Η “αφελής” ΝΔ
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Μία από τις λίγες προεκλογικές δεσμεύσεις της που αθέτησε η Ν.Δ. ήταν η συγκρότηση της «μίας και μόνης Εξεταστικής Επιτροπής» για τα όσα έγιναν το 2015.
Η αθέτηση αυτή ήταν αποτέλεσμα μιας -όπως αποδεικνύεται- κακώς νοούμενης πολιτικής αβροφροσύνης κι ενός πολιτικού πολιτισμού, ο οποίος δεν θέλει ρεβανσισμούς και ένταση στον δημόσιο βίο. Ομως η αστική πολιτική ευγένεια συχνά παρερμηνεύεται από πολιτικά αγενείς και πραγματικούς ρεβανσιστές. Η μη συγκρότηση της «μίας και μόνης Εξεταστικής» εξελήφθη από τον ΣΥΡΙΖΑ ως «σήμα ασυλίας» και ακαταδίωκτου. Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έσπευσε να σαλπίσει την «αντεπίθεση». Γιατί προέκυψε η προανακριτική για την σκευωρία της Novartis.
Σχεδόν επί τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να πάψει να είναι ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πιο «προσεκτικός». Πότε ζώθηκε τα άρματα της «δεύτερης φοράς που θα είναι αλλιώς» κι άρχισε το ανοικτό φλερτ με την πολιτική εκτροπή; Μόλις το Δικαστικό Συμβούλιο, μετά την παραπομπή της Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής, αφαίρεσε από το κατηγορητήριο το κακούργημα της «εγκληματικής οργάνωσης» κι άφησε μόνο το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος.
Η χρονική αλληλουχία των γεγονότων δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Η επιχείρηση μετατροπής του δημόσιου βίου σε βούρκο ξεκίνησε με την αρχειοθέτηση της «εγκληματικής οργάνωσης» και όταν ησύχασαν η Κουμουνδούρου και τα «εξαρτήματά» της. Η πολιτική αβρότητα και η αστική πολιτική ευγένεια εξελήφθησαν από τους αρμολογητές των αρμών της εξουσίας ως αδυναμία, αλλά και ως ευκαιρία για την «αντεπίθεση». Πόσω μάλλον αφού ένα μεγάλο μέρος της «δουλειάς» είχε γίνει με την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα. Ο οποίος φρόντισε, μεταξύ άλλων, τα κακουργήματα της δωροδοκίας, των παρακολουθήσεων και των βιασμών να γίνουν απλά πλημμελήματα…
Ενα ερώτημα είναι αν μια κυβέρνηση έχει το δικαίωμα «να αφήσει να πάνε» όσα βαριά και δυστοπικά έγιναν το 2015. Κι ένα δεύτερο είναι αν μπορεί να υπάρξει «τανγκό της κανονικότητας», όταν η ντάμα είναι ένθερμος οπαδός της μη κανονικότητας.
Με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας (δύο Ειδικά Δικαστήρια για δύο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ με πλημμελήματα δεν είναι δα και τίποτα…), η Κουμουνδούρου κήρυξε τον «πόλεμο»-«ανένδοτο». Με «όπλα» -ω του θαύματος!- τα ίδια «όργανα» και «σφαίρες» το υλικό που συνέλεγαν με επιμέλεια οι «μηχανισμοί» που είχαν χτιστεί την περίοδο 2015-2019. Η «παράγκα της ΕΥΠ», οι διαπλεκόμενες σχέσεις με επιχειρηματίες, οι οποίοι εμπορεύονται κακόβουλα λογισμικά, τα μακριά πλοκάμια που υπήρχαν στην ΕΛ.ΑΣ. και διάφοροι θύλακες στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι λειτουργούσαν κυρίως σαν κομματικοί εγκάθετοι και λιγότερο σαν δημόσιοι λειτουργοί.
Μέχρι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιος ΣΥΡΙΖΑ, φλέρταρε με πολιτικά φαιδρά επιχειρήματα, «ανοιχτά σύνορα» και «ανθρωπισμό» στον Εβρο, όταν ο Ερντογάν έκανε υβριδικό πόλεμο, «πανδημία Μητσοτάκη» με ολίγη από αντιεμβολιασμό και στη συνέχεια, μαζί με τον ισαποστακισμό στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η «ακρίβεια Μητσοτάκη», η «ενεργειακή κρίση Μητσοτάκη», ο «πληθωρισμός Μητσοτάκη», τη στιγμή που δοκιμάστηκαν οι κοινωνίες και οι οικονομίες όλων των χωρών. Το «ντου» στην κανονικότητα και στην εκτροπή έγινε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωσε «ασφαλής». Τότε είχαμε τη «χούντα Κούλη» και τα διλήμματα «Δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία» ή «Δημοκρατία ή εκτροπή». Τότε τα «πιστόλια» που σημαδεύουν χαρακτήρες εκπυρσοκρότησαν ξανά και η λάσπη του υπογείου μπήκε στον ανεμιστήρα. Τυχαίο;
Η ιστορία θα αποφανθεί τελεσίδικα. Μέχρι τότε όμως είναι φανερό ότι η Ν.Δ. φέρθηκε αφελώς. Από καλή πρόθεση και προκειμένου να μην υπάρξει ένταση και διχασμός; Πιθανότατα. Και θα είχε κάνει πολύ καλά, αν απέναντί της είχε ένα κόμμα με θεσμικούς φραγμούς, κοινοβουλευτική αντίληψη και πραγματικά δημοκρατικό DNA. Είχε όμως τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος με την πολιτική συμπεριφορά του έκανε τον πολιτικό πολιτισμό να φαίνεται σαν κανονική αφέλεια.
Ελεύθερος Τύπος