Η μέρα, με τη νύχτα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Μια ακόμη ΔΕΘ, αυτή τη φορά μετά τις υγειονομικές καραντίνες, και με τη χώρα σε φάση ταχείας οικονομικής ανάκαμψης. Μια ΔΕΘ, με περιορισμένη λάμψη σε σχέση με το παρελθόν, σε φάση αναδιοργάνωσης κι επαναπροσδιορισμού, αν επιθυμούμε να έχει ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης και σαφή διεθνή στόχευση.

Πολιτικά, αποτελούσε και αποτελεί, το αναμενόμενο φθινοπωρινό βήμα κυβερνητικών και αντιπολιτευτικών ανακοινώσεων. Έτσι και τώρα, ο πρωθυπουργός έκανε τον απολογισμό της κυβερνητικής του θητείας και παρέθεσε μια σειρά φορολογικών, αναπτυξιακών και κοινωνικού περιεχομένου μέτρων. Ο δε, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το έπλεξε μ’ έναν δικό του τρόπο, φτιάχνοντας ένα πλεχτό γεμάτο υποσχέσεις για μελλοντικές παροχές.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ συνηθισμένα. Η ειδοποιός διαφορά είναι η ύπαρξη μιας διετούς πανδημίας που αποσυντόνισε κάθε προγραμματισμό κι έθεσε τους πάντες απέναντι στις ευθύνες τους.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για επιμέρους αντιφάσεις στην κυβερνητική πολιτική, πισωγυρίσματα, αναποφασιστικότητα, όμως σε γενικές γραμμές γλιτώσαμε την ανοσία της αγέλης των χιλιάδων νεκρών, καθημερινά και η ανάταξη της οικονομίας προκύπτει γρηγορότερα απ’ ότι ανέμενε και η ίδια. Το ίδιο διάστημα, η αντιπολιτευτική στάση του Αλέξη Τσίπρα θύμιζε περισσότερο κοράκι παρά συνειδητοποιημένο θεσμικό παράγοντα.

Κάπως έτσι, στον ίδιο δικό τους, ξεχωριστό ρυθμό, κινήθηκαν κι οι δυο τους στη ΔΕΘ.

Ο Μητσοτάκης ασχολήθηκε με την ημέρα, την επόμενη ημέρα, που απαιτεί γενναία μεταρρυθμιστικά βήματα, στροφή στο επενδυτικό κλίμα, φοροαπαλλαγές αλλά και σαφές κοινωνικό πρόσωπο για τους νέους αλλά και όλους όσους επλήγησαν από την τελευταία κρίση που με την εντελώς απρόβλεπτη φύση της, ακόμη απειλεί τους πάντες.

Ο Τσίπρας, κρύφτηκε στη “νύχτα” των υποσχέσεων και των παροχών. Η απάντηση στα προβλήματα δεν υπήρξε ποτέ η άκρατη παροχολογία, που δήθεν ικανοποιεί τους περισσότερους ενώ στην ουσία ανακυκλώνει τη ρίζα των σφαλμάτων. Οι παροχές για να έχουν νόημα θα πρέπει είτε να καλύπτονται από τα δημοσιονομικά περιθώρια που δημιουργεί η ανάπτυξη, είτε να συνοδεύονται από τις απαιτούμενες αντισταθμιστικές περικοπές.

Το πρώτο ακούγεται πολύ “καπιταλιστικό” και το δεύτερο πολύ “νεοφιλελεύθερο”, για τον Τσίπρα. Το ζήτημα γι’ αυτόν εξαντλείται στο αναμάσημα παλαιολιθικών συνθημάτων, θυμικών επαναστατικών υπενθυμίσεων και γενικόλογων υποσχέσεων.

Μοιάζει συμβιβασμένος με την επερχόμενη εκλογική ήττα και περιορίζει το ακροατήριο του σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος, μέχρι και των ψηφοφόρων του. Αυτό που καλύπτεται με την ψευδο-ανάσταση των πιο λαϊκίστικων εκδοχών του ΠΑΣΟΚ, έτσι προέκυψε και ροζοπράσινη “μπουγάδα” στο φόντο της παρουσίασης, και τα αντιδεξιά και ταξικά κατάλοιπα προηγούμενων δεκαετιών.