Και τι χρειάζονται οι ευρωεκλογές;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Τι τις χρειαζόμαστε τις ευρωεκλογές; Αν ο απολογισμός της διαχρονικής πορείας της Ε.Ε. είναι είτε εξαιρετικός, είτε απογοητευτικός, τότε ίσως οι κάλπες λίγα έχουν να προσφέρουν! Οι μικρές επιμέρους βελτιώσεις προκύπτουν από κεκτημένη διοικητική ταχύτητα αλλά κυρίως οι ριζικές αλλαγές απαιτούν πολύ σημαντικότερα βήματα πριν θεωρήσουμε τη λαϊκή ψήφο ως οριστικό επιστέγασμα.

Η Ε.Ε. όμως βρίσκεται σε μια πιο ουσιαστική εξελικτική φάση. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπη με οικονομική, υγειονομική,, ενεργειακή και πληθωριστική κρίση και δύο πολέμους στην ευρύτερη γειτονιά της. Κι αυτές οι πολλαπλές προκλήσεις, ανεξάρτητα από το βαθμό ετοιμότητας, την ευστοχία στην αντιμετώπιση και τη μακροπρόθεσμη διορατικότητα που αποκάλυψαν, επανέφεραν στο προσκήνιο πιο επιτακτικά από ποτέ μια σειρά από υπαρξιακά ζητήματα για την Ε.Ε.

Οι κοινωνικές συνέπειες των απανωτών κρίσεων, με την αύξηση της φτώχειας και την ακρίβεια να ταλαιπωρούν όλο και μεγαλύτερα στρώματα. Ο παραγωγικός παραγκωνισμός με την Ευρώπη να βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις συμπληγάδες του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ – Κίνας. Η γεωστρατηγική ανασφάλεια και η αμυντική αδυναμία. Η ενεργειακή και τεχνολογική μετεξέλιξη. Οι γραφειοκρατικές δομές και η αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων. Και φυσικά, η μεταναστευτική πίεση και η αίσθηση ενός φαινομενικά ακήρυκτου πολιτισμικού πολέμου.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά θέματα που απασχολούν το παρόν και το μέλλον της Ε.Ε. Ανάμεσα στην υπεραισιοδοξία και την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων των ευρωπαϊκών μηχανισμών, από μια μεριά, και τη μηδενιστική κριτική της απαξίωσης, από την άλλη, οι ευρωεκλογές δίνουν τη δυνατότητα να ενισχυθούν οι φωνές που εκτιμούν τις αξίες και το ευρωπαϊκό όραμα κι επιθυμούν την ενίσχυση, την εξειδίκευση, τον εκδημοκρατισμό, την ανταπόκριση στις εκάστοτε εθνικές και κοινωνικές ανάγκες.

Κι αυτές οι δυνάμεις υπάρχουν, με τις όποιες επιμέρους ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, σε αρκετό μέρος του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος. Σίγουρα σε όσους με ειλικρίνεια επιμένουν να επιδιώκουν τη διαρκή θεσμική βελτίωση και την οικονομική αναβάθμιση. Κι αν η Κεντροδεξιά, που θα συνεχίσει να διαθέτει την πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο, θέλει να παίξει τον ρόλο της αφήνοντας το ανεξίτηλο στίγμα στα μελλοντικά γεγονότα οφείλει να αναλάβει κάθε απαραίτητη πρωτοβουλία και να ανοίξει με θάρρος και αποφασιστικότητα το διάλογο για την επόμενη μέρα της Ε.Ε.