Η εθνική και ενεργειακή προστασία
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Το ιδιαίτερο αυτής της περιόδου είναι ότι πέρα από την πληθωριστική λαίλαπα, η χώρα βιώνει ταυτόχρονα μια διπλή απειλή με εθνικές διαστάσεις. Την ενεργειακή στέρηση και την τουρκική προκλητικότητα.
Κι όσο η Ε.Ε., χειραγωγούμενη ξανά από τις γερμανικές εμμονές, τόσο με την πλήρη εξάρτηση από το ρωσικό αέριο όσο και τις φιλοτουρκικές προθέσεις της, παραμένει διστακτική κι αντιφατική στις αποφάσεις της, η διπλή προστασία των εθνικών μας συμφερόντων προβάλλει ως ακόμη πιο μεγάλη πρόκληση.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να μην ακολουθεί τις εξελίξεις αλλά να τις διαμορφώνει. Προτείνει λύσεις στην Ε.Ε. για κοινή αντιμετώπιση της έκρηξης των τιμών της ενέργειας, και ειδικά του φυσικού αερίου. Αντιδρά δυναμικά στις ανιστόρητες τουρκικές διεκδικήσεις, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών.
Η χώρα διαθέτει τις δυνατότητες να παίξει σημαντικό ρόλο στα δρώμενα. Διαθέτει κρίσιμες για την Ευρώπη ποσότητες φυσικού αερίου που θα πρέπει να τις εκμεταλλευτεί άμεσα αν δεν θέλει να βυθιστεί παρατεταμένα σε νέα ύφεση. Δεν νοείται η Ε.Ε. να βάζει όλα τα ενεργειακά “αβγά” της στην ταχύτατη μετάβαση στις ΑΠΕ. Έγραφα πάνω από μια δεκαετία πριν, ότι όταν μια τόσο ριζική μετάλλαξη γίνεται με πειστικούς όρους, το μόνο που θα προκύψει είναι περαιτέρω οικονομική επιβράδυνση, με τεράστιες συνέπειε, ειδικά για χώρες όπως η δική μας, που βρίσκονται σε φάση δημοσιονομικής και παραγωγικής μετάβασης.
Η στάση μας απέναντι στην Τουρκία δεν μπορεί παρά να θέτει ως αδιαπραγμάτευτο όριο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Οτιδήποτε λιγότερο, έστω κι ως υπόνοια ή συμβιβαστική διάθεση, το μόνο που καταφέρνει είναι να πυροδοτεί τις τουρκικές ορέξεις.
Η διπλή, λοιπόν, προστασία της Ελλάδας προκύπτει μέσα την αξιοποίηση των ιστορικών συμφωνιών και των διεθνών συνεργασιών της. Οι ενέργειες της κυβέρνησης Σαμαρά άνοιξαν το δρόμο, τόσο για την μετατροπή μας σε ενεργειακό κόμβο, όσο και για την ανάδειξη μας σε κρίσιμο ενεργειακό πάροχο για την Ευρώπη. Η τότε επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης για προσέγγιση με το Αζερμπαϊτζάν αποδεικνύεται σήμερα σοφή κίνηση και προσφέρει σημαντικό διέξοδο συνολικά στην Ε.Ε. που πλέον αντικαθιστά με αζέρικο αέριο μεγάλο μέρος των αναγκών της που εξυπηρετούνταν από τη Ρωσία.
Και στα ελληνοτουρκικά, το οπλοστάσιο μας διαθέτει τις διεθνείς συμφωνίες, της περιόδου Σαμαρά ως εφαλτήριο για προάσπιση των συμφερόντων μας. Διαθέτει ερείσματα στην ευρύτερη περιοχή. Διαθέτει ταύτιση βλέψεων με ισχυρές δυνάμεις, τη στιγμή που η Τουρκία ανοίγει πολλαπλά μέτωπα και καταφεύγει σε παράνομα σύμφωνα.
Γράφω συχνά ότι η Τουρκία δεν θα γίνει εύκολα ο παρίας της Δύσης, ότι πάντοτε θα βρίσκει έναν γεωπολιτικό ρόλο μέσα από διαρκείς συμβιβασμούς. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο μεγαλοϊδεατισμός του Ερντογάν γίνεται ευρέως αποδεκτός, ούτε ότι αποδέχονται την επεκτατική και αντιφατική ατζέντα του, σε μια φάση μάλιστα εσωτερικής αμφισβήτησής του. Κι αυτό οφείλει να εκμεταλλευτεί η χώρα επισημαίνοντας τον σταθερά σταθεροποιητικό ρόλο σου.
Διπλή ασπίδα, λοιπόν, διαθέτει η χώρα, όπως και πολλαπλές δυνατότητες να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το αποδεικνύει το πρόσφατο παρελθόν και οι προϋποθέσεις που δημιούργησε και τις οποίες μόλις περιγράφαμε. Πεδίον δόξης λαμπρόν, για όσους διαθέτουν την ψυχραιμία αλλά και τη διορατικόρητα απέναντι στην κοντόφθαλμη εσωστρεφή ανικανότητα όσων αποστρέφονται την ευθύνη.