Η πυροπροστασία της συνεργασίας
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Το έχω γράψει πολλές φορές και με εντελώς διαφορετικές αφορμές. Επιζητούμε τη δημιουργία διπόλων και σύγκρουσης, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει προφανής λόγος.
Ακόμη κι όταν ο τρόπος επίλυσης, ή έστω πιο οργανωμένης, πιο αποτελεσματικής αντιμετώπισης ενός ζητήματος απαιτεί κυρίως διαχειριστική επάρκεια. Ακόμη κι όταν η διαχρονική εξέλιξη του θέματος καταδεικνύει την ανάγκη συνεργασίας και εκτέλεσης συγκεκριμένων βημάτων, ώστε ένα πρόβλημα να μην αφεθεί στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του.
Ενα τέτοιο ζήτημα είναι κι αυτό των πυρκαγιών, το οποίο έχουμε αναλύσει τόσο σε βάθος που είναι τουλάχιστον αστείο να παριστάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες και ποια τα μέσα ώστε να προστατευτούμε από τη δράση τους στο μέγιστο δυνατό βαθμό, γιατί τα φυσικά φαίνονται δεν δαμάζονται απόλυτα.
Η ατομική ευθύνη παίζει κι εδώ κυρίαρχο ρόλο. Όμως όση συμμόρφωση σε αυτονόητους κανόνες κι αν υπάρξει, αρκεί μια ελάχιστη μειοψηφία εγκληματιών για να τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα. Ένα σύστημα, λοιπόν, που όταν σέβεται τους πολίτες που υπηρετεί, οφείλει να πράττει τα απολύτως απαραίτητα, αποδεχόμενο πρωτίστως ότι το κλείσιμο του ματιού στην ανομία, και σε αυτό το πεδίο, γιγάντωσε ένα ήδη τεράστιο θέμα.
Κάποια ήδη προχώρησαν, όπως η χρήση του 112, ώστε να περιορίζεται η πιθανότητα ανθρωπίνων απωλειών ή η σταδιακή ενίσχυση των δυνάμεων πυρόσβεσης, ώστε να μην αισθάνονται οι πληγέντες ότι δεν υπήρξε επαρκής προσπάθεια για να προστατεύουν οι περιουσίες τους, αν και για την έκταση του ζητήματος θα έπρεπε, εδώ και δεκαετίες, να έχουν αυξηθεί εκθετικά τα διαθέσιμα ανθρώπινα και τεχνικά μέσα.
Όχι μόνο γιατί οι πυρκαγιές είναι το κύριο φυσικό φαινόμενο που αντιμετωπίζει η χώρα, πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με οποιαδήποτε χειμερινή εκδοχή, αλλά και γιατί επηρεάζει την πορεία του τουρισμού και τη διεθνή εικόνα της χώρας ως βασικός προορισμός των σπουδαιότερων ταξιδιωτικών αγορών.
Όμως όσες δυνάμεις κι όσους πόρους κι αν αφιερώσουμε στο πεδίο της κατάσβεσης, οι πυρκαγιές θα συνεχίσουν να καταστρέφουν δίχως τέλος, όσο δεν προχωράμε δυναμικά στο κομμάτι της πυροπροστασίας και της θωράκισης των δασών, με ευθύνη και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πότε επιτέλους θα υπάρξει μια χρονιά χωρίς παράπονα για πλημμελή καθαρισμό των ξερόχορτων;
Πότε επιτέλους θα δημιουργηθούν μεγάλες αντιπυρικές ζώνες σε όλες τις επικίνδυνες, για εκτεταμένες φωτιές, περιοχές, ώστε να αποτελούν ουσιαστικό μέσο αποτροπής της επέκτασης;
Πότε το “εγκληματικό” πεύκο θα αρχίσει να αντικαθίσταται από λιγότερο εύφλεκτους φυσικούς πόρους;
Πότε οι διαφορετικοί φορείς θα ξεκαθαρίσουν πλήρως κι οριστικά τις αρμοδιότητές τους;
Ναι, οι κλιματικές συνθήκες είναι ενίοτε ακραίες αλλά όχι τόσο πρωτοφανείς ώστε να δικαιολογείται η διαχρονική ολιγωρία.
Ναι, φταίμε για τη στραβή ατομική και συλλογική νοοτροπία απέναντι στους νόμους και την τήρησή τους, αλλά το κράτος έχει τη δύναμη να τους επιβάλλει.
Ναι, οφείλουμε να ενισχύσουμε όλα τα αποτρεπτικά και προληπτικά μέτρα, αλλά αν δεν κατανοήσουμε ότι οφείλουμε να συνεργαστούμε άπαντες με γνώμονα το κοινό καλό, τότε θα συνεχίσουμε να θρηνούμε ανθρώπινα θύματα και κατεστραμένες περιουσίες με τον ίδιο, αν όχι αυξανόμενο ρυθμό.
