Γάμος με τον δικαιωματισμό

Ωράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Το 2022 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα περίπου 43,5 χιλιάδες γάμοι και 13,5 σύμφωνα συμβίωσης εκ των οποίων γύρω στα 500 αφορούσαν ομόφυλα ζευγάρια. Προφανώς η προοπτική ενός γάμου, εφόσον το επέτρεπε ο νόμος, θα αφορούσε ένα ποσοστό εξ αυτών και η τεκνοθεσία ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό, αφού όπως φαίνεται κι από τις επιλογές δέσμευσης των ετεροφυλόφιλων αλλά και τη διαρκή μείωση των γεννήσεων, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι αλλαγές στις αξιακές προτεραιότητες τις έχουν θέσει σε δεύτερο πλάνο.

Τα στοιχεία παρατίθενται όχι για να αποτυπωθεί η αριθμητικά περιορισμένη εμβέλεια του θέματος, – άλλωστε τα δικαιώματα δεν είναι μαθηματικό ζήτημα -, αλλά για να καταδείξει ότι η πλειοψηφία αδιαφορεί για τις θεσμικές τυπικότητες που θεωρεί ξεπερασμένες, ειδικά από τη στιγμή που το σύμφωνο συμβίωσης πρόσθεσε ένα νομικό εργαλείο που επιτρέπει την κατοχύρωση και μεταβίβαση ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων σε οποιονδήποτε επιθυμούμε ανεξαρτήτως του από το αν υπάρχει, και τι είδους, σεξουαλική σχέση μεταξύ μας.

Ο στόχος του δικαιωματισμού δεν είναι η ουσία της ισονομίας αλλά ένας άναρχος εξισωτισμός ακόμη και για πράγματα που οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι δεν επιθυμούν και δεν επικροτούν. Ο γάμος, ουσιαστικά η επί αιώνες πατριαρχική μετάθεση της εξουσίας επί της γυναίκας (όπως εύσχημα περιγράφει η λέξη ύπανδρος) από τον πατέρα στον σύζυγο, προβάλλεται από τους διεθνείς παράγοντες του δικαιωματισμού ως ένα τοτέμ εξισωτισμού δύο διαφορετικών σχέσεων. Όχι διαφορετικού ως προς την ποιότητα της αγάπης, αλλά της βασικής αναπαραγωγικής διαδικασίας. Ακόμη κι αν αυτή δεν αξιοποιηθεί ποτέ, η ύπαρξη και μόνο της δυνατότητας και η μοναδικότητα της ως μέσο διαιώνισης του είδους δημιουργεί τετελεσμένο διαχωρισμού ανάμεσα στη συμβίωση και το γάμο.

Κι ερχόμαστε στην περί τεκνοθεσίας αντιδικία. Ακριβώς επειδή είναι προφανής η “ανισορροπία” της δομής των διαφορετικών μορφών σχέσεων, όταν στους ετεροφυλόφιλους υπάρχει η δυνητική δυνατότητα της τεκνοποιίας, τίθεται η υιοθεσία ως θεσμικό αντίβαρο με νομοθετική παρέμβαση, από τη στιγμή που η μετατροπή γυναικών σε αναπαραγωγικές μηχανές μέσω της παρένθετης διαδικασίας αποκλείστηκε εγκαίρως ως εναλλακτική επιλογή.

Φυσικά και κανείς δεν αποκλείει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων να αποδειχτούν εξαιρετικοί γονείς, όπως αντίστοιχα κι ετεροφυλόφιλα ζευγάρια αποδεικύονται ακατάλληλα για να αναθρέψουν ένα παιδί. Αγάπη και στοργή μπορεί να προσφέρει κάθε ώριμος άνθρωπος. Μόνο που το παιδί δεν είναι αντικείμενο ενός άτυπου διαγωνισμού καλοσύνης. Κι ανάμεσα σε δύο περιβάλλοντα, όπου το ένα διαθέτει ολοκληρωμένο το οικογενειακό πρότυπο και δεν στερεί από το παιδί τις παραστάσεις από όλους τους ρόλους, που ακόμη κι αν εκλείψουν θα παραμένουν ως υπαρκτή μνήμη ή αναφορά, και σε ένα περιβάλλον εξαρχής ελλειματικό σε αυτό το πεδίο, το πρώτο είναι σαφώς προτιμότερο.

Αν δε προκύπτουν νομικά προβλήματα για το μέλλον των παιδιών που αποκτήθηκαν από τον ένα σύντροφο, αυτό μπορεί να λυθεί με άλλα νομικά μέσα και προβλέψεις από το νομικό μας σύστημα, εφόσον ο έταιρος φυσικός γονέας δεν εγείρει αξιώσεις, ή μιλάμε για παιδί που προέκυψε μέσω εξωσωματικής διαδικασίας.