Για το τηλεφώνημα του χάους

Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργίου

Σε κοινωνίες χωρίς ηθικό υπόβαθρο υπάρχει πάντα η τιμή αίματος για το κεφάλι του εκάστοτε αδύναμου. Η δολοφονημένη Κυριακή Γρίβα πλήρωσε στις τραγικότερες συνθήκες την ύπαρξη πολλών παθογενειών και επάνω στο δολοφονημένο κορμί της στήνεται μια ακόμη πράξη υποκρισίας της πολιτικής σκηνής. 

Το τηλεφώνημα της στυγερής δολοφονίας εμπεριέχει, φανερώνει αναρίθμητους παράγοντες οι οποίοι καταδεικνύουν συλλογική κοινωνική ευθύνη και κρατική ανικανότητα που μετά από χρόνια αδράνειας καθίστανται εγκληματογόνες. Από αυτούς βασικός είναι η δομή της λειτουργίας στην αστυνομία. Θεσμός κρισιμότατος για την επιβίωση ενός κράτους και όμως εκτίθεται ως δυσλειτουργικός σχεδόν σε καθημερινή βάση: Στο φυλάκιο του σημείου δολοφονίας υπηρετούσε καταδικασμένος αστυνομικός αλλά δεν υπάρχει σωστή νομοθεσία για να τον απομακρύνει. Η δολοφονημένη πληροφορήθηκε πως δεν υπάρχει περιπολικό διαθέσιμο για να την συνοδεύσει αλλά μαθεύτηκε πως τουλάχιστον ένα εκτελούσε χρέη ταξί για διοικητικό πρόσωπο. Ζητήθηκε επιμόνως ασφάλεια από το θύμα αλλά δεν υπάρχουν αρκετά στελέχη για να παρέχουν προστασία στους πολίτες. Στο σημείο βρέθηκε κοντά ένστολος αλλά εάν χρησιμοποιούσε όπλο πιθανότατα θα κατέληγε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. 

Στο γραφείο υπηρετούσαν ως επί των πλείστων γυναίκες αξιωματικοί αλλά εάν μιλούσε κανείς για ποσόστωση ικανή να προσφέρει χειροδύναμους αξιωματικούς θα φιμωνόταν! Όλα τα «αλλά» είναι προβλήματα που υπάρχουν στα σώματα ασφαλείας και οδηγούν τους πολίτες σε απογοήτευση, απιστία ως προς τις δυνατότητες και τον σκοπό των ένστολων αλλά και ορατό κίνδυνο. 

Η κοινωνική ευθύνη ξεκινά πολύ πριν η αστυνομία παρίσταται ωσεί λειτουργική και φαίνονται καθαρά στην περίπτωση της αδικοχαμένης. Γενιές γυναικών χωρίς αντανακλαστικά και κριτήρια επιλογής συντρόφου, άνδρες ανίκανοι να τιμήσουν τις κοπέλες δίπλα τους, σεξομανία και κτητικότατα ως κυρίαρχες αντιλήψεις στα ζευγάρια και πολλές άλλες ηθικές παρεκκλίσεις έχουν διαστρεβλώσει πλήρως την ιερή έννοια του ζεύγους και της συναναστροφής μεταξύ των φύλων. Δημιουργούμε σχέσεις εγωκεντρικές, χωρίς την δυνατότητα εξόδου από το «εγώ» και, όπως στην περίπτωση του δολοφόνου, δεν μπορούμε να δεχτούμε τα «όχι», «δεν πρέπει», «δεν μπορώ». Βεβαίως οι περισσότεροι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι συνέρχονται στο κονκλάβιο της ανηθικότητας και βγάζουν λόγους κοινής γραμμής ώστε, εσκεμμένα, να συνεχίσουν να υπάρχουν οι ανήθικες συνθήκες που δημιουργούν τον φθόνο, τον εγωισμό, την ζήλεια και κατ’ επέκταση τον βιασμό και τον φόνο. Θύμα τους, εφόσον δεν επέλεξε σωστά, δεν αποχώρησε νωρίς και δεν δημιούργησε ένα κύκλο με ικανούς προστάτες για να εμποδίσουν το κακό, είναι και η 28χρονη Κυριακή.

Πράξη υποκρισίας και εκμετάλλευσης του φονικού εντοπίζεται για ακόμη μια φορά στον νέο-φεμινιστικό χώρο. Το στατιστικό για τους φόνους δηλοί πως η Ελλάδα, παρά τον σκόπελο της ανομίας, έχει σταθερά χαμηλά ποσοστά σε δολοφονίες και δει γυναικών. Και όμως υπάρχει υπερ-προβολή των σκηνικών βίας προς γυναίκες με σκοπό την όξυνση των πνευμάτων και ως επιθυμία την επικράτηση του όρου «γυναικοκτονία» στον νόμο. Επιθυμία που εάν υλοποιηθεί θα αποτελέσει ένα από τα χειρότερα δείγματα διαλλακτικότητας και σαπίλας του ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου και θα δημιουργήσει σύγχυση. Βασιζόμενες σε προγονικές επιλογές, αρκετές ήταν όντως απάνθρωπες για τις γυναίκες, δομούν μια επιχειρηματολογία που έχει ως σκοπό την ανύψωση της γυναίκας ως καταπιεστική δύναμη στην κοινωνία, παρότι ως φυσικό πρόσωπο την εξευτελίζουν, και την διάλυση του ανδρικού ψυχισμού στην Δύση. Η αμερικανοποιημένη θεώρηση της καταπίεσης των γυναικών, που διαλύει κάθε παραδοσιακή και βιολογική δομή στην Ελλάδα, έχει καταφέρει να αλλάξει την ταξική και εθνική πάλη αιώνων και να τις ανάγει σε επίπεδο φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Κοινώς θέτει την γυναίκα απέναντι από τον άνδρα, τον γκέι απέναντι στον στρέιτ. Οι πρώτοι, βασιζόμενοι σε στερεότυπα παλαιότερων αιώνων, ωρύονται για κοινωνική δικαιοσύνη και εξίσωση όλων των φύλων (και σεξουαλικών προσανατολισμών και άλλων) όμως έτσι υπάγουν το γυναικείο φύλο κάτω από τον έλεγχο του νέο-μαρξισμού, του καταναλωτισμού και της ανθρώπινης φύσης που αποζητά μόνο τις ηδονές. 

Διαφαίνεται λοιπόν πως παρόλο που η Κυριακή είναι άλλος ένας δολοφονημένος άνθρωπος, δεν θα υπάρξουν βήματα ενίσχυσης της παιδείας στην Δύση. Συμφέρει πολλές και πολλούς να χύνεται το αίμα άφθονο ώστε η πολιτική επί πτωμάτων, αυτή που εξασκούν πολύ καλά οι νέο-φεμινίστριες και οι σύμμαχοί τους, να έχει βάση. Γιατί στο όνομα δολοφονημένων, που υπήρξαν θύματα πολύ πριν τον θάνατο εξαιτίας της χειραφέτησης και της σεξουαλικοποίησης της γυναίκας, θα μπορούν να προωθούν τις σκοταδιστικές και καταστρεπτικές ιδέες τους για την κοινωνία μας. Και προς το παρόν όχι απλώς δεν το εμποδίζουμε αλλά δίνουμε βήμα σε κάθε τέτοια φωνή διχόνοιας και μίσους. Εάν επιθυμούμε, εάν είμαστε άξιοι μιας κοινωνίας πραγματικής ισότητας και ελευθερίας των δυο φύλων, τότε στο πρόσωπο των δήθεν υπερασπιστών της δολοφονημένης βλέπουμε έναν εχθρό. Ας του αντισταθούμε.