Je suis Καταλανός, ο κάθε Αριστερός;

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Ιστορικές αναδρομές, οικονομικές προσεγγίσεις, πολιτικές αναλύσεις, διπλωματικές θέσεις, ιδεολογικές εμμονές κι ανίερες συμμαχίες. Όλα ανάκατα σε ένα συνονθύλευμα αυτοεκπληρούμενων προφητειών και ανώδυνων βερμπαλισμών.

Αυτόκλητοι εγχώριοι εθνικοαπελευθερωτές αναζητούν σε άτοπες Μεσαιωνικές αναφορές τις εθνικές ρίζες των Καταλονών. Προχωρούν σε παραπλανητικούς σύγχρονους παραλληλισμούς παραβλέποντας τις ειδικές ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης. Υψώνουν το λάβαρο της επανάστασης αγνοώντας και τα πιο προφανή γεγονότα.

Τι κι αν η Καταλονία θεωρείται από το επίσημο Ισπανικό κράτος ως ιστορική εθνότητα και υπόκειται σε ειδικό καθεστώς αυτονομίας με διευρυμένες διοικητικές εξουσίες στα πλαίσια ενός επί της ουσίας ομοσπονδιακού κράτους; Τι κι αν οι οικονομικές παράμετροι αποδεικνύουν ότι η απόσχιση θα φέρει πολυετή διοικητική αναταραχή και ανάσχεση της οικονομικής ανάπτυξης στην περιοχή;

Αν κάτι θα είχε νόημα να επισημανθεί είναι ότι ίσως η έκταση της καταστολής που χρησιμοποιήθηκε να ήταν πρακτικά και επικοινωνιακά αχρείαστη. Το δημοψήφισμα έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και συνταγματικά έχει κριθεί εξ αρχής παράνομο.

Η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού είναι μεν σεβαστή αλλά η τάση διαμελισμού των υπαρχόντων χωρών και η προοπτική επανόδου στην καντονοποίηση θα έχει τραγικές συνέπειες και για την χώρα μας όπου για λόγους διπλωματικής πίεσης θα αναδειχθούν ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα ακόμη κι αν δεν έχουν καμιά σχέση με το ζητούμενο στην Καταλονία.

Μάλλον όμως αυτό το ενδεχόμενο δεν απασχολεί τους “je suis Καταλανός” της “ευαίσθητης” αριστεροσύνης που εξαντλείται την καταδίκη της βίας μόνο όταν διαθέτει ταξικό πρόσημο. Όλες οι άλλες μορφές καθαγιάζονται στην επαναστατική κολυμβήθρα.

Το μέλλον της Ευρώπης μπορεί να συνδυάσει την ενδυνάμωση των περιφερειακών οντοτήτων μαζί με την ομπρέλα της κεντρικής προστασίας και ασφάλειας, όπου αυτά χρειάζονται. Αυτός θα πρέπει να είναι ο κοινός στόχος, με σύνεση και ψυχραιμία.