Η αστικοποίηση, ο αγροτικός τομέας και ερήμωση της επαρχίας
Γράφει ο Άγγελος Σινόπουλος, Μαθηματικός – οικονομολόγος
Ένα αδιάσειστο και ακλόνητο γεγονός εν έτει 2024 είναι η ερημοποίηση της επαρχίας και η μεταφορά του νεότερου πληθυσμού στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην Αθήνα. Βασική και θεμελιώδης αιτία αποτελούν οι πολλαπλές σπουδές που ακολουθούν (ή έχουν αποπερατώσει) τα νιάτα που (φαινομενικά τουλάχιστον) επιζητούν ένα καλύτερο μέλλον εκμεταλλευόμενοι την πολυετή μελέτη τους. Ακόμα, όπως γίνεται απολύτως σαφές, οι ίδιοι οι νέοι (σε αξιοσημείωτο ποσοστό) δεν αρέσκονται στη συνέχεια της οικογενειακής αγροτικής παράδοσης.
Βασική προϋπόθεση της παρούσας ανάλυσης είναι να αγγίξουμε και να ξεκουμπώσουμε το φλέγον ζήτημα της συνεχούς καθοδικής τάσης που έχει η επαρχία σε με την βασική παράμετρο της μη καταμέτρησης των νέων που οδεύουν σε ξένες χώρες.
Αρχικά, είναι σε γενικές γραμμές κοινά αποδεκτός όρος ότι εφόσον κάποιο άτομο φέρει σε πέρας σπουδές (και το στρατιωτικό αν είναι αρρέν) οφείλει να επιλύσει μεταβατικά το βιοποριστικό του. Στο βωμό της παγκοσμιοποίησης αλλά και κάποιων άλλων πεπραγμένων που θα αναλύσουμε παρακάτω, εργασια σημαίνει αυτομάτως και καριέρα η οποία γίνεται τις περισσότερες φορές σε καποια πολυεθνική εταιρεία. Για να γίνει όμως η παραπάνω αλήθεια πράξη και μάλιστα αληθινή, χωρίς να γίνει άμεσα αντιληπτό, δημιουργείται ένα κακό προηγούμενο. Ποιο είναι αυτό άραγε;
Κάνοντας μια μικρή εναλλαγή στο θέμα, βρισκόμεθα πάνω από 40 χρόνια στην ΕΕ και το μόνο που παράγει η χώρα (μακροοικονομικά) είναι αγροτικά προϊόντα και τουρισμό. Εξάγουμε σε συντριπτικό ποσοστό μόνο τα δύο προαναφερθέντα στοιχεία. Ο λόγος; Πολλαπλά λάθη εκ μέρους όλων των κυβερνήσεων ειδικά τα πρώτα 20 χρόνια μετά την ένταξη στην ΕΕ και με κερασάκι στην τούρτα η κακοδιαχείριση πριν τα μνημόνια. Από εκεί και πέρα, ξεψαχνίζοντας τη σημερινή τραγική κατάσταση ως προς το θέμα των εξαγωγών, υπάρχει έλλειψη βούλησης από την πλευρά τόσο των νέων όσο και των γονέων τους(που αν μη τι άλλο επηρεάζουν την κρητική σκέψη των απογόνων τους) να ασχοληθούν είτε με τον ένα κλάδο είτε με τον άλλον. Και αυτό πως αποδεικνύεται;
Από τη μεριά της κυβέρνησης, ήδη έχουν νομιμοποιηθεί (ουσιαστικά) λαθρομετανάστες για αυτές τις εργασίες και σύμφωνα με μια υπουργό, συζητείται εξίσου το θέμα για περισσότερο εργατικό προσωπικό από πολλές υποβαθμισμένες (οικονομικά) χώρες. Με ταχύτατους ρυθμούς, δίδεται μια πρόχειρη και κουτσοραμμένη λύση γιατί ομιλούμε κατεξοχήν για φθηνά εργατικά χέρια τα οποία έχουν όμως άλλη κουλτούρα, διαφορετικες συνήθειες και κάποιες απαιτήσεις “εξεζητημένες” σε σχέση με την πατρίδα μας.
Από τη μεριά των νέων, θεωρείται πλήρως επιτηδευμένο και ανούσιο να “σπαταλήσουν” χρόνια από τις ζωές τους σε κάποια ΙΕΚ ή γενικότερα σε τεχνικές σχολές διότι τα πρότυπα που παρουσιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν “ανώτερο” επίπεδο σπουδών. Και αν λάβουμε υπόψη το απροσδόκητο γεγονός πριν μερικά χρόνια που με 3.000 μόρια γινόταν εισαγωγή στο τμήμα Μαθηματικών, φτάσαμε στο αποτέλεσμα όχι μόνο της εξάλειψης της ευγενούς άμυλας μεταξύ των φοιτητών που σε έναν ικανοποιητικό μέσο όρο υπήρχε, μιας και η υγιής ανταγωνιστικότητα ως προς τα αποτελέσματα των ακαδημαϊκών εξετάσεων ήταν ένας σοβαρός παράγοντας που προωθούσε την περαιτέρω προσπάθεια στη μελέτη , αλλά στο αποκορύφωμα, να μην φτάνουν σε πέρας των σπουδών οι φοιτητές κατά 50% (!!!!) γεγονός που έφερε σαν κατάληξη, το (έμμεσο και μεταβατικό) κλείσιμο ιδρυμάτων.
Οι νέοι αλλά και κάποιοι υπουργοί σήμερα λοιπόν, χωρίς (κατά τη γνώμη μου) να γίνεται ηθελημένα, μεγιστοποιούν ένα πρόβλημα το οποίο παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Οι διαστάσεις αυτές είναι η ασύμφορη και δυσχερής ζωή στην Αθήνα που τα ενοίκια έχουν φτάσει στο ταβάνι και (το παράδοξο είναι πως) η λύση αυτή φαντάζει μονόδρομος, ο αμελητέος μισθός που συρρικνώνει τους νέους στον εαυτόν τους δημιουργώντας τους αβεβαιότητα για το μέλλον , η ερημοποίηση της επαρχίας η οποία έχει πάρει τρελά μεγέθη μιας και συμπιέζεται σε απίθανο βαθμό η οικονομία αφού κλείνουν νοσοκομεία, δικαστήρια, υπηρεσίες και σε περίπτωση ενός παγκόσμιου οικονομικού κραχ (που ούτε αυτό είναι απίθανο) , η παραγωγή της Ελλάδας για το εξωτερικό που είναι μηδενική, η υπογεννητικότητα χτυπάει κόκκινο παρά τις όποιες προσπάθειες της κυβέρνησης και η Ελλάδα θα μετατραπεί από λαό σε πληθυσμό μιας και η πολυπολιτισμικότητα ήδη είναι φανερή σε συνδυασμό με διάφορους πειρατές και καλοθελητές που καραδοκούν κάθε στιγμή να λάβουν χώρα με την πρώτη ευκαιρία
Τέλος, εκτός του αγροτικού κομματιού , η μικρές πόλεις συντηρούνται από τα μαγαζιά τα οποία παλεύουν με λύσσα και με δόντια να διατηρηθούν. Είναι ασυμβίβαστο το φαινόμενο της φορολογίας βάσει τεκμαρτού σε κατάστημα που ο πληθυσμός είναι περιορισμένος. Ακόμα, η πρόσληψη βοηθητικού προσωπικού φορολογείται αρκετά και οι ευκαιρίες εργασίας στις επαρχίες είναι περιορισμένες. Και δεν δίκαιο και πραγματικό να ομιλούμε για ακμάζουσες οικονομίες με “σταθερά ανοδικούς δείκτες” όταν παρέχονται ΕΣΠΑ σε ιδιωτικά πρόσωπα και σε μερικά χρόνια ο ελεύθερος επαγγελματίας κάνει πίσω και χάνονται τόσο τα χρήματα που διατέθηκαν σ’αυτόν από την ΕΕ, όσο και προσωπική περιουσία. Και δεν πρέπει να λησμονούμε πως η μεσαία τάξη ταρακουνήθηκε άνευ προηγούμενου για μια δεκαετία και δεν έχει την ίδια ισχύς και τα δυνατά μπράτσα για να αντέξει και νέα καμπή.