Η Αριστε(ι)ρά σήμερα

Γράφει ο Άγγελος Σινόπουλος, Μαθηματικός – οικονομολόγος

Βαδίζουμε ολοταχώς προς στις κάλπες για την Ευρωβουλή με τόσα πολλά προβλήματα και ενδεχομένως πολλούς ιδεολογικούς τραυματισμούς.

Μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει ουσιαστικό και πραγματικό αντίπαλο(μιας και δεν ξέρουμε καν αν υφίσταται αξιωματική αντιπολίτευση με τις τόσες υποδιαιρέσεις) και υλοποιεί μια αδυσώπητη και άκαμπτη μορφή μεταρρυθμίσεων, έχει την ισχυρή πεποίθηση πως ακόμα και με την αμετροέπειά της σε πολλά ζητήματα, η Ελλάδα θα αλλάξει ριζικώς. Και πρέπει να ενθυμούμεθα ότι η ακμάζουσα και εκδηλούσα κυριαρχία που έχει κάποιος πολιτικός που κάνει ενδελεχείς αλλαγές, κάποια στιγμή θα καταδικαστεί από την πλειοψηφία γιατί είναι άπιαστο όνειρο να πατάς στην κορυφή χωρίς σεισμούς. 

Το θέμα όμως προς διαπραγμάτευση δεν είναι άλλο από τις πολλαπλές συνιστώσες που δημιουργούνται σχεδόν καθημερινώς στο χώρο της κεντροαριστεράς. Στην παρούσα φάση, ο Σύριζα έχει διαμελισθεί σε 6 κομμάτια και ενδεχομένως έπεται συνέχεια. Οι λόγοι; πολλαπλοί.

Υστεροβουλίες, ιδιοτέλεις σκοποί, καρέκλες, κατεστημένο και άλλα πολλά.

Το μείζον σημάδι αυτής της κωμικοτραγικής κατάστασης δεν είναι άλλο από τον ανεξέλεγκτο χώρο που έχει δώσει το δεύτερο κόμμα της βουλής τόσο στο “Παλαιό ΠΑΣΟΚ” (με ρητορείες άλλων εποχών) όσο και στην αμέριστα σφοδρή ελευθερία στο κυβερνών κόμμα να ενεργεί χωρίς να λαμβάνει απόψεις τον κλασικό και παραδοσιακό της ψηφοφόροι. 

Ένας Κασσελάκης ο οποίος ΔΕΝ εμφανίστηκε από το πουθενά(δεν πρέπει να λησμονούμε την αρθρογραφία του την εποχή του δευτέρου μνημονίου που στήριζε την κυβέρνηση Σαμαρά). Είναι ένας νέος άνθρωπος με πολύ δυνατό ( και φυσικά καπιταλιστικό) βιογραφικό , χωρίς βέβαια πολιτική πυγμή, που η χροιά του λόγου του είναι ελλιπέστατη και δίνει τη μάχη να παρουσιαστεί ως ο “μεταρρυθμιστής” της αριστεράς.

Σχετικά με την προαναφερθείσα παράγραφο, οφείλουμε να υπερτονίσουμε ότι η ιδεολογία της αριστεράς μπορεί (αληθοφανέστατα) να θεωρείται προοδευτική, αλλά σε μια σύγχρονη κοινωνία που βασίζεται καθαρά στο φιλελεύθερο κεφάλαιο και στην ιδιωτική ικανότητα του καθενός να ανελίσσεται(άσχετα αν αυτό δεν επιτελείται από την υπάρχουσα “κεντροδεξιά” κυβέρνηση), η οπτική της, όχι μόνο δεν αναπαράγεται αλλά συνθλίβεται. Αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος που ορίζει τον ευατόν του ως ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε νικητή. Με άλλα λόγια, ο ξύλινος πολιτικός λόγος της Αχτσιόγλου και της ομάδας της δεν αποκρυσταλλώνει κάτι ανιδιοτελές και δημιουργικό. Θυμίζει περισσότερο δεκαετία του 40 με τις τότε συγκλονιστικές αναταράξεις της εποχής

Και κάτι τελευταίο ως προσωπική άποψη με την ελάχιστη νοημοσύνη και επαγωγική σκέψη που μπορεί να έχει ένας απλός άνθρωπος της αγοράς. Ήδη ο Κασσελάκης (επί του πεπραχθέντος), ψήφισε το νόμο για τους ομοφυλόφιλους. Σίγουρα θα στηρίξει και την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ και στα Ελληνοτουρκικά η στάση του είναι ευμετάβλητη. Σε συνδυασμό με το αδιαπραγμάτευτο γεγονός της στήριξής του από τον Τσίπρα (αναφέρομαι στην αρχή), σαν να έσπρωξε έναν ανώριμο πολιτικό άνδρα, να βάλει πλάτη σε νομοσχέδια γιατί ο ίδιος ο Τσίπρας (προκειμένου να έχει πατήματα επιστροφής) δεν θα τα ψήφιζε. Με διαφορετικό τρόπο έκφρασης, μετά το δημοψήφισμα του 2015 , ο Σαμαράς δεν παραιτήθηκε λόγω προσωπικής ήττας αλλά γιατί ήταν φαινόμενο ασυμβίβαστο ως πρόεδρος της ΝΔ να συμπράξει με τον Τσίπρα. 

ΥΓ Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το τι μέλει γενέσθαι στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας διότι ήδη έχουμε κλειστά πανεπιστήμια που αυτό ερμηνεύεται σε πολλές διαστάσεις, η πρωτογενή παραγωγή είναι στον αέρα, η υποβάθμιση της επαρχίας έχει πιάσει άνω φράγμα και οι διαμαρτυρίες των ελεύθερων επαγγελματιών χτυπάνε κόκκινο.