Η διαχρονική ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων
Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
Ο προϋπολογισμός της ΕΕ μετά την κρίση του κορωνοιού πρέπει να είναι ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ δήλωσε η πρόεδρος της Κομισιόν σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, που ήρθαν στο φως, ενώ στο σχέδιο, που τέθηκε υπόψη του Eurogroup στις 7 Απριλίου γίνεται λόγος για ευρωπαϊκές εγγυήσεις παροχής δανείων 100 δισ. ευρώ για τις πληγείσες από τον κορονοϊό χώρες. Ωστόσο, εμμένουν στην άρνησή τους για ευρωομόλογο Γερμανία και Ολλανδία και μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής με αποτέλεσα πλέον να μιλούν για νέα δάνεια με μνημονιακούς πάλι όρους. Τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη; Ότι κάποιοι θέλουν πλέον την Ευρώπη νέα «χρεοδουλοπαροικία».
Εδώ ακριβώς έγκειται η ιστορική ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όσο και αν απευχόμαστε την καταστροφή θα κατορθώσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θα κατορθώσει μαζί με τις υπόλοιπες χώρες του Νότου που και αυτές δοκιμάζονται από την κρίση να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στις χώρες του βορρά ή πάλι το πλεόνασμα του Βορά θα είναι το έλλειμμα του Νότου. Είναι μεγάλη ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης Μητσοτάκη γιατί αν τελικά υποχωρήσει και δεν εκδοθεί λ.χ ένα ευρωομόλογο και οδηγηθούμε σε νέο μνημόνιο τότε αυτό ενδεχομένως αποδειχθεί και το ύστατο. Θα καταφέρει να το διαπραγματευθεί; Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει σίγουρα εάν Οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατόρθωσαν να διαπραγματευθούν με τους θεσμούς, με την Τρόικα επιτυχώς ή όχι. Ο ιστορικός του μέλλοντος βέβαια θα κρίνει και ποια κυβέρνηση περισσότερο ή λιγότερο δημιούργησε το χρέος, εάν δεν το έχουν κρίνει ήδη οι πολίτες.
Πέραν αυτών η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη και με τις τράπεζες. Είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο και γνωστό τοις πάσι ότι μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο, για να σωθούν οι ευρωπαϊκές κυρίως τράπεζες, που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομολογία, καθώς μια ορατή τότε χρεοκοπία της Ελλάδας ενδεχομένως να τις τίναζε στον αέρα. Έκτοτε μπήκαμε στα μνημόνια και ενώ οι μισθοί μειώθηκαν, οι συντάξεις, τα δημόσια μισθώματα και εν γένει το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων έπεσε τουλάχιστον 50% και η χώρα μας γνώρισε πρωτοφανείς συνθήκες φτωχοποίησης τα δάνεια ουδόλως επηρεάσθηκαν, ουδόλως «κουρεύτηκαν» με αποτέλεσμα να οδηγήσουν τους έλληνες δανειολήπτες σε συνθήκες απόγνωσης και στο χείλος του γκρεμού! Εάν εξαιρέσει κανείς κάποιες γενναίες δικαστικές αποφάσεις των κατώτερων, αλλά ευτυχώς και των ανώτατων δικαστηρίων που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κήρυξαν κάποιους από τους όρους των δανείων παράνομους, καταχρηστικούς και κατά συνέπεια άκυρους, τότε καμία άλλη μορφή εξουσίας τόσο η εκτελεστική, όσο και η νομοθετική ως είθισται σε μια δημοκρατικά ευνομούμενη πολιτεία δεν κριτίκαρε ουσιωδώς τις τράπεζες. Ούτε καν μπήκε στην απόπειρα να τα βάλει μαζί τους. Από την άλλη το 2008 άπαντες παρακολουθούσαν με αγωνία την κατάρρευση της ισλανδικής οικονομίας και των τραπεζών της. Η γραμμή που ακολούθησε η κυβέρνηση του Ρέικιαβικ ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με όσα έγιναν σε άλλες χώρες που πήραν πακέτα στήριξης με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί από τη χρεοκοπία στις αγορές σε δύο κιόλας χρόνια. Εμείς τι πράξαμε; Ποια η ευθύνη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων; Διαπραγματεύτηκαν ή έγιναν εξάρτημα στην άμαξα τους όλα αυτά τα χρόνια της δεκαετούς κρίσης;
Όλα αυτά αν αναλογιστεί κανείς, ότι στον Αστικό Κώδικα, που ισχύει ως ψηφισθείς νόμος της ελληνικής πολιτείας εδώ και δεκαετίες υπάρχουν ειδικές διατάξεις όπως η διάταξη 388 του ΑΚ, που προβλέπει την αναπροσαρμογή της σύμβασης σε περίπτωση απρόοπτης αναπροσαρμογής της. Και η ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων έγκειται στο κατά πόσο στηρίχθηκαν σε αυτή την διάταξη ή τελικά την εφάρμοσαν έμπρακτά μόνο τα ελληνικά δικαστήρια; Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν ψήφισαν με ένα νόμο και ένα άρθρο το κούρεμα των ελληνικών δανείων ιδίως στις ευάλωτες περιπτώσεις δανειοληπτών, παρά με νεότερο νόμο δεν δίστασαν να μεταβιβάσουν τα κόκκινα δάνεια στα ξένα «funds» μη θεσμοθετώντας ένα επαρκές νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία του καταναλωτή, με αποτέλεσμα αυτά να τα αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές και ο κάθε ανήμπορος δανειολήπτης να πρέπει να διαπραγματευτεί αποκλειστικά μόνος με τα νύχια τους…
Οι συνθήκες όμως γίνονται ακόμη δυσκολότερες τώρα. Εάν αρθεί τώρα και η προστασία της πρώτης κατοικίας, η όποια θα οδηγήσει σε μαζικούς πλειστηριασμούς με αποτέλεσμα νέα κοινωνική έκρηξη, τότε που βαδίζουμε ως χώρα. Είναι διαχρονικές οι ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων από την Μεταπολίτευση εως σήμερα. Αλλά η ευθύνη της σημερινής δυστυχώς αποβαίνει μεγαλύτερη και ενδεχομένως μοιραία. Θα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτή που θα οδηγήσει τη χώρα σε μία νέα αφετηρία ένεκα της κρίσης του κορωνοιού ή αυτή που θα την οδηγήσει στην τελική και μοιραία αποδόμηση; Ο Θεός που αποδεδειγμένα αγαπάει τη χώρα μας και την έχει γλυτώσει από τόσες χρεοκοπίες μέχρι τώρα ας βάλει και τώρα το χέρι του…
