Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να προχωρά με κανόνες Απλής Αναλογικής…..
Γράφει ο Θεόφιλος Νικολαϊδης, Επιχειρηματίας
Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία, έχουν πολλές τάσεις μέσα στο σώμα τους. Στην σημερινή ΝΔ οι τάσεις αυτές ξεκινούν από την φιλελεύθερη Αριστερά και τελειώνουν στην λαϊκή Δεξιά που ακουμπά στα όρια της Ακροδεξιάς. Κάθε μία από αυτές τις τάσεις συνέβαλλε στην νίκη του 2019 και χάρη σε κάθε μία από αυτές τις τάσεις είναι σήμερα η ΝΔ αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Η ενεργός συμμετοχή αυτών των τάσεων όμως τελειώνει με την οριστικοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος. Από εκεί και πέρα υπάρχει ο Πρωθυπουργός και το διορισμένο από αυτόν Υπουργικό Συμβούλιο που κυβερνά την Χώρα.
Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα που είναι κάθε φορά μεταβλητό, υπάρχει ένα Κόμμα με μια Ιδεολογία και μία σειρά Αρχών που το χαρακτηρίζουν που έχουν επίσημα κατοχυρωθεί από το Καταστατικό του και από τις αποφάσεις των Συνεδρίων του. Έτσι, ανεξάρτητα από το ποια τάση βοήθησε για να έρθει στην Εξουσία, δεν σημαίνει πως αυτή η τάση αποκτά δικαιώματα αλλαγής είτε του προσανατολισμού του είτε της ιδεολογίας του. Το οποίον σημαίνει πως η όποια κυβέρνηση προκύψει από αυτό το κόμμα δεν δίνει λόγο στις τάσεις αλλά στην τήρηση των Αρχών και της Ιδεολογίας του.
Κάνοντας μια ακτινογραφία αυτών των τάσεων και των ψηφοφόρων που τις ακολουθούν, μπορούμε να δούμε στην εικόνα την σπονδυλική στήλη του κόμματος και των επιμέρους πλευρών. Η σπονδυλική στήλη αποτελεί την καρδιά του κόμματος. Την αποτελούν οι σταθεροί εκείνοι ψηφοφόροι παντός καιρού που παραδοσιακά το ψηφίζουν χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς επί μέρους ταμπέλες. Και όπως ένα σώμα μπορεί να ζήσει χωρίς ένα δύο πλευρά αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την σπονδυλική του στήλη, έτσι και ένα κόμμα δεν μπορεί να ελπίζει σε Εξουσία χωρίς την σπονδυλική του στήλη, χωρίς τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους. Αυτό είναι κάτι που πολλοί το λησμονούν και καμιά φορά καλόν είναι να υπενθυμίζονται και τα αυτονόητα.
Και αφού περιγράψαμε τα γενικά ας έρθουμε και επί του συγκεκριμένου. Η Νέα Δημοκρατία σαν ένα δημοκρατικό κόμμα αρχών πρέπει να ακολουθεί τα παραπάνω και πρέπει η πλειοψηφούσα τάση της, η σπονδυλική της στήλη, να μην αγνοείται. Η διακυβέρνηση της δεν μπορεί να ακολουθεί το σύστημα και τις αδυναμίες της Απλής Αναλογικής, όπου ένα μικρό κόμμα εκβιάζει το μεγαλύτερο του κυβερνητικού συνασπισμού γιατί από την ψήφο του εξαρτάται η επιβίωση του. Δεν μπορεί σε μία Κυβέρνηση η θέληση των λίγων να επιβάλλει τις απόψεις της στους πολλούς.
Ασφαλώς η Κυβέρνηση οφείλει να ακούει και την φωνή των λίγων αρκεί να είναι νεωτεριστική και όχι ακραία και να τους ικανοποιεί όπου μπορεί αλλά χωρίς να τραυματίζεται η σπονδυλική της στήλη. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι από αυτούς τους λίγους που θέλουν να επιβάλλουν την θέληση τους, δεν βρίσκονται εκεί από αγάπη στην Κυβέρνηση αλλά γιατί δεν βρήκαν αλλού να αγαπήσουν, γιατί βρίσκονται εκεί και από τον φόβο τους και το μίσος τους για την άλλη λύση.
Τα παραπάνω προφανώς είναι αυτονόητα από τον Πρωθυπουργό που χαράζει τις γενικές γραμμές της Κυβέρνησης του και από το στενό του επιτελείο που τον βοηθά στην χάραξη της πορείας. Επειδή όμως σε πολλούς άλλους μέσα στα ΜΜΕ, ΜΚΔ, στις καφενειακές συζητήσεις που τόσο μας έλειψαν στην εποχή του κορωνοϊού και στις επιμέρους υποτάσεις και αυτής ακόμα της σπονδυλικής στήλης δεν είναι αυτονόητα και επιπλέον περιμένοντας όπου νάναι και τον επόμενο ανασχηματισμό, μια υπενθύμιση ποτέ δεν κάνει κακό…
