρι εκεί. Δεν κινδύνευε κανένας από κανέναν. Τώρα; …. κλάφτα Χαράλαμπε. Προσωπικά δεν πρόκειται να σταθώ στους αλήτες των τελευταίων χρόνων . Άλλωστε όλος ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει σε αυτόν τον χώρο και πέριξ αυτού.

Το κλίμα είχε αρχίσει να χαλάει όταν η ΟΝΝΕΔ οργανωμένα και όχι μεμονωμένα ξεκίνησε να κάνει πιο αισθητή την παρουσία της στο Πολυτεχνείο.

Φωτογραφία: Καταθέτω στεφάνι σαν εκπρόσωπος της ΟΝΝΕΔ Κυψέλης 

Δυο χρονιές μάλιστα κατέθεσε στεφάνι και μια φορά πήρε μέρος σε μια πορεία (η ΟΝΝΕΔ δεν θα πήγαινε μέχρι την Αμερικανική πρεσβεία, στο Hilton  θα αποχωρούσε) όπου στα μισά, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, απομόνωσαν την ΟΝΝΕΔ και έγινε μεγάλη συμπλοκή.

Η τότε ΕΦΕΕ έβαλε την ΟΝΝΕΔ, σκόπιμα, ανάμεσα στους οικοδόμους του ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Από την αρχή το κλίμα έδειχνε που θα κατέληγε και γι’ αυτό,  μια ώρα μετά που ξεκίνησε η πορεία έφυγαν όλα τα κορίτσια από το δικό μας μπλοκ.

Από τότε άρχισε το Πολυτεχνείο να γίνεται για λίγους και έφτασε στο σήμερα που έγινε για τους ελάχιστους και μάλιστα περιθωριακούς με κουκούλες και ρόπαλα. Χάρισμα σας. Άλλωστε αυτή η επέτειος για όλους εμάς έχει άλλη έννοια και άλλο νόημα από το δικό σας.

Και μην ξεχνάτε ότι  οι περισσότεροι  «βασικοί αγωνιστές» και πρωταγωνιστές, προσκύνησαν αυτούς που έβριζαν.  Να τους χαίρεστε και στα δικά σας σύντομα.

 

*Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε όλους τους ΟΝΝΕΔιτες και ειδικότερα εκείνης της σκληρής περιόδου και στον συμμαθητή μου Διομήδη Κομνηνό που σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο στην οδό Τοσίτσα, που κάθε χρόνο μου έρχεται στην μνήμη μου το ωραίο του χαμόγελο, τα αστεία και τα ωραία του σκίτσα. Θα σε θυμάμαι πάντα.

Διομήδης Κομνηνός

 

** Στην κεντρική φωτογραφεία αντιπροσωπεία της ΟΝΝΕΔ κατά πάσα πιθανότητα το 1980. Ξεχωρίζουμε τους, Απόστολο Σιαμπάνη, Σπύρος Κάσσελας (κρατάει το στεφάνη) ,   Ανδρέα Λυκουρέτζο, Γιώργο Αναγνωστάκο, Κώστα Δημόπουλο, Χρήστο Τσαρτσόλη, Κώστας Χαρακλιάς. 

*** Στην φωτογραφεία μέσα στο κείμενο, στην κατάθεση στεφάνου της ΟΝΝΕΔ Κυψέλης απεικονίζεται ο ΟΝΝΕΔιτης Γιώργος Παντάκης