Η ισχύς της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και η ”εκλιπούσα”εθνική μας στρατηγική …

Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου’‘ (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Απ’ το 2018 ακόμα ακούγαμε τον Ταγίπ Ερντογάν να επαναλαμβάνει όλο και συχνότερα στις εκλογικές ομιλίες του (εν όψει των προεδρικών εκλογών του Μαΐου) τον όρο ”Γαλάζια Πατρίδα”, με ύφος προειδοποιητικό και παραλήπτη εμάς.

Ήταν μια ευθεία απειλή που την εκτόξευε με θράσος και κομπασμό ο Τούρκος Πρόεδρος κατά των κεκτημένων της χώρας μας στο Αιγαίο και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο, παραπέμποντας ευθέως στο ”mare nostrum” των Ρωμαίων της αυτοκρατορικής περιόδου και των Ιταλών φασιστών του ’40 με την αυταρχική νοοτροπία και συμπεριφορά τους.

Δέκα μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, τον είδαμε να βγάζει όλο τον τουρκικό στόλο σε Αιγαίο και Κύπρο, στα πλαίσια στρατιωτικής άσκησης και με σκοπό να προωθήσει στην πράξη την ιδέα της ”γαλάζιας πατρίδας”, που περιλάμβανε το μισό Αιγαίο και τη θαλάσσια περιοχή μέχρι και την ανατολική Κρήτη.

Επτά μήνες μετά είδε το φως της δημοσιότητας, σε επίσημο ιστότοπο της τουρκικής προεδρίας, μια φωτογραφία του (απ’ τις πολλές των εορταστικών εκδηλώσεων για την τουρκική νίκη στην Μ. Ασία) που τον εικόνιζε ενώ υπέγραφε το βιβλίο επισκεπτών με φόντο τον χάρτη της ”γαλάζιας πατρίδας”, η οποία σημειωτέον έχει έκταση 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει το Ανατολικό Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα, τμήμα των Κυκλάδων και τον θαλάσσιο χώρο ανατολικά της Κρήτης.

Ήταν η μέρα που είχε δηλώσει με αυστηρό ύφος πως ”η Τουρκία είναι αποφασισμένη να διαλύσει όλα τα εμπόδια που την απειλούν στη Β. Συρία, το Ιράκ και την Ανατολική Μεσόγειο”. Έκτοτε επαναλαμβάνει αυτήν την απειλή αδιαλείπτως προσθέτοντας μόνο – επ’ ευκαιρία των διεκδικήσεών του στην ΑΟΖ της Κύπρου – την προειδοποίηση πως ”ουδέποτε θα επιτρέψει την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων.

Την πρώτη ωστόσο προειδοποίηση για ανακήρυξη ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο (που έγινε μήλον της έριδος λόγω των τεραστίων αποθεμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου και υδριτών μεθανίου) την ακούσαμε απ’ τον Επιτελάρχη του τουρκικού ΓΕΝ Τζιχάτ Γιαϊτζί, που αποκάλυψε την πρόθεση της χώρας του να το κάνει (εφημ. Αϊντινλίκ) μέσα από άρθρο του με σχετικό θέμα.

Ήταν περίοδος προεκλογικής χαλαρότητας για μας, που τη χαρακτήριζε η ανησυχία για την ελληνική Εξωτερική Πολιτική (το Εθνικό Συμβούλιο της οποίας είναι ουσιαστικά ανενεργό) και την αμυντική ικανότητά μας να αποκρούσουμε τυχόν επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας.

Σε επίπεδο ιθυνόντων – πολιτικών, στρατιωτικών και δημοσιογράφων – ο προβληματισμός ήταν ακόμα μεγαλύτερος και περιστρεφόταν γύρω απ’ την ετοιμότητα των τριών Όπλων μας, την ανάγκη αποκομματικοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, τη διαφορά εξοπλιστικής δυναμικότητας (που είναι σε βάρος μας) και την ανύπαρκτη εθνική στρατηγική μας, η οποία είχε ήδη ενοχοποιηθεί.

Και είχε ενοχοποιηθεί γιατί η απουσία της είχε σαν αποτέλεσμα την πορεία προς την υπογραφή της επαίσχυντης ”Συμφωνίας των Πρεσπών”, με την οποία πλειοδοτήσαμε σε προδοσία και αυτοεξευτελισμό. Το πρόβλημα ωστόσο της απουσίας αυτής είναι εντονότερο σήμερα, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία, πολιτικά και διπλωματικά, εφαρμόζει ήδη το σχέδιό της για τη ”Γαλάζια Πατρίδα”.

Κι αυτό είναι αποφασισμένη να το προωθήσει δια της ισχύος της, απ’ τη στιγμή που εμείς επιμένουμε να υποβαθμίζουμε τις ενέργειές της σε βαθμό που φοβάμαι πως κάποια στιγμή – λόγω απώλειας εθνικής μνήμης και συνείδησης – θα αντικαταστήσουμε το γνωστό άλλοθι ”Η Κύπρος κείται μακράν” με το ”Η Κρήτη ή η Θράκη κείνται μακράν”, αφού είμαστε ενδοτικοί στο να επαναλάβουμε την προδοσία στις Πρέσπες…

Δεν υπερβάλλω καθόλου όταν μιλώ για απώλεια εθνικής μνήμης και συνείδησης και των σημερινών κυβερνώντων, αφού βρίσκω αφορμή όχι μόνο απ’ τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” – για την οποία έκαναν τη δική τους κυβίστηση μετεκλογικά – αλλά και τον μετέπειτα εκθειασμό της από υπουργούς της κυβέρνησης, καθώς και τη δήλωση Μητσοτάκη ενώπιον της Μέρκελ ότι θα τιμήσει την υπογραφείσα ”συμφωνία”…

Έπειτα είναι μια απ’ τα ίδια και στο Κυπριακό. Παράδειγμα, η τοποθέτηση του ΥΠΕΞ μας σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Real Fm και τον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου. Μια τοποθέτηση που δείχνει την αποστασιοποιημένη ουσιαστικά στάση (στάση Πόντιου Πιλάτου) την οποία κρατά η Αθήνα έναντι της Λευκωσίας. Κι αυτό επιβεβαιώνει ότι το ”Δεν ξεχνώ” ξεχάστηκε ήδη κι από την νυν κυβέρνηση, πράγμα που εξηγεί και την αμήχανη και πλαδαρή στάση της Ελλάδας στο Κυπριακό.

– ….Οι τουρκικοί ισχυρισμοί (περί ΑΟΖ) και η αναφορά σε συγκεκριμένες συντεταγμένες είναι νομικά αβάσιμοι, εσφαλμένοι και αυθαίρετοι, στο βαθμό που παραβιάζουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος…

Δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου μάς ενδιαφέρουν ελάχιστα ή και καθόλου, έστω κι αν είμαστε εγγυήτρια δύναμη μαζί με την Αγγλία και την Τουρκία, η οποία έγινε συνεγγυήτρια ελέω Κωνσταντίνου Καραμανλή με την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου (1959).

Έτσι εξηγούνται πολλά και προπάντων η ηττοπαθής στάση και η απροθυμία μας να κινητοποιήσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη για τις έκνομες ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, που ανοίγει περαιτέρω την όρεξη της Άγκυρας για την Ελλάδα.

Έτσι εξηγείται γιατί ο κ. Μητσοτάκης περίμενε το 13ο Συνέδριο της ΝΔ, για να στείλει το καταγγελτικό μήνυμά του στο ΝΑΤΟ για την ίσων αποστάσεων στάση του απέναντι σε Ελλάδα και Τουρκία, εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας:

– Δεν μπορεί μια συμμαχία να στέκεται αδιάφορη, όταν μέλος της στρέφεται εναντίον άλλου μέλους της…, είπε χαρακτηριστικά, αντιδιαστέλλοντας τη στάση του ΝΑΤΟ από εκείνην του ΕΛΚ, που έσπευσε να καταδίκασει την τουρκική προκλητικότητα.

Η ένταση που υπήρχε, εντωμεταξύ, σ’ όλο το εύρος της Μεσογείου (απ’ το Αιγαίο και τη Λιβύη μέχρι την Μεγαλόνησο) λόγω των αυθαίρετων τουρκικών παραβιάσεων της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, οδηγήθηκε σε κορύφωση με την ανακοίνωση από την Άγκυρα της υπογραφής ”μνημονίου κατανόησης” με την Λιβύη (την προσωρινή κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σαράζ, που έχει μικρή λαϊκή απήχηση) πριν από λίγες μέρες (29/11/’19).

Βάσει αυτού (που γνωστοποιήθηκε στον ΟΗΕ και αποτελεί την πλήρη προβολή των αξιώσεων της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο) οι δυο χώρες ”συμφωνούν να συνεργαστούν για τον καθορισμό θαλάσσιων δικαιοδοσιών”. Όπερ σημαίνει ότι η Τουρκία πέτυχε αυτό που ήθελε. Πρόβαλε κατά τον καλύτερο τρόπο τις διεκδικήσεις της δυτικά του 28ου μεσημβρινού και οριοθέτησε την υφαλοκρηπίδα της ανάμεσα σ’ αυτήν και την Αίγυπτο εκμηδενίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την επήρεια της Κύπρου και του Καστελόριζου.

Αν όμως οριστικοποιηθεί και τεθεί σε ισχύ η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, θα δημιουργήσει αρνητικό προηγούμενο στις επόμενες οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο, με κίνδυνο να ισχύσει το δυσμενές σενάριο να παραχωρήσει η Λιβύη περιοχή που θεωρεί λιβυκό θαλασσοτεμάχιο για έρευνες της ΤΡΑΟ.

Της τουρκικής κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας, δηλαδή, που σχεδιάζει να κάνει παράνομες γεωτρήσεις στην Κύπρο και το Καστελόριζο μετά τη γεώτρηση που πραγματοποίησε ήδη προ μηνών ο ”Πορθητής” δυτικά της Πάφου.

Ας σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με την Αίγυπτο, η Λιβύη δεν ήταν ποτέ φιλική μαζί μας, αφού τόσο επί Καντάφι στο παρελθόν, όσο και επί Σαράζ τώρα, είχε και έχει επιθετικές βλέψεις επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και εξυπηρετεί θαυμάσια την Τουρκία με την πολιτική της αυτή.

Είναι φανερό πως η κατοχική Τουρκία παίζει με τη φωτιά ανενόχλητη από Ευρωπαίους και Αμερικανούς.Τεντώνει το σχοινί με την Ελλάδα, για να δοκιμάσει τις αντοχές της έχοντας εξασφαλίσει ήδη επίσημα την κάλυψη της Αγγλίας στις παράνομες ενέργειές της και τη χλιαρή αρχικά αντίδραση Αμερικής και Γαλλίας, μέχρι προ της εισβολής στη Συρία.

Γιατί μετά απ’ αυτήν έπαψε η Γαλλία κυρίως να κρατά χαλαρή στάση απέναντι στις αυθαιρεσίες της. Ο Πρόεδρός της Εμμανουέλ Μακρόν καταφέρθηκε επανειλημμένα εναντίον των μεθοδεύσεών της, με αποκορύφωμα την επίθεση που εξαπέλυσε σε συνέντευξή του στο Economist (17 Νοεμβρίου), όπου – με αφορμή τα τετελεσμένα στη Συρία από τους Τούρκους εισβολείς – ο Γάλλος Πρόεδρος χαρακτήρισε το ΝΑΤΟ εγκεφαλικά νεκρό (επίθετο που είχε χρησιμοποιήσει προηγουμένως ο Τούρκος ηγέτης για τον Μακρόν), επειδή δεν αντέδρασε σε βάρος της.

Το τέντωμα όμως του σχοινιού που έχει επιλέξει ως τακτική η Τουρκία επιφέρει σ’ αυτήν μεν πολύτιμους καρπούς, σ’ εμάς δε οδυνηρά τετελεσμένα. Και το κακό είναι ότι αυτά πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται λόγω της απουσίας εθνικής στρατηγικής στην Εξωτερική Πολιτική μας.

Πράγμα που σημαίνει ότι είναι τουφεκιές στον αέρα οι κορώνες του Μητσοτάκη εναντίον του ΝΑΤΟ και του Ερντογάν, τα εκ των υστέρων ταξίδια του Δένδια στην Αίγυπτο (η οποία, παρεμπιπτόντως, δε συστοιχίζεται πλήρως μ’ εμάς) και το τελεσίγραφό του στη Λιβύη ότι θα απελάσει τον πρέσβη του στην Αθήνα, αν δεν προσκομίσει μέχρι την Παρασκευή το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της χώρας του και της Τουρκίας.

Η ζημιά που δεν έπρεπε να γίνει έγινε, αφού τρενάραμε ασυγχώρητα να πάρουμε την πρωτοβουλία πρώτοι εμείς για ανακήρυξη της ΑΟΖ μας. Κι τώρα τρέχουμε και δε φτάνουμε στην κυριολεξία φοβούμενοι την οριστικοποίηση του μνημονίου συνεργασίας Λιβύης- Τουρκίας.

Γιατί αν φτάσουμε σ’ αυτήν, η Τουρκία θα έχει ολοκληρώσει ήδη την ”γκρίζα” κατάσταση στο μισό Αιγαίο, γκριζάροντας και την Κρήτη ακόμα, για να μπορεί να κάνει ελεύθερα έρευνες νότια αυτής. Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει, δυστυχώς, τον διπλό στόχο της:

Να επιβάλει το σχέδιο της ”γαλάζιας πατρίδας” και να φινλανδοποιήσει την Εξωτερική μας Πολιτική, αφού ”στην καλύτερη περίπτωση κάθε ελληνική έρευνα για υδρογονάνθρακες και πετρέλαιο θα απαντάται με ανακοίνωση απ’ το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας και στη χειρότερη με παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας απ’ τα μαχητικά αεροπλάνα της και με αποστολή τουρκικών φρεγατών στο Αιγαίο”…